Ξέρεις τι ήταν ο Μίκης;
Ξέρεις τι είναι να κυνηγάνε τον κόσμο επειδή ακούει τη μουσική σου, παίρνει και ακούει κρυφά τους δίσκους σου, σιγομουρμουρίζει τα τραγούδια σου, τα κάνει σύμβολο ανεξίτηλο και τα τοποθετεί σε βάθρο αξεπέραστο, που ποτέ κανείς άλλος δεν έφτασε;
Ξέρεις τι είναι να σε αποκαλούν όλοι με το μικρό σου όνομα και να σε αναγνωρίζουν σαν έναν και μοναδικό;
Ξέρεις τι είναι να γίνεσαι παγκόσμιο μέγεθος, μουσικά και πολιτικά; Να ξέρουν τα τραγούδια σου σε όλο τον κόσμο, να δίνεις παντού συναυλίες, να ντύνεις μουσικά κινηματογραφικά αριστουργήματα, να ζηλεύουν οι Beatles στις δόξες τους το ταλέντο και τη δημιουργία σου, να σε ξεχωρίζει ο Φιντέλ για τη λάμψη σου, να είσαι σημείο αναφοράς για κάθε κίνημα και αγωνιστή στον κόσμο;
Ξέρεις τι είναι να έχεις άρτια έργα, αθάνατα, υψηλής ποιότητας, αλλά να μη σου φτάνει αυτό, εφόσον δεν έχει κατακτήσει τις μάζες και τον λαό που αγάπησες; Να “κατεβαίνεις” στο επίπεδό του για να το(ν) εξυψώσεις, να τον πάρεις μαζί σου, να του μάθεις να πετάει και να στοχεύει ψηλά. Να εκφράζεις τα όνειρα, τον αγώνα του, τους πόθους του, να τον εισάγεις στο κίνημα, σε έναν άλλο κόσμο που παλεύει για έναν άλλο κόσμο, να του μαθαίνεις να σκέφτεται ποιητικά, πολιτικά, συλλογικά και να δρα έτσι. Να ονειρεύεται αντί να ονειροπολεί, να διεκδικεί, να σηκώνει κεφάλι.
Ξέρεις τι είναι να κουβαλά ο δικός μας κόσμος το βάρος μιας στρατηγικής ήττας, να κρύβεται, να βγαίνει στην παρανομία, να διώκεται, να φυλακίζεται για τις ιδέες και τα φρονήματά του, που είναι ψηλότερα από όσο επιτρέπεται, να νιώθει την ανάσα του χωροφύλακα στο σβέρκο του και μες σε αυτά, να βρίσκει στη δική σου μουσική αποκούμπι, ψυχική ανάταση, μια επιβεβαίωση ανωτερότητας -ηθικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής; Αν υπήρξε ποτέ η περιβόητη ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, είχε το πρόσωπο του Μίκη και το έργο του σαν κολόνα της, η κύρια “απόδειξη” της νίκης των ιδεών της, τα χρόνια που βίωνε την ήττα και τις άγριες συνέπειές της.
Ξέρεις τι είναι να κυνηγάνε τον κόσμο επειδή ακούει τη μουσική σου, παίρνει και ακούει κρυφά τους δίσκους σου, σιγομουρμουρίζει τα τραγούδια σου, τα κάνει σύμβολο ανεξίτηλο και τα τοποθετεί σε βάθρο αξεπέραστο, που ποτέ κανείς άλλος δεν έφτασε;
Ξέρεις τι είναι να παίρνεις τις ιδέες, να τις κάνεις νότες και ύστερα υλική δύναμη που κατακτά συνειδήσεις, πολιτικό μέγεθος, οργή με αιτία που κατεβαίνει στον δρόμο; Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, μια γενιά ολόκληρη Λαμπράκηδες που του οφείλει το ευ ζην , το ευ σκέπτεσθαι, τις αξίες και την πολιτικοποίησή της.
Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις κόντρα στα καθιερωμένα, ακόμα και στους δικούς σου, να τολμάς να βάζεις το μπουζούκι στις δικές σου ενορχηστρώσεις, να πετυχαίνεις μια μουσική επανάσταση, που συναντά σφοδρές αντιδράσεις όπως κάθε γνήσια επανάσταση, αλλά την δικαιώνει το αποτέλεσμα.
Ξέρεις τι είναι να βάζεις την ποίηση στα σπίτια του κόσμου, να χωράς τα υψηλά της νοήματα σε χαμηλοτάβανα νοικοκυριά, να κάνεις αθάνατα όσα έργα μελοποιείς και να κερδίζεις με το πύρινο σπαθί σου μια θέση στην αθανασία.
