La casa de papel: για γέλια και για κλάματα

Θα διαβάσατε πιστεύω το άρθρο του Σφυροδρέπανου για την περιβόητη ισπανική σειρά του νέτφλιξ, αρκετά ευγενικό θα λέγαμε. Θα κάνω τον αντίλογο και θα το πω μια κι έξω: η σειρά είναι μια γελοιότητα από όλες τις απόψεις και οι μόνοι λόγοι που έγινε τόσο πετυχημένη είναι δύο: α) επειδή είναι ένα κολάζ με στοιχεία από γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες που σε όλους κάτι θυμίζουν: Μάτριξ, Λεόν και καμιά δεκαριά ακόμα, β) επειδή η ισπανική γλώσσα είναι σέξι κι από μόνη της είναι κριτήριο – και καλά – ποιότητας. Αλλά κι εμπορικής επιτυχίας αφού δημιουργεί ένα σωρό συνειρμούς από Λατίνους εραστές μέχρι επαναστάσεις στη λατινική Αμερική, Φιντέλ, ζαπατίστας κλπ.

Κατά τ’ άλλα η σειρά σχεδιάστηκε με αποκλειστικό σκοπό να ενθουσιάσει τις μάζες γρήγορα κι εύκολα και σίγουρα θα αύξησε την πελατεία του νέτφλιξ ανά τον κόσμο σε ισπανόφωνο κοινό που είναι η δεύτερη πιο ευρέως ομιλούμενη γλώσσα στον κόσμο. Όχι πώς το νέτφλιξ δεν έχει καλές σειρές (Narcos, Black Mirror).

Ας μη σταθούμε στην ιδέα που δεν στέκει σχεδόν καθόλου στη λογική: κλέψτε το εθνικό νομισματοκοπείο για να πολεμήσετε το σύστημα… Αλήθεια τώρα; Δεν θα κάτσω τώρα να αναλύσω γιατί κάτι τέτοιο είναι η βλακωδέστερη ιδέα έβερ τόσο θεωρητικά όσο και πρακτικά. Για τα υπόλοιπα έχουμε και λέμε:

1. Σκηνοθεσία επιεικώς τραγική, οι τύποι μπέρδεψαν τη σαπουνόπερα με το mission impossible. Εντελώς άνιση κατανομή δράσης και ψυχοβγαλτικών μονολόγων. Απότομες εκρήξεις δράσης που διαρκούν μερικά λεπτά και μετά ατελείωτο μπλα μπλα με όνειρα θερινής νυκτός και γκομενικά.
2. Σενάριο του κώλου, όπου η αστυνομία της Μαδρίτης παίζει να είναι η πιο ανίκανη όλων των εποχών, η αστυνομικίνα που πηδήχτηκε με τον προφεσόρα ένα κινούμενο ναυάγιο που έχει αποτύχει σε όλα, η εξέλιξη βασίζεται μόνο σε τυχαία γεγονότα που έχουν μια στο δισεκατομμύριο πιθανότητα να συμβούν, εξελίσσεται δηλαδή μόνο με τον μηχανισμό του τυχαίου, όμηροι που γίνονται κλέφτες και τούμπαλιν, βυζιά και κώλοι ολούθε, έγκυες που σκάβουν παρότι πυροβολημένες, πηδήματα και σύνδρομα Στοκχόλμης, κλέφτες που ξεχειλίζουν από ερασιτεχνισμό, κρατούμενοι που ξεφεύγουν και κάνουν μότο Κρος, το ριφιφί του αιώνα, διάλογοι για τα πανηγύρια με τρία “πούτα” κι οχτώ “μιέρδα” το λεπτό, γενικά ένα παλλόμενο τσίρκο ανοησίας.
3. Τα ατέλειωτα ψυχοδράματα του καθενός που πρέπει να μας τα εξηγήσει ΟΛΑ η σειρά μη τυχόν κι έχουμε κενά: η γραμματέας που πηδήχτηκε με τον διευθυντή κι έμεινε έγκυος, το πλουσιοκόριτσο του Άγγλου πρέσβη, ο προφεσόρας που νοσταλγεί τον μπαμπά του, ο Ντένβερ που ντρέπεται για την καταγωγή του… Ε, ήμαρτον με τα μικρά δράματα του καθενός που κινούν την παγκόσμια ιστορία και τα “επαναστατικά” κινήματα.
4. Ερμηνείες. Άστα να παν. Απ τον εκνευριστικό Μπερλίν με το απάλευτο τζέντλεμαν-ψυχοπαθές στιλάκι, την φωνακλού Ναϊρόμπι που δεν πείθει ούτε τον εαυτό της κλπ. κλπ, μέχρι την υπεραχώνευτη, υπερεπιτηδευμένη, υπερατάλαντη και υπεραποτυχημένη ως επιλογή για το ρόλο της Τόκιο (Ούρσουλα Κορμπερό). Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω με δαυτην; ότι είναι κακέκτυπο της Νάταλι Πόρτμαν; με το εκνευριστικό περπάτημά της λες και είναι σε πασαρέλα με καλάζνικοφ στον ώμο; που γουρλώνει τα μάτια της κάθε φορά που σε κοιτάει απειλητικά; Ειλικρινά η σειρά χωρίς αυτήν θα ταν απλά “κακή”. Μ’ αυτήν (και καναδυό άλλους) μέσα η σειρά προβιβάζεται σε “για τα μπάζα”.
5. Το κοινωνικό μήνυμα. Τελικά “αγωνίζεσαι” ενάντια στο σύστημα για να κλέψεις το τυπογραφείο να πα να τα φας στη Χονολουλού. Ταπεινά επαναστατικά όνειρα επενδεδυμένα με μπέλα τσάο, ατομικός σοσιαλισμός. Ποιος Τσε και ποιος Βελουχιώτης τώρα, απ τον Μπερλίν και τον προφεσόρα να παραδειγματιστείτε.

Ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες ακούγοντας τους διθυράμβους γύρω μου αν και αρκετά υποψιασμένος απ τον Σφυροδρέπανο κι ομολογώ ότι απογοητεύτηκα απ’ την πρώτη μισή ώρα. Ωστόσο, σκεπτόμενος ότι μπορεί εγώ απλώς να είμαι ο στραβός, έκανα υπομονή και τελείωσα την πρώτη σαιζόν με ελάχιστο κουράγιο να δω και τη δεύτερη. Κι έκανα ακόμη μεγαλύτερη υπομονή για να δω και τη δεύτερη στην απειροελάχιστη περίπτωση να απογειωνόταν ποιοτικά.

Ώρες ώρες απορώ με τον κόσμο που απογειώνει κάτι τέτοιο όταν δεν αντέχει σε καμιά σοβαρή κριτική. Σιγά ρε κουλτουριάρη θα μου πείτε που βλέπεις Ταρκόφσκι για πρωινό ας πούμε. Ε όχι, κι εγώ βλέπω εύπεπτες βλακείες να περάσει η ώρα αλλά ευτυχώς έχω αναπτύξει κάποιον αυτοσεβασμό απέναντι στην κάθε ισπανική (ελληνική, γαλλική, λιθουανική, λουξεμβουργική κλπ) τηλεοπτική παρακμή.  Κι όταν δεν έχεις κι αρκετά ισχυρά κριτήρια διασκέδασης, τείνεις να πιστέψεις κάθε φουσκωμένο hype για τέτοια παραπροϊόντα. Υπάρχουν αρκετές εξαιρετικές σειρές εκεί έξω: Ordeal by Innocence (BBC, τι να λέμε τώρα), Sharp Objects, Better Call Saul κλπ. Χίλιες φορές πιο απολαυστικές και ερεθιστικές για το μυαλό. Όσοι δεν το δατε κι έχετε στοιχειώδη σεβασμό στο χρόνο σας, προτιμήστε κάτι άλλο. Όσοι το δατε, σας άρεσε και δεν νιώσατε να προσβάλλεται η νοημοσύνη σας, τότε μάλλον έχετε υπέρ του δέοντως συμπάθεια στην ισπανική κουλτούρα και γλώσσα ή έχετε ρίξει πολύ τα στάνταρτ σας. Ε, όχι συνάνθρωποι. Αξίζετε κάτι καλύτερο.