Left Pride και περήφανα μνημόνια

Στα χρόνια του Ανδρέα, το έλεγαν περήφανη εξωτερική πολιτική: κίνημα Αδεσμεύτων, το “φιλοσοβιετικό” χαρτί, αστερίσκοι σε κοινοτικές αποφάσεις, Μεσογειακά Προγράμματα Στήριξης. ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Ναι, δε μας είπε ποτέ ότι δεν πρέπει να συνδικαλιστούμε κιόλας, απλή διαπίστωση έκανε…

Στα χρόνια του Αλέξη, υπογράφονται νέα μνημόνια για να βγούμε από τα παλιά -κρίμα αν δεν καταλαβαίνετε από διαλεκτική- και διαβάζουμε βαρυ(α)σήμαντα άρθρα για το αν ο Ανδρέας ήταν ψεύτης.

Βλέπουμε τη Φράπορτ να ζητάει κερατιάτικα για μερικές καμένες λάμπες, την ΤΡΑΙΝΟΣΕ να πουλιέται μπιρ-παρά και να της χαρίζονται χρέη, τον ΟΑΣΘ να “κρατικοποιείται” για να παραδοθεί ξανά καθαρός στους… επενδυτές, τα καράβια να γεμίζουν μαύρες κηλίδες το πέλαγος. Αλλά αυτό δεν μπορεί να κηλιδώσει το έργο της κυβέρνησης, που έφερε το Μακρόν για να κλείσει -μεταξύ άλλων- το deal για το νερό. Δεν μπορεί να αποπροσανατολίσει κυβέρνηση κι αντιπολίτευση, που περιστρέφουν την πολιτική αντιπαράθεση γύρω από το taxi-beat.

Ναι αλλά υπάρχουν και τα κοινωνικά δικαιώματα, σου λέει ο Ευκλείδης.
Η Ηριάννα στέλνει κραυγή αγωνίας από τη φυλακή της, αναρωτιέται αν ζει σε κράτος δικαίου και μένει πίσω από τα σίδερα, όπου μπήκε και ένας επικίνδυνος κακοποιός, γιατί αρνήθηκε να πληρώσει διόδια και έθιξε τους επενδυτές. Την ίδια ώρα ο Ρουπακιάς με τους συντρόφους του κυκλοφορούν ελεύθεροι, για να προστατεύουν τους εφοπλιστές που κάνουν λαθρεμπόριο και μολύνουν το περιβάλλον.

Μετά την υποδοχή του Μακρόν, έρχεται άλλη μια διεθνής επιτυχία για τον Τσίπρα, που προγραμμάτισε επίσκεψη στο Λευκό Οίκο και τον Τραμπ, στα μέσα Οκτώβρη -για να γιορτάσουν μαζί την Οχτωβριανή επανάσταση, μάλλον. Μπορεί να είναι λίγο ρατσιστής και σκατόψυχος, σε αντίθεση με τον cool Ομπάμα που βομβάρδιζε χαμογελώντας τους λαούς και το ‘φχαριστιόντουσαν, αλλά το χρήμα δεν κάνει διακρίσεις, κάνεις μπίζνες. Απλώς χρειάζεται τους ρατσιστές και το δηλητήριό τους, για να αναπαράγεται πιο εύκολα και να ξεζουμίζει τους λαούς, στρέφοντας τους μεν κατά των δε και αντίστροφα.

Πριν δύομισι χρόνια κάποιοι έλεγαν πως μπορούν να κυκλοφορούν ξανά περήφανοι κι αισιόδοξοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους είχε δώσει πίσω την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, το χαμόγελο, ένα είδος Greek ή μάλλον Left Pride. Πώς φούσκωναν τα στήθη από περηφάνια εκείνη τη βραδιά, που κατέθεσε στεφάνη στο Σκοπευτήριο, τους 200 της Καισαριανής, τους αγωνιστές… Που αν δε γνωρίζεις πως ήταν κομμουνιστές, μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να στο πουν αυτοί, ούτε κι η ταινία του Βούλγαρη, που βγαίνει στις αίθουσες, με υψηλές χορηγίες. Ας τους πούμε γενικά “αγωνιστές”, δε θα τους βάλουμε τώρα “κομματικές ταμπέλες”…

Τέτοια συγκίνηση, τέτοια περηφάνια… Μπορεί να κάνουν τα ακριβώς ίδια με τους προηγούμενους, αλλά αυτό το συναίσθημα αξιοπρέπειας, τα περήφανα μνημόνια, το περήφανο “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους” δε συγκρίνεται, δεν το αλλάζω με τίποτα. Και δεν αλλάζει τίποτα…