Ξέρεις τι είναι να ανεβαίνεις στη σκηνή και να παραληρούν οι κερκίδες, τον καιρό ακόμα που οι συναυλίες γέμιζαν στάδια και συνέπαιρναν στο ρυθμό τους μια χώρα ολόκληρη, και να θυμούνται όλοι τις δικές σου συναυλίες της Μεταπολίτευσης, ως τις πιο σημαντικές της ζωής τους, τις πιο φλογερές, όπου ξεχείλιζε το συναίσθημα προς τον ουρανό; Να είσαι επί σκηνής, να αρχίζεις να διευθύνεις, να χορεύεις και να πετά μαζί σου το κοινό σε άλλη διάσταση και σε άλλον κόσμο, να ονειρεύεται πως αλλάζει αυτόν και τις βρωμιές του, να μαγεύεται, να σε ακολουθεί με κατάνυξη, να μη θέλει να τελειώσει η μυσταγωγία, να ξεσπά στο τέλος εκστασιασμένο: σώπα όπου να ‘ναι θα σημάνουν οι καμπάνες…
Ξέρεις τι είναι να σε νιώθει πνευματικό της πατέρα μια στρατιά ανθρώπων και όταν δουν κάποιον να σου κάνει πολιτική κριτική, να απλώνονται σαν ασπίδα γύρω σου και να τον κατακεραυνώνουν για την ασέβεια;
Και όχι, δεν ξεχνιέται τίποτα, ούτε παραγράφεται. Ούτε οι”γενίτσαροι”, ούτε το Καραμανλής ή τανκς, ούτε ο Μητσοτάκης ή το Μακεδονικό. Αλλά όπως λέει ο Πασχαλίδης, όταν είσαι βουνό, έχεις και ράχες.
Ξέρεις όμως τι είναι να είσαι ογκόλιθος, βουνό πραγματικό, με πηγές αστείρευτες, που σπεύδει αυτό προς τον Μωάμεθ τις μάζες για να τις ξεσηκώσει και να τις πάρει μαζί στο ταξίδι του;
Σπουδαίο και ανεπανάληπτο.
Αυτό ήταν ο Μίκης και το έργο του. Και δεν μπορεί κανείς -ούτε ο ίδιος- να το μειώσει…
Σφυροδρέπανος
Βάλε το κόκκινο δρεπάνι, εκείνο που σε κάνει να μοιάζεις Κουκουέ.
Διαβάστε περισσότερα
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
7 Σχόλια
Μερικές “άβολες” αλήθειες για το Μίκη… https://ggrigoriadis.blogspot.com/2021/09/blog-post.html
K.Γρηγοριάδη,
Επιζητεί αναγνώριση ο Αμαζόνιος; Ενδιαφέρονται για την υστεροφημία τους ο Ακονκάγουα και το Έβερεστ; Από ποια λήθη τάχα κινδυνεύουν;
Για το Έβερεστ, τον Αμαζόνιο και τον Ακονκάγουα, τι να σας πω κύριε Ζαφειράτε. Δεν γνωρίζω, μπορείτε να τους ρωτήσετε. Για το Μίκη, όμως, μπορώ να σας πω ότι κατά τη γνώμη μου, αν δεν έγραφε την επιστολή του, οι μεν αστοί μετά το 3ημερο πένθος θα τον είχαν χ@σμένο, οι δε αριστεροί δε θα του συγχωρούσαν ποτέ (άσχετα αν αυτό θα ήταν από σωστή σκοπιά ή όχι, δεν εξετάζω αυτό) τις παλινωδίες της διαδρομής του και, ειδικά, τα τελευταία “εθνικοπατριωτικά” του ξεσπάσματα. Θα έμενε στην ιστορία ως ένας πολύ μεγάλος μουσικός. Πολύ μεγάλος, αλλά ΜΟΥΣΙΚΟΣ. Ε, δεν ήθελε μόνο αυτό. Καλώς ή κακώς. Κι από τη σκοπιά του, σωστά το σκέφτηκε. Απευθύνθηκε στους “κατάλληλους”…
Αφήστε τις εξυπνάδες κ. Γρηγοριάδη και μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε. Εσάς ρωτάω. Που ναι μεν δεν γνωρίζετε, αλλά «μπορείτε» (δείχνει βεβαιότητα!) «να μου πείτε κατά τη γνώμη σας»(!!), με 4 (!) υποθετικές προτάσεις και 7 «αν»–«θα» μέσα σε 10 αράδες, πως ο Αμαζόνιος της μουσικής, τα Ιμαλάια και ο Ακονκάγουα της στρατευμένης τέχνης, αν το σκουλήκι το οποίον, τότε θα ήτανε λόφος του Στρέφη κι Αχελώος. Και ότι τα πανύψηλα βουνά και τα πλατιά ποτάμια με τις κόκκινες πηγές και τη γιγάντια κοίτη, που εκβάλλουν στη μεγάλη λαοθάλασσα, που η φήμη τους τα έχει ξεπεράσει, «επιζητούν την αναγνώριση»(!), «φροντίζουν για την υστεροφημία τους» (βεβαίως και αγνοείτε το νόημα της λέξης) και φοβούνται να μην «πέσουνε σε λήθη».
