Λες και κάποιος τους πατάει το κουμπί! Η δική τους πειθαρχία απέναντι στο ΠΑΜΕ!

Είναι κάτι τυπάκια, που με αφορμή την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ την πρωτομαγιά, θυμήθηκαν ότι δεν τους αρέσει η… πειθαρχία.  Ποιοι; Αυτοί που σαν καλοί μαθητές του συστήματος στοιχίζονται ο ένας πίσω από τον άλλο, μη τυχόν και ξεφύγουν μια κεραία από τις κάθε φορά επιθυμίες και εντολές του συστήματος. 

Η ομοιομορφία των αντιδράσεων κάποιων δεξιών, ακροδεξιών, ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΟΜΟΥΛΟΥΔΩΝ κλπ. από μόνη της δείχνει μια προσήλωση από μέρους τους στην αντιΚΚΕ πειθαρχία.  Δεν ταυτίζω τίποτα και κανέναν. Αλλά, αν ήταν πόλεμος, τα κανόνια όλων τους θα βαρούσαν το στρατόπεδο του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ με οβίδες. Τώρα βομβαρδίζουν με «πολιτικώς εγκεκριμένες» από το σύστημα ηλιθιότητες. Λες και κάποιος τους πατάει ένα κουμπί. «Πειθαρχία», «γυμναστικές επιδείξεις», «ασκήσεις ακριβείας». Ομοιόμορφο λεξιλόγιο… λες και κάποιος τους μοιράζει την επίσημη κασέτα. Αν θέλετε, βάλτε δίπλα δίπλα τις αναρτήσεις τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Παροιμιώδης είναι η “πειθαρχία” όλων τους, στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, εναντίον του ΠΑΜΕ. Αλλά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι τότε που «αναρχο»φασίστες κουκουλοφόροι προβοκάτορες (που κρατούσαν μαυροκόκινες σημαίες και τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο), χτύπησαν τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ. Κι αμέσως, βγήκαν όλοι ταυτόχρονα (τεράστια σύμπτωση), να δώσουν άλλοθι στους τραμπούκους με ενιαία γραμμή: «Το ΠΑΜΕ φυλάει τη βουλή και δε μας αφήνει να μπούμε μέσα». Όλοι. Από τους χρυσαυγήτες και το ΛΑΟΣ, μέχρι πολλούς (μα πάρα πολλούς) ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ κι ΑΝΤΑΡΣΙΟΜΟΥΛΟΥΔΕΣ. Η «κασέτα» έπαιξε παντού. Φυσικά η «πειθαρχία» τους στο ενιαίο σενάριο, δεν προέβλεπε να μπούνε στη βουλή όταν δεν ήταν εκεί το ΠΑΜΕ. Ούτε αυτή τη μέρα, ούτε σ’ όλες τις επόμενες διαδηλώσεις. Γι’ αυτό σου λέω σύντροφε «πολύ αριστερέ και βάλε»: κάτι τέτοια γελοία επιχειρήματα σ’ έκαναν να σκέφτεσαι αντιΠΑΜΕ. Και δεν είναι για να καμαρώνεις κιόλας που τα υιοθέτησες. Τέτοιου επιπέδου «επιχειρήματα» είναι και τα καινούρια που σου πασάρουν.

Ενοχλεί η πειθαρχία και κάποιους δημοσιογράφους. Από αυτούς που τα ρεπορτάζ τους και τα άρθρα τους, λες και τα γράφει ο ίδιος ο Μητσοτάκης, ή η ΕΕ ή πολύ συχνά ακόμα και ο Τραμπ. Κι αυτό το… «αντιπειθαρχικό» ξύπνημα, το έπαθαν ξαφνικά, ακόμα κι αυτοί που θαυμάζουν τις πειθαρχημένες εν μέσω καραντίνας κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης στο Ισραήλ, αλλά δεν τους αρέσει η πειθαρχία του ΠΑΜΕ. Μιλάμε γι’ αυτούς που κατά καιρούς πέθαναν κι έχουν αναστήσει όλους τους αξιωματούχους της Βόρειας Κορέας και δε ντρέπονται καθόλου που συνεχίζουν να σπαταλάνε χρόνο στα κανάλια τους, για να αναπαράγουν την παγκόσμια πειθαρχία στις εντολές του διαταραγμένου (τουλάχιστον) πλανητάρχη τους και του γκανγκστερικού καθεστώτος του. Για να μη πιάσουμε Βολιβίες, Κούβες, Βενεζουέλες και δε συμμαζεύεται… η συκοφαντία και η προβοκάτσια. 

