Μάρκος Σκούφαλος – Μπροστά στη νέα εκλογική μάχη

«Αν είν’ η σκέψη σου πριν από σένα,
 δεν είν’ απόκομμα θεού και γέννα: τη σκλάβα σκέψη σου, 
σκλάβα δετή, 
σου τηνε πλάσανε οι Δυνατοί» 

«Η Καμπάνα», Κώστας  Βάρναλης

Από τα πρώτα εκλογικά  αποτελέσματα η κυβέρνηση της ΝΔ  διά στόματος πρωθυπουργού και όλα τα στελέχη της, ξεκίνησαν τη θριαμβολογία για τη δικαίωση της πολιτικής της.

Το φαινόμενο φυσικά δεν είναι καινούριο, αφού όλες οι αντιλαϊκές κυβερνήσεις σφαγείς του λαού, κάθε φορά ερμηνεύουν την ψήφο του κατά πώς τις συμφέρει.

Από τον Καραμανλή τον πρεσβύτερο ή τανκς και τον Αντρέα Παπανδρέου με την κυβέρνηση της αλλαγής και τις μετέπειτα κωλοτούμπες  με την ΕΟΚ που έγινε πρόβατο και τις αμερικάνικες βάσεις που έφυγαν για να μείνουν, τον Μητσοτάκη τον πρεσβύτερο με το 0+0=14%,  τον εκσυγχρονιστή Σημίτη με την ΟΝΕ και το Ευρώ, μέχρι τους απογόνους τους, δεξιούς ή παλιούς και νέους σοσιαλδημοκράτες και τα τρία μνημόνια συνυπογραμμένα από τη ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτικές που τσάκιζαν το λαό,  τελούσαν υπό την έγκρισή του, αφού υποτίθεται διά της εκλογικής διαδικασίας επιβράβευε τους κάθε φορά δυνάστες του.

Αν περιοριστούμε στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, ο ελληνικός λαός μέσω του ποσοστού που πήραν τα τρία αναφερόμενα κόμματα και πρώτα απ’ όλα η ΝΔ, εγκρίνει και επαυξάνει, τους πετσοκομμένους του μισθούς και συντάξεις, τον χαμένο 13ο και 14ο μισθό,  την άμεση και έμμεση φορολογία που έχει χτυπήσει ταβάνι, αφού το 95% των φόρων πληρώνονται από τον ίδιο και μόνο το 5% από το μεγάλο κεφάλαιο, το χάλι που επικρατεί με την υποχρηματοδότηση στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια.

Νιώθει «αλληλέγγυος» με τον Πάτση, το Μίχο, το κάθε ρετάλι της πολιτικής ζωής που πριν αποκαλυφθεί ο ρόλος του ανήκε στην αριστεία της κοινωνίας μας, δεν έχει πρόβλημα με τις γαλάζιες, πράσινες ή ροζέ υποκλοπές.

 Συμφωνεί διά της ψήφου του 2.700.000 Έλληνες να φυτοζωούν, επτακοσίων χιλιάδων τα σπίτια να πλειστηριάζονται, να επικρατούν μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις, η ακρίβεια και η ενεργειακή φτώχεια να εξανεμίζουν στα μέσα του μήνα το λαϊκό εισόδημα.

Ο εργασιακός βίος να λήγει στα 67 χρόνια με προοπτική τα 71, ίσως και με το θάνατο και να πεθαίνει  από τις φωτιές ή τις βροχοπτώσεις  ή την πανδημία με «ατομική ευθύνη», αφού δεν προσαρμόζεται, όπως μας έλεγε ο Πέτσας, στην Ηλεία, στην Εθνική οδό, στο Μάτι, στα Τέμπη, στο διάδρομο του νοσοκομείου, αναμένοντας τη ΜΕΘ που δεν λειτουργεί.

Σε αυτό το αισχρό αφήγημα περί λαϊκής συναίνεσης της κάθε φορά κυβέρνησης, προστίθενται και οι αντιπολιτεύσεις των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ που είτε συγκαλυμμένα -δεν «επικοινωνήσαμε» σωστά την πολιτική μας και ο λαός δεν την κατάλαβε- είτε προκλητικά και χυδαία -ο λαός έπαθε παράκρουση, σύνδρομο της Στοκχόλμης, βλέπε στελέχη ΣΥΡΙΖΑ- καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα του ένοχου λαού, που δίνει το συγχωροχάρτι, που έχει ασθενή μνήμη κλπ.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ο λαός εγκρίνει διαχρονικά,  όλο αυτό το πακέτο των πολιτικών που αναφέραμε ή ο λαός αποδεικνύει με την ψήφο του, την εγκλωβισμένη στο σύστημα, στον καπιταλισμό,  κοινωνική  συνείδηση, που μαζί και χώρια,  όλοι αυτοί οι κυβερνώντες τωρινοί και προηγούμενοι, εδώ και δεκαετίες του έχουν διαμορφώσει;

