Λίγο φως σε σκοτεινά δωμάτια

Δεν πρόκειται να διαβάσω το ιστορικό  βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά («Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», 632 σελίδες), όσο «απίστευτα καλογραμμένο» κι όσο «ελκυστικό» κι αν είναι. Όχι τόσο γιατί ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου διευθύνει την αστική εφημερίδα της «Καθημερινής» και διακρίνεται για το αστικό περιεχόμενο των «καλογραμμένων» του άρθρων, όσο γιατί «δεν ξεχνώ» τις ιστορικές του απόψεις κατά της Αριστεράς. Μία από αυτές:

«Η Αριστερά» όχι μόνο «επικράτησε μετά το 1974 στην κουλτούρα, την ιδεολογική ζύμωση και την καταγραφή της ιστορίας», αλλά «Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, επικράτησε πλήρως στην κατασκευή και συντήρηση “ιστορικών” μύθων, όχι στην καταγραφή της ιστορίας» (Ριζοσπάστης, «Με αφορμή την έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ», Παρασκευή 6 Γενάρη 2012, σελ. 20).  

Μια άλλη από τις πιο βρόμικες όσο και ύπουλες ιστορικοπολιτικές απόψεις που έχει εκφράσει κατά του Κ.Κ.Ε, υποστηρίζει τα εξής:

«Η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν θέλει να δοκιμάσει ποτέ να κάνει ένα πείραμα για να δει πώς θα ήταν η Ελλάδα αν κέρδιζε το ΚΚΕ τον εμφύλιο. Αν κάποιοι το ονειρεύονται και θέλουν να το δοκιμάσουν σήμερα, είναι στενάχωρο από μια πρώτη ανάγνωση, είναι όμως και ένα σοβαρό θέμα για το υπόλοιπο 80% των Ελλήνων πολιτών…» (Καθημερινή, 9/10/2011, Ριζοσπάστης, ό.π.). Με κάτι τέτοια συνδηλώνει πως το Κ.Κ.Ε αποτελεί κίνδυνο για το λαό και την αστική δημοκρατία, συναγωνιζόμενος σ’ αυτό τον προβοκατόρικο ρόλο τον Πρετεντέρη, κάτι που είχε επισημάνει σε σχετικό δημοσίευμά του ο Ριζοσπάστης (ό.π., «Με αφορμή την έκδοση του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ»):

«Διόλου τυχαίο πως και οι δύο «μεγαλοδημοσιογράφοι» Γιάννης Πρετεντέρης και Αλέξης Παπαχελάς […] κάνουν κάπως συγκρατημένους αλλά σαφείς υπαινιγμούς για απειλή που ελλοχεύει στην ανοικτή, δημοκρατική (όπως βέβαια την εννοούν) ελληνική κοινωνία και η οποία χρήζει αντιμετώπισης. Την άποψη ότι το ΚΚΕ και η δράση του αποτελεί ένα πρόβλημα που περιμένει τη λύση του, είχε εξάλλου εκφράσει από τις στήλες του «Βήματος της Κυριακής» ο πρώτος των δύο και παλιότερα, με αφορμή τις «ενοχλητικές» για τον τουρισμό (δηλ. για τους εφοπλιστές) απεργίες των ναυτεργατών, αλλά και τη γενικότερη στάση του ΠΑΜΕ».

Στην παρουσίαση του βιβλίου του «Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», ο Αλέξης Παπαχελάς, ρίχνοντας σκοτάδι στην κοινωνική ταξική πραγματικότητα τελείωσε την ομιλία του λέγοντας πως «…όλοι νιώθουμε ότι είμαστε στο ίδιο καράβι, με τον ίδιο προορισμό» (Καθημερινή, «Φως σε ένα “σκοτεινό δωμάτιο”», 20.10.2021). Πρόκειται, φυσικά, για μια τετριμμένη μέχρι αηδίας μεταφορική έκφραση που χρησιμοποιούν όχι μόνο οι εφοπλιστές αλλά όλοι οι αστοί και οι ιδεολογικοί τους εκπρόσωποι για να πουν πως γενικά αυτοί κι εμείς ζούμε στην ίδια κοινωνία και πως έχουμε… τον ίδιο προορισμό, να συνεργαστούμε ειρηνικά για να μη βουλιάξει το «καράβι». Με κάτι τέτοια προσπαθούν να μας τυφλώσουν και να ξεχάσουμε πως εκείνοι βουλιάζουν το καράβι, αν αυτό απαιτούν τα συμφέροντά τους· γι’ αυτό εμείς πρέπει να επιδιώξουμε την ανατροπή τους, για να μην πνιγούμε. Έτσι και σήμερα που έχουν οδηγήσει με τις κυβερνήσεις τους το λαό στην εξαθλίωση, απαιτούν οι άθλιοι ταξική συνεργασία… «για να βγούμε από την κρίση», καθώς την ίδια στιγμή που το σύστημά τους μας οδήγησε στην κρίση, εκείνοι πλουτίζουν όλο και περισσότερο. Ξέρετε κανέναν εφοπλιστή που να πνίγηκε μαζί με το καράβι; 

Για την τραγωδία της Κύπρου και τα δεξιά, ακροδεξιά και νατοϊκά σκοτεινά δωμάτια όπου καταστρώνονται κάθε ημέρα τα σχέδια των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών όλου του κόσμου δεν χρειάζεται, ντε και καλά, να διαβάσω τα βιβλία των Παπαχελάδων. Ούτε χρειάζεται, φυσικά, να μάθω με δικά τους λόγια ή με τα λόγια δεξιών πολιτικών σαν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη (Αλέξης Παπαχελάς, «Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης: Με τα δικά του λόγια») τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Προτιμώ τις ιστορικές και πολιτικές αλήθειες της Αριστεράς, αυτές που ο Παπαχελάς και οι όμοιοί του συκοφαντούν σαν «μύθους», γιατί ρίχνουν φως στα σκοτεινά δωμάτια της αστικής εξουσίας και στα ανομολόγητα συμφέροντά τους.