Κατά τα άλλα θεωρείτε τον Μίκη «πολύ μεγάλο ΜΟΥΣΙΚΟ». Μα αν δεν ήτανε ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ, όχι με τη χυδαίο έννοια που του αποδίδετε («Μετά το 3ημερο πένθος, ο Μίκης για την αστική τάξη θα ήταν πλέον άχρηστος και η πολιτική λήθη και μετατροπή του σε ένα “άχρωμο μουσικό εικόνισμα” πλάι σε τόσα άλλα στο χώρο της τέχνης και της μουσικής, προδιαγεγραμμένη»), δεν θα ήταν ΜΕΓΑΛΟΣ. Κοινώς δηλαδή τον έχετε κι εσείς «χ@σμένο». Μην υποκρίνεστε, λοιπόν, αυτοαναιρούμενος, κ. Γρηγοριάδη.
Βέβαια, στο μακροσκελές σας πόνημα, υπό τον τίτλο «Ο ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ “ΠΤΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ” ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑΣ ΤΟΥ…», ο στόχος σας είναι προφανής. Και «από τη σκοπιά σας σωστά το σκέφτεστε»…
Στο διά ταύτα τώρα: Καλά θα κάνετε να ρίξετε μια προσεκτική ματιά στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του «κατάλληλου» με λόγια του ίδιου του «λαμπρού ρεβιζιονιστή συνθέτη» (και στα κείμενά του), μήπως και διαφοροποιηθείτε λίγο από τους Ψαριανούς.
Και για να τελειώνουμε, κ. Γρηγοριάδη (στο ύφος σας), η δική μου γιαγιά δεν είχε ρουλεμάν.
ΥΓ. Κι αν επανέλθετε, τα λόγια σας θα χάσετε.
Κατά πάσαν πιθανότητα, θα χάσω τα λόγια μου, σε αυτό συμφωνούμε. Απλώς, επειδή βάλατε σε εισαγωγικά τις λέξεις “λαμπρού ρεβιζιονιστή συνθέτη”, κι επειδή μου αρέσει πάντα να μιλάω με αποδείξεις, απλώς καταθέτω δυο κείμενα του Μίκη, της περιόδου που ήταν μέλος του ΠΓ του ΚΚΕεσωτερικού και γράφει επιστολή “γλειψίματος” στην ηγεσία του ΚΚΣΕ ζητώντας την “εύνοιά” της κόντρα στην “Ομαδα Κολιγιάννη” όπως αποκαλεί το ΚΚΕ, με την οποία ομάδα όμως μια χαρά συνεργασία είχαν ως το 1968. Αυτά και καληνύχτα σας… https://mikisguide.gr/mikis-theodorakis-mnimonio-pros-to-politiko-grafio-tou-kkse/
https://mikisguide.gr/mikis-theodorakis-dogmatiki-grafiokratia-i-grafiokratikos-dogmatismos/
Κοιτα ,το κειμενο του το διαβασα και οπως και το υπολοιπο υλικο του μπλοκ στο οποιο εριξα μια ματια ειναι εαακοασυναρτησιες χωρις αρχη και τελος…το δε κειμενο για τον Θεοδωρακη ενα ματσο επαναλαμβανομενες φλυαρες προσωπικες εκτιμησεις. Ωστοσο στο σχολιο του προς εσενα εχει μεγαλη δοση αληθειας και το επιβεβαιωνει το αρθρο που δημοσιευτηκε περισυ στην katiousa με τον προκλητικο τιτλο “Χρονια πολλα και οπορτουνιστικα” (https://www.katiousa.gr/apopseis/chronia-polla-kai-oportounistika/) το οποιο μπορεις να διαβασεις και να αντιπαραβαλεις με τα αρθρα που ακολουθησαν την ειδηση του θανατου του…Τελος αν μπεις στον κοπο να διαβασεις το αρθρο που σου παραθετω μπορεις να δεις και προσωπικο μου σχολιο προς τον συντακτη για να μην κατηγορηθω ως “μετα Χριστον προφητης”
Ας μάθουμε να ζούμε με τις αντιφάσεις. Εκεί που πάμε θα βρούμε πολλές. Εγώ θα έκανα άλλη κριτική (καλόπιστη, μα από το πληκτρολόγιο): η κηδεία του Μ.Θ. θα μπορούσε να ήταν ένα μικρό εφαλτήριο. Σου έκαναν ένα δώρο, πάρ’το και χρησιμοποίησε το.
Ακόμα μια πτυχή (από Γιώργο Σαρρή):
https://giorgossarris.blogspot.com/2021/09/blog-post_11.html