Lockdown από τα Λιντλ – Εσείς έχετε καταλάβει γιατί στέλνουμε ακόμα sms;

Στα περισσότερα κράτη της Δυτικής Ευρώπης το σχέδιο ήταν απλό. Άνοιξαν όλα για τα Χριστούγεννα, για να κινηθεί η αγορά. Τώρα ήρθε ο λογαριασμός και το -ακόμα σφοδρότερο- τρίτο κύμα, πριν καν τελειώσει το δεύτερο. Τα απαγορευτικά επέστρεψαν πιο αυστηρά, αλλά αυτό δεν οφείλεται στην αποτυχία κάποιου σχεδίου. Έγινε ακριβώς βάσει σχεδίου, δείχνοντας ποιες είναι οι προτεραιότητες μιας καπιταλιστικής οικονομίας.

Στην Ελλάδα, ο στρατηγικός στόχος ήταν ακριβώς ο ίδιος, μόνο οι λεπτομέρειες του επιτελικού σχεδίου άλλαξαν λίγο. Τα μαγαζιά ανοίγουν για τις εκπτώσεις, που είναι πιο σημαντικές από τυχόν εκπτώσεις σε ζωές και μέτρα προστασίας, όπως ακριβώς το κέρδος μιας επιχείρησης είναι πάνω από την υγεία των εργαζόμενών της.

Δεν υπάρχει σχέδιο προστασίας, ειδικοί και “επιτελικό κράτος”. Δεν υπάρχουν πρακτικά και επιτροπές συμβούλων, παρά μόνο διευθύνοντες σύμβουλοι που θέλουν να δουν κέρδος, το αόρατο χέρι της αγοράς που κινεί τα νήματα και τα χιλιάδες ορατά νήματα που δένουν τον πλούτο με πολιτικές μαριονέτες, στον ρόλο της κυβέρνησης.

Υπάρχει μόνο η λογική του Αυτιά, πως δεν μπορεί να είναι η αγορά στην εντατική και να κάθονται αραχτοί οι γιατροί. Και η σημερινή του δικαιολογία πως διάβαζε μήνυμα τηλεθεατή, αλλά δεν είχε γίνει σαφές. Γιατί έχουν συνηθίσει πως ο κόσμος καταναλώνει κουτόχορτο με το κιλό και μπορούν να τον τρέφουν με αυτό για πάντα.

Οι ουρές έξω από τις αλυσίδες πιάνουν ένα τετράγωνο. Ο κόσμος συνωστίζεται στο Μετρό και στα λεωφορεία, όπως πριν. Η κίνηση στους δρόμους θυμίζει “κανονικότητα”. Η κυβέρνηση αφήνει λάσκα τα λουριά, για να μη λασκάρει ο κόσμος, που έχει φτάσει στο “αμήν” και δίνει το σύνθημα: Καταναλώστε! Τι είναι εξάλλου μερικές αναλώσιμες ζωές, μπρος στην κατανάλωση.

Η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και όταν χάνονται ζωές. Γιατί ως ζωή νοείται βασικά το εμπόριο. Όταν λένε πχ πως δεν μπορεί μια διαδήλωση να παραλύει το κέντρο και τη ζωή της πόλης, δείχνουν τι ισχύει στο αξιακό τους σύστημα. Το ζωντανό κίνημα που διεκδικεί και κάνει πορείες παραλύει την οικονομική ζωή, ενοχλεί τους χαρούμενους καταναλωτές, τους εμποδίζει να κάνουν τα νεκροζώντανα ζόμπι ως τις 9 το βράδυ.

Ζωή είναι οι ουρές έξω από τις αλυσίδες. Όχι να προσπαθείς να σπάσεις τις αλυσίδες σου. Ούτε να παλεύεις να μην έχεις ουρά, κόντρα σε όσους θέλουν να γυρίσουν τον άνθρωπο πίσω στην εποχή που περπατούσε με τα τέσσερα, και ας του πήρε εκατομμύρια χρόνια να σηκώσει ανάστημα.

Ζωή δεν είναι το σχολείο και η μόρφωση. Ένας άνθρωπος μπορεί να επιζήσει και χωρίς αυτά. Χωρίς να καταναλώνει όμως; Στις αλυσίδες πια δεν έχουνε ζωή…

Ο κόσμος βγαίνει για ψώνια, γιατί με αυτό έχει του έχουν μάθει να χαίρεται. Γιατί χρειάζεται πράγματα και δεν ξέρει πόσο ακόμα θα είναι ανοιχτά τα μαγαζιά. Γιατί του είχε λείψει η διαδικασία και ας μην μπορεί να πάρει πολλά. Σε αντίθεση με τη λογική του Άδωνη (πού θα τα φάτε, αφού είναι όλα κλειστά), το ερώτημα αντιστρέφεται: πού θα ξοδέψετε, αφού παίρνετε τόσο λίγα;

Ευτυχώς παραμένει η απαγόρευση κυκλοφορίας, γιατί οι κοινωνικές συναναστροφές κατ’ οίκον δεν αυξάνουν πολύ την κατανάλωση, και η αστυνομία παντού, για να εμπεδώσουμε το φιλελεύθερο πνεύμα της δημοκρατίας μας, και ας μη γίνονται έλεγχοι, εκτός κι αν μπεις στο μάτι της εξουσίας.

Και τότε γιατί παίζουμε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου; Γιατί υπάρχει απαγορευτικό; Γιατί συνεχίζουμε να στέλνουμε sms, παίρνοντας αυτόματες άδειες από τον εαυτό μας;

Γιατί είνα βασικό κι απαραίτητο συστατικό στη συνταγή της ατομικής ευθύνης. Κι (ότ)αν έρθει το τρίτο κύμα, δε θα φταίει η κυβέρνηση που μας έριξε το μπαλάκι, αλλά εμείς που δεν το πιάσαμε. Εμείς που δεν τηρήσαμε τα μέτρα προστασίας, είμαστε ανεπίδεκτοι μάθησης και για αυτό μας αξίζει ένα ακόμα πιο αυστηρό απαγορευτικό, μέχρι να καεί η κόλαση και ο ιός μαζί της.

Τα περιγράφει πολύ καλά και ο 2310net, λέγοντας πως δεν πρέπει να συνηθίσουμε τον θάνατο και τον παραλογισμό.