Ξύπνα, σκοτεινιάζει η γειτονιά

«Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά… έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…», λέει η …περίληψή μου για την αγωνία του οικείου μας τραγουδοποιού. Θα τους παίξω ότι το φάντασμα ασθμαίνει πάνω απ’ την Ευρώπη, αλλά μια του μορφή στην πατρίδα εδώ αντιστέκεται και βγαίνει στις γειτονιές και στις ρούγες, για να αναμετρηθεί με τους δράκους του πολέμου; Μήπως να τους παίξω ότι οι μεγάλοι φροντίζουν να μην ξέρουν τίποτα και να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα και να φτάνουν να χωράνε όλα τους τα όνειρα ανάμεσα σ’ ένα τικ κι ένα τοκ. Δεν είμαι σοφή, διαβασμένη και καπνισμένη σε πολέμους είμαι, και γι’ αυτό φοβισμένη.

Κρατάω από τον Δάντη και την Κόλασή του τη σπειροειδή πορεία μέσα της, και σ’ όποια συζήτηση ανοίγω με νέους που θαρρούν εξαιτίας της εμπορευματοποιημένης κουλτούρας ότι μιλάω για τραγουδιστή, τρομοκρατούμαι και μπλοκάρω. Πώς να αντιπαραθέσω τον ευρωπαϊκό πολεμικό προϋπολογισμό στην προσδοκία ενός τριαντάρη που ονειρεύεται να γίνει πατέρας σε δυο – τρία χρόνια και να ζει καλύτερα στα τριανταπέντε του. Μπροστά μου περνάνε φρικώδεις αριθμοί, όλοι σχεδόν οι νεκροί στρατιώτες στη Μέση Ανατολή απ’ όλες τις πλευρές ή κομματιασμένοι τραυματίες είναι μειράκια κάτω των τριάντα. Πιάνω από τα μαλλιά τα επίσημα στατιστικά, τα ντόπια, και σ’ αυτήν την ευρωτρύπα που είναι η χώρα μου, του πετάω κατάμουτρα πως το 2028 επιτέλους ο μισθός του θα φτάσει αυτόν του 2011. Σαστίζει αλλά τ’ όνειρό του δεν υποχωρεί, ευτυχώς. Κι εγώ επιμένω. Ξύπνα. Μη μένεις αραχτός κι αγκιστρωμένος σε προσδοκίες που δεν εξαρτώνται από σένα. Πιάσε τις λέξεις από την αρχή. Δεν έχεις ηλεκτρικό. Σ’ αφήνουν να πληρώνεις για να έχεις ηλεκτρικό. Μπορούν όμως να στο κόψουν και πληρωμένο ακόμα, μέσα μια νύχτα, με μια βόμβα, σε μια γειτονιά τόσο μακρινή, ώστε να μην ακούσεις το μπαμ, αλλά και τόσο κοντινή ώστε να σκοτεινιάσει και τη δική σου.

Αναρωτιέμαι πόσες συμφωνίες έγιναν κουρελόχαρτα από την Ουκρανία έως την πυρπολημένη πλέον αδιέξοδη Μέση Ανατολή. Δεν ξέρω αν είναι μέση οδός η Ειρήνη, αλλά είναι κοπιώδης, εργώδης και απαιτεί έντιμες υπογραφές πολιτικών και λαών. Τώρα που η φρίκη, το απόλυτο κακό, πλανιέται ταχύτατα πάνω από τη Μεσόγειο, που μας βρέχει για την ώρα ώσπου να βράσουμε σ’ αυτήν, το πρωτεύον είναι να πειστεί κι ο νέος κι ο μεγαλύτερος ότι η Κόλαση μας αφορά. Ακριβώς επειδή είμαστε έξω, αλλά πολύ κοντά σ’ αυτήν. Κι ότι μόνο αντιστεκόμενοι στο παράλογο του πολέμου που μας φοράν τα αφεντικά, προϋπολογίζοντας τη δυστυχία μας για να πλουτίσουν, μπορεί να μη χαθεί, να μην ξεκληριστεί μια ακόμα γενιά.

Η παραπλάνηση στην εποχή μάλιστα της Τεχνητής Νοημοσύνης περί των σοβαρών λέξεων είναι αυτή που προβαίνει στη μεγαλύτερη στρατολόγηση συνειδήσεων στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Μία μία να τις πιάσεις, αυτοί που τις εκστομίζουν για να σε κάμουν σύμμαχο, αλλά όχι συνεταίρο των επιδιώξεών τους, τις αναποδογυρίζουν και σου καταλογίζουν τις συνέπειες. Στην Ουκρανία δεν θα ‘μπαινε το ΝΑΤΟ. Και τώρα παρουσιάζεται να θέλει να ισοπεδωθεί για να μπει. Τα ίδια κάτω, από τον Ισραηλινό Ράμπιν που δολοφονήθηκε τριάντα χρόνια πριν, μόλις συμφώνησε ειρήνη με τον Αραφάτ, έως τον Παλαιστίνιο Νασράλα που δολοφονήθηκε τώρα, μόλις συμφώνησε εκεχειρία με τους Αμερικανο-ισραηλινούς. Συμφωνία. Αμοιβαιότητα. Συμμαχία. Συνθήκη. Χάνουν νόημα σε επίπεδο κρατών, κυβερνήσεων και πολιτικών οντοτήτων με ταχύτητες πληθωρισμού κάλπικων νομισμάτων. Ποιος θα το φανταζότανε λόγου χάρη ότι στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας στο εκεί πυρηνικό εργοστάσιο με το τραγικό ατύχημα, τα μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια είναι αμερικάνικα. Θα μπορούσαν να έχουν βαφτιστεί και …μετοχές Χιροσίμα και ομόλογα Ναγκασάκι.

Ξέρω τι να πω στα παιδιά. Προσοχή. Ψάξτε το. Η συμφωνία με τη ζωή δεν περνάει από μια συμφωνία προηγούμενα με τον διάολο και τον θάνατο.