Ξεπερνώντας μια μίζερη πραγματικότητα

Στη βουλή, στη συζήτηση για το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ρυπαρά συμφέροντα μακιγιαρίστηκαν με αηδιαστικούς ιδεαλισμούς. Είχαν προηγηθεί επιφανείς συνταγματολόγοι, με λεκτικές περικοκλάδες, που  αποφάνθηκαν θετικά για την παραβίαση του Συντάγματος, το άγιο δισκοπότηρο της αστικής μας δημοκρατίας. Βοήθησαν και κάποιοι ακαδημαϊκοί, πρόθυμοι υπηρέτες της εξουσίας που ζητιανεύουν μια θέση σ’ αυτή, συνεπικουρούμενοι από  δημοσιογραφικά συγκροτήματα.

Τα αστικά κόμματα, υπέρμαχοι ενός καπιταλισμού που αναδιαρθρώνεται σε επίπεδα ανισότητας της βικτωριανής εποχής, προσπαθούν με υποσχέσεις για ανθρώπινη ευημερία να πείσουν για την ορθότητα της εμπορευματοποίησης των πάντων. Κι επειδή στην πράξη έχουμε νιώσει σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας το ολέθριο αποτέλεσμα της εμπορευματοποίησης όλων των εκφράσεών της, γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο στο συγκεκριμένο θέμα της Παιδείας να πείσουν. Μετατρέποντας την εκπαίδευση από δημόσιο αγαθό σε υπηρεσία που φέρνει κέρδος, κι ας ισχυρίζονται για το αντίθετο,  δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για ανάπτυξη επιχειρημάτων που να μην αποκαλύπτουν τα οικονομικά κίνητρα αυτής της επιλογής. Γι’ αυτό και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης αν δεν υποβαστάζονταν από όλο το σύστημα μέσων ενημέρωσης θα γκρεμίζονταν στην παραμικρή κριτική.

Παράδειγμα,  ο υπουργός Παιδείας Κ. Πιερρακάκης που, αποκαλύπτοντας την ένδεια της επιχειρηματολογίας του υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, καταφεύγει σε τουλάχιστον ατυχή παραδείγματα από την αρχαιότητα, ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον Θεμιστοκλή που η ερμηνεία του για το χρησμό των ξύλινων τειχών του μαντείου ανέδειξε νικητή κόντρα στο συντηρητισμό της εποχής και το φόβο, σ’ ένα παραλληλισμό με τον συντηρητισμό όσων δεν συντάσσονται με το νομοσχέδιο. Από κοντά και ο πρωθυπουργός, με όλη την αλαζονεία που τον διακρίνει σε όλα τα χρόνια που κυβερνά, συγκρίνει με το δημόσιο πανεπιστήμιο τα ιδιωτικά που θα ανοίξουν μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου, διαφημίζοντας το υποθετικό θετικό παράδειγμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων και, σε μια προσπάθεια προώθησής τους, απαξιώνοντας με βεβαιότητα που δεν στηρίζεται στην πραγματικότητα  τα δημόσια. 

Κι ενώ έξω από τη Βουλή ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων διαδήλωνε, μέχρι και η αστυνομία μιλά για 17.500 άτομα, μέσα στη βουλή ένα πλήθος εκλεγμένων επαναπαύονται με τα ψίχουλα εξουσίας και προσπαθούν να μην τα χάσουν. Γίνονται οι θρασείς υποστηριχτές της κυρίαρχης τάξης και των σκουληκοφαγωμένων αρχών  της που οι πιο κυνικοί αρχηγοί της αντίδρασης, ακόμα κι αν δεν τα πιστεύουν, τα υποστηρίζουν με μπλαζέ και ειρωνικό ύφος προς τους άλλους, όπως ο Μ. Βορίδης που, αντιστρέφοντας κι αυτός την πραγματικότητα, μιλά για την αγκυλωμένη και αντιδραστική Αριστερά  κατηγορώντας τα πέραν της Ν.Δ κόμματα για ταύτιση μαζί της, για να μην ξεχνάμε και τη θεωρία ταύτισης των δυο άκρων βέβαια. 

Όλοι αυτοί ακολουθώντας οδηγίες  για τη χειραγώγηση των μαζών ποντάρουν στις αδυναμίες τους, πάθη και ψευδαισθήσεις,. Σαν τέλειοι βιρτουόζοι κραδαίνουν με μεγάλη μεγαλοπρέπεια τις συγχορδίες της δημοκρατίας, τις ιδεολογίες των δικαιωμάτων. Επιδιώκεται η λαϊκή υποστήριξη χρησιμοποιώντας όλο και εμπρηστικότερες ταμπέλες, κλεμμένες από την οργάνωση και δραστηριότητες του κινήματος,  όπως μεταρρύθμιση και προοδευτικότητα, για να κρύβεται κάθε φορά και μια νέα φουρνιά από πανομοιότυπα μέτρα που εξυπηρετούν συμφέροντα της άρχουσας τάξης και μεταστρέφονται στα πιο αντιδραστικά. Και όλοι αυτοί επικαλούνται αρχές όταν τους εξυπηρετούν και τις παραβιάζουν όταν τους δυσκολεύουν. Ξοδεύουν λόγια και έργα σε στημένες φιλονικίες και απειλές, σε ψευτοπαλληκαριές για να πείθουν για την αγωνιστικότητά τους και την πολυφωνία της δημοκρατίας τους.  Και στην πραγματικότητα η ηθική τους δεν είναι άλλη από την περιφρόνηση των αδυνάτων, επιφορτισμένοι να ψηφίζουν νομοσχέδια που τα υποστηρίζουν θέλοντας να πείσουν τον κόσμο για κορυφαία συμφέροντα  που γι’ αυτά οφείλει να καταστραφεί ως το τέλος. 