Ποιοι του  μαθαίνουν «έχει ο Θεός»; Ποιοι τον διδάσκουν «και πάλι καλά…» σε κάθε καταστροφή; Ποιοι τον καθοδηγούν στο μονόδρομο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, του δήθεν δυτικού πολιτισμού με την εξίσωση του φασισμού και του κομμουνισμού, ποιοι του έχουν κάνει λοβοτομή μέσα από την εκπαίδευση, τη θρησκεία, τα μέσα επικοινωνίας εφοπλιστών και λοιπών χρυσοκάνθαρων, ώστε να μην αντιδρά στους μακελάρηδες της ζωής του; 

Ποιοι του έμαθαν τα επιδόματα, τα συσσίτια και τα λογής  λογής pass, ώστε να αντικαθιστά τα βασικά του δικαιώματα; Ποιοι του κάνουν πλύση εγκεφάλου, ότι οι ιδιωτικοποιήσεις όλων των κοινωνικών αγαθών είναι προς το συμφέρον του και καλλιεργούν την ανθρωποφαγία, πότε με τους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, πότε με τους ελευθέρους επαγγελματίες, πότε με τους ενοχλητικούς  απεργούς,  για να περνούν οι πολιτικές τους;

Ποιοι τον κάνουν ξενόφοβο, ανάδελφο στους άλλους λαούς, χειμαζόμενους από τους  ιμπεριαλιστικούς πολέμους που αυτοί συμμετέχουν μέχρι τα μπούνια, ενώ φιλοξενούν και χειροκροτούν τους φασίστες του Αζόφ στο ελληνικό κοινοβούλιο;

Ποιοι εδραίωσαν τον κυβερνητικό – εργοδοτικό συνδικαλισμό και τον κατέστησαν εισιτήριο για κυβερνητικές θέσεις;  Ποιοι όταν ο λαός  βγήκε στους δρόμους κατά εκατοντάδες  χιλιάδες,  το όχι του  και την ελπίδα του, τη μετέτρεψαν σε υποταγή και μνημόνιο,  μιμούμενοι τους original της σοσιαλδημοκρατίας της πάλαι ποτέ αλλαγής, που την κατάντησαν σε εναλλαγή και επιστροφή της δεξιάς από το χρονοντούλαπο της ιστορίας που υποτίθεται την είχαν στείλει; 

Ποιοι «συνομιλούν» με το λαό και τον χτυπούν αλύπητα  με ΜΑΤ, ΜΕΑ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ, Αύρες -κάτι ξέρουμε στη Χίο και Λέσβο-  και όλο το κακό συναπάντημα, προκειμένου να προσαρμοστεί με «τας υποδείξεις»;  Δεν είναι όλοι αυτοί ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ που έτσι κυβέρνησαν ή κυβερνούν όλα αυτά τα χρόνια και κάθε φορά κουνούν το δάκτυλο στο λαό, γιατί δεν τους ψήφισε,  ανάλογα αν είναι οι ίδιοι στη συμπολίτευση ή στην αντιπολίτευση;

Αν σε αυτά προσθέσεις το γεγονός της εναλλαγής και μεταπήδησης  στελεχών τους από το ένα κόμμα στο άλλο, εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία. Η βουλευτική έδρα του ΠΑΣΟΚ στη Χίο, για να φέρω ένα μόνο παράδειγμα μέσα στα δεκάδες, ανεξάρτητα από το πρόσωπο και τις ικανότητές του, ήταν μεταγραφή στο παρά πέντε από τη ΝΔ και αφού ο συγκεκριμένος πολιτευτής  είχε καρατομηθεί ως κύριος αντίπαλος του υπουργού μετανάστευσης κ. Μηταράκη, που ήθελε «καθαρό» το τοπίο. 

Αυτοί τώρα μιλάνε για νέο ΠΑΣΟΚ και νέα στελέχη επειδή κατέρρευσε εκλογικά το alter ego τους, ο ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν τη ρεβάνς!!!

Ο Μαρξ έλεγε ότι το κοινωνικό είναι, δηλαδή οι υλικές συνθήκες της ζωής στο σύνολό τους, προσδιορίζουν την κοινωνική συνείδηση, τον τρόπο θέασης της κοινωνικής μας κατάστασης.