Ενοχλήθηκαν και πολλοί ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ. Από αυτούς που είναι σε θέση να βρίσκουν ευφάνταστα «επιχειρήματα» για να δικαιολογούν το «ΟΧΙ» που έγινε «ΝΑΙ», το 3ο μνημόνιο, το κόψιμο των συντάξεων, ακόμα και στις χήρες, το πούλημα αεροδρομίων και λιμανιών. Αυτοί που φιλοδοξούν να «αναμετρηθούν» με την κυβέρνηση αργότερα, τότε που θα βγει ο ήλιος από το βοριά (και μέχρι τότε… «ναι σε όλα»). Αλλά δε μπορούν να απαντήσουν, τι άλλο είναι εκτός από τυφλή πειθαρχία το ότι δεν έχουν καταφέρει ποτέ, να πουν έστω κι ένα μικρούλι «όχι» ή ένα «ίσως» στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ (οικονομία, πρόσφυγες,  βάσεις, συμμετοχή σε πολέμους κλπ.); Και φυσικά δυσκολεύονται να ερμηνεύσουν γιατί το ΠΑΜΕ πήγε έτσι στην κινητοποίηση. Και το εγκαλούν για την πειθαρχία. 

Το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ, ο καθένας από μας χωριστά, δεν έχουμε να απολογηθούμε για την «πειθαρχία». Αντίθετα μάλιστα. Καμαρώνουμε. Γιατί έχουν δίκιο. Είναι επιλογή του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ η επαναστατική πειθαρχία. Πάντα οι επαναστάτες ήταν πειθαρχικοί, αν ήθελαν να είναι αποτελεσματικοί. Γιατί πάντα έχουν απέναντί τους μια εξουσία κι ένα καθεστώς, που ελέγχει και παρακολουθεί τα πάντα. Οι σκλάβοι του Σπάρτακου κι οι «ορεινοί» του Ροβεσπιέρου κι οι μπολσεβίκοι του Λένιν κι οι αντάρτες του Κάστρο ή του Χο Τσι Μινχ ή του Άρη κι οι στρατιωτικοί της Πορτογαλίας του 1975, ήταν επαναστάτες συνωμότες. Και το πρώτο όπλο τους ήταν η πειθαρχία. Όχι μόνο την κρίσιμη ώρα της εξέγερσης, αλλά κι όλο το προηγούμενο διάστημα που την προετοίμαζαν. 

Όλοι λοιπόν κάπου πειθαρχούν. Το θέμα είναι ΠΟΥ πειθαρχεί ο καθένας. Άλλος πειθαρχεί στη συνείδησή του, στην ιδεολογία του, στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και του λαού. Κι άλλος πειθαρχεί στις εντολές της… άλλης ιδεολογίας. Γιατί δυο είναι οι τάξεις που συγκρούονται και δυο και οι ιδεολογίες που τις εκπροσωπούν.

Άλλος πειθαρχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης που ανήκει ή που ταυτίζεται συνειδητά. Κι άλλος πειθαρχεί στην επίσημη προπαγάνδα που φυσικά ελέγχεται από το σύστημα. Άλλος πειθαρχεί στις λαϊκές ανάγκες και στις ανάγκες της λαϊκής αντεπίθεσης (γι’ αυτό δεν τους αρέσει η πειθαρχία του ΠΑΜΕ, αφού είναι το μόνο που σπάει τη δική τους, την κυρίαρχη αστική πειθαρχία). Κι άλλος πειθαρχεί στις εμμονές του και στα σύνδρομά του, που «κατά σύμπτωση» πάντα είναι κυρίως αντικομουνιστικά (κάποιοι τα ομολογούν σαν… αντιΚΚΕ, λες κι έχει διαφορά). 

Δε λέω ότι όλοι αυτοί είναι ακροδεξιοί ή βαλτοί. Μακριά από μένα αυτή η λογική, ειδικά όσον αφορά ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται αριστεροί. Απλώς λέω ότι ο συμβιβασμός κι η ζήλεια… τελικά είναι ψώρα. Ή αν θέλετε είναι … κορωνοϊός. Και κολλάει τρελά. Να το προσέχετε αυτό. 

Η φωτό είναι του Γιώργου Μαλιώτη