Η αλαζονεία αυτών που κατέχουν έστω και λίγη εξουσία ή και απλώς την υπηρετούν, παραφουσκωμένοι από την άσχημα διαλεγμένη και την ακόμα πιο άσχημα χωνεμένη γνώση με κούφια πομπώδη λόγια κακοποιούν τη λογική, αρκεί να μην αμφισβητηθεί η δύναμη που χρησιμοποιούν για τις καταχρήσεις που μπορούν να  κάνουν εν ονόματι της δημοκρατίας, ακόμα κι όταν το ψέμα του πολιτεύματος αποκαλύπτεται. Ο στραγγαλιστικός βρόχος ενός τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς που δήθεν υπερασπίζεται δικαιώματα και ελευθερίες, σφίγγει όλο και  περισσότερο αλυσοδένοντάς μας, για να μην αντιδρούμε. Κραυγαλέο παράδειγμα η αποπροσανατολιστική διαστρέβλωση των λόγων του γ.γ Δ. Κουτσούμπα για την εκπόρνευση που μπορεί να οδηγήσει η αδυναμία αποπληρωμής φοιτητικών δανείων για τα δίδακτρα πανεπιστημίων. 

Και είναι τουλάχιστον αξιοπερίεργο η συντονισμένη και πανομοιότυπη αντίδραση από τα κόμματα της Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που θεώρησαν ως ευκαιρία να κατηγορήσουν για σεξισμό το γενικό γραμματέα, επαναλαμβάνοντας εν χορώ συνθήματα για δικαιώματα και ισότητα που το ΚΚΕ καταπατεί. Μια πρόταση, διαπιστωτική μιας κατάστασης,  του Δ. Κουτσούμπα μετατράπηκε αυθαίρετα σε αξιολογική, για να αποδομηθεί  ένα  επιχείρημα, το οποίο, επειδή αντλείται από  την πραγματικότητα, δεν μπορούν να αντικρούσουν χωρίς να παραδεχτούν το ρυπαρό αποτύπωμα που αφήνει η εμπορευματοποίηση ακόμα και της εκπαίδευσης.  Κι αυτή η αγαστή συμφωνία των κομμάτων στις κατηγορίες που εκτοξεύτηκαν εναντίον του ΚΚΕ πιστοποιεί για μια ακόμα φορά τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στο ΚΚΕ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα. 

Ο Κ. Μητσοτάκης στη Βουλή προειδοποιώντας το ΚΚΕ ότι δεν θα μένει πια στο απυρόβλητο «ως δήθεν δύναμη εκσυγχρονισμού η οποία είναι υπεράνω κριτικής» ομολόγησε το πρόβλημα που η κυρίαρχη εξουσία έχει με το ΚΚΕ. Το πρόβλημα για τα αστικά κόμματα είναι ότι του ΚΚΕ η εντιμότητα του λόγου του είναι εγγυημένη από την αξιοπρεπή δοκιμασία που πολλά χρόνια τώρα περνά δρώντας, ακόμα και ξεκινώντας από  την ταξική ένοπλη σύγκρουση πριν 80 χρόνια. Η ελπίδα μιας κοινωνίας ριζικά διαφορετικής από την καπιταλιστική, με  τον τερματισμό των αδικιών μέσα από τους  αγώνες χιλιάδων κομμουνιστών σε φυλακές και ξερονήσια, έχτισε μια παράδοση που δεκαετίες τώρα προσπαθεί η κυρίαρχη εξουσία  να γκρεμίσει. Κι επειδή είναι το ΚΚΕ που συνεχίζει αυτή την παράδοση εμπνέοντας και οργανώνοντας τους εργαζόμενους, μεθοδικά και συστηματικά επιχειρείται η απαξίωσή του,  για να κάνει τους εργαζόμενους δύσπιστους, αν όχι εχθρικούς, απέναντί του. Για να μη προσβλέπει κανείς σ’ ένα αισιόδοξο μέλλον χωρίς  ανθρώπινη εκμετάλλευση, για να μην ονειρεύεται μια δίκαιη κοινωνία για όλους και στην τελική να μην αγωνίζεται κανείς, αλλά μοιρολατρικά να αποδέχεται την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων, όπως τη διαμορφώνει ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. 

 Γιατί η πίστη στον κομμουνιστικό λόγο απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση της εργασίας  και της υπέρβασής της σε μια κοινωνία απαλλαγμένη  από τις κοινωνικές τάξεις, με τις αλυσιδωτές επιδράσεις της  στην ατομική ζωή, δίνει ώθηση στους αγώνες. Δίνει τη δύναμη, δίνει ένα όραμα, δίνει αυτό το πέταγμα, την παρόρμηση ν’ αλλάξουν τα πράγματα στην κοινωνία για να μην κυνηγούν οι άνθρωποι μέχρι τελικής πτώσεως μια ευτυχία πάνω σε ερείπια δικά τους ή των άλλων. Γιατί μ’ αυτή την ατέλειωτη ώθηση ο καθένας γίνεται κάτι παραπάνω από τον εαυτό του, από τον δουλοπρεπή μίζερο  που βουλιάζει  στην αθλιότητα της καθημερινής του επιβίωσης.  Μαζί με τους συντρόφους του στον αγώνα αυτή η πίστη και το όνειρο τον απογειώνει από μια μίζερη πραγματικότητα, για να αλλάξει την κοινωνία, τη ζωή του, τον εαυτό του. Τον κάνει περήφανο και γι’ αυτό δυνατό και στο τέλος ανίκητο.