Η εξάπλωση της σχετικής και απόλυτης φτώχειας μέσα στο λαό, δεν οδηγεί αυτόματα σε αγωνιστική έξαρση, ούτε σε επαναστατική εγρήγορση, πολύ περισσότερο στο ζητούμενο, που είναι η ταξική συνείδηση των καταπιεσμένων στρωμάτων και πρώτα απ’  όλα  της εργατικής τάξης, για να ανοίξει ο δρόμος και για αλλαγές προς όφελος του λαού και για την αντεπίθεση και ανατροπή. 

Στον καπιταλισμό, λόγω της κυριαρχίας της ιδεολογίας, του πολιτισμού και των αξιών της άρχουσας τάξης, οι υλικές συνθήκες ζωής παρουσιάζονται ανεστραμμένες, αποξενωμένες από την  πραγματική τους ουσία. 

Ο εργάτης με ή χωρίς μαστίγιο και καρότο, τείνει να  ταυτίζεται με το αφεντικό του, «μου δίνει δουλειά» σκέφτεται, ο υπάλληλος ή ο μισθωτός διανοούμενος, υψηλά ή χαμηλά αμειβόμενος, τον κάνουν να νιώθει ότι ξεχωρίζει από την «πλέμπα».

Η εικόνα του αφεντικού να καλεί σε ψήφο στη ΝΔ, μπροστά στον υπουργό Ανάπτυξης είναι χαρακτηριστική και κανόνας στους εργασιακούς χώρους, όπως και τα αίσχη του εργοδοτικού συνδικαλισμού στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, στη Σύρο και σε όλη την Ελλάδα.

Η νεολαία ταλανίζεται στην ημιμάθεια της επίσημης εκπαίδευσης, στον εξεταστικό κυκεώνα, στην ανασφάλιστη εργασία, στην υποκουλτούρα των διάφορων προτύπων τύπου trap, στην απολιτίκ στάση ζωής, στο «πάμε κι  όπου βγει» των κυβερνώντων.  

Μάρκος Σκούφαλος

Ο αγρότης «εκπαιδεύεται» να βιώνει το όνειρο του μικροϊδιοκτήτη  που θα γίνει μεγάλος, την ίδια στιγμή ματώνει μέσα στο χωράφι ή στα βουνά και δεν τα βγάζει πέρα, το ίδιο και ο αυτοαπασχολούμενος ή μικροεπαγγελματίας που πασχίζει νυχθημερόν με τα σχέδια ανάπτυξης της επιχείρησής του, όπως στο έργο «Ο θάνατος του εμποράκου», για να έρθει η σιδερένια φτέρνα του καπιταλισμού, είτε μέσω της κρατικής φορολογίας είτε μέσω των τραπεζών, να τους θυμίσει ότι το κεφάλαιο κάνει κουμάντο σε τελική ανάλυση και καθορίζει τις ζωές τους. 

Αυτό το νομοτελειακό γεγονός, για να γίνει αντιληπτό από όλους τους από κάτω, για να μετατραπεί σε υλική δύναμη αντίστασης και πάλης, αλλά και ανατροπής, χρειάζεται υπομονή, πολλή δουλειά, πολύς αγώνας, δάκρυα και αίμα μέσα στο κίνημα, μέσα στις μάζες, εκεί που χτυπά και ζει η καρδιά του λαού, αυτού του λαού! Του ευκολόπιστου και πάντα προδομένου.  

Πάνω σε αυτή τη γραμμή της ταξικής συνειδητοποίησης  της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, της αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και της νεολαίας, παλεύει και αγωνίζεται το ΚΚΕ και γι αυτό είναι σημαντική η αύξηση των εκλογικών του ποσοστών και πιο σημαντική ακόμα η περαιτέρω αύξηση των ποσοστών του στις εκλογές στις 25 Ιούνη.

Γι αυτό αντικειμενικά το ΚΚΕ αναγορεύεται στη μοναδική και αξιόπιστη δύναμη αντιπολίτευσης,  που μπορεί και να σταματήσει μαζί με το λαό,  τον κατήφορο  της  νέας επέλασης της κυβέρνησης της ΝΔ και των εταίρων της ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στον καπιταλιστικό μονόδρομο που προβάλλουν και να οργανώσει την αντεπίθεση. 

Κι ας κρώζουν οι διάφορες «αριστερές» σειρήνες της κυβερνησιμότητας, που αρνείται τάχα μου το ΚΚΕ, για να το βάλουν στη στρούγκα των  κυβερνήσεων της ολιγαρχίας του πλούτου και να του φορτώσουν στην πλάτη τις δικές του πομπές, όπως έγινε και στην Ελλάδα με τον εκλεκτό τους ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο. Ε! Δεν θα γίνουμε και σαν τα μούτρα τους!

Γιατί στις παρούσες συνθήκες η ψήφος στο ΚΚΕ ανεβάζει την κρίσιμη μάζα γνώσης και συνειδητότητας, ότι αυτό το σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του, ότι δεν είναι