Μα πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρώπη;

Βλέπεις άστεγους όπως θα έβλεπες στην Ομόνοια, ναρκωτικά, θέσεις να προκηρύσσονται για τους κολλητούς, και βλέπεις ότι πίσω από τους καθαρούς τοίχους των σπιτιών (ανάλογα πάντα με την περιοχή, γιατί δε θα χαλάσει ο δήμος τα λεφτά του σε φτωχογειτονιές) ότι 4 εκατομμύρια παιδιά είναι κάτω από το όριο της φτώχιας.

Στη δική μου πόλη μόνο (400.000 κατοίκων) έχουμε πάνω από 1.200 καταγεγραμενους άστεγους, ενώ η διπλανή πόλη αποφάσισε ότι δεν έχει πια άστεγους, έκλεισε όλες τις υπηρεσίες της και οι άνθρωποι ήταν εδώ.

Και κοιτάς πάλι προς τα πίσω. Και βλέπεις την ίδια ανάλυση του Έλληνα που πιστεύει ότι ο λόγος που η Ελλάδα είναι στην κατάσταση που είναι, είναι γιατί δεν έγινε αρκετά Ευρώπη.

Ιδεοληψίες που φαντασιώνονται ότι μια κάρτα εισόδου σε ένα πανεπιστήμιο είναι αυτό που έλειπε από την Ελλάδα για να αλλάξει την τραγική της κατάσταση.

Στην Ελλάδα της Μανωλαδας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της δικτατορίας των παπάδων και του Κορκονέα.

Και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως φτάσαμε στο σημείο να φετιχίζουμε τόσο το εξωτερικό λες και ο λόγος που δεν έχουμε γίνει ακόμα Σουηδία της Μεσογείου είναι η αντίδραση μας στην Ευρωπαϊκή πρόοδο, την ίδια ευρωπαϊκή πρόοδο που πετάει τους Ισπανούς από τα σπίτια τους, που οδήγησε στα κίτρινα γιλέκα και που ακόμα και στις παλιότερα ισχυρές χώρες δεν καταφέρνει να πετύχει πλέον σχεδόν κανένα ρυθμό ανάπτυξης.

Αυτά. Τι να πω.

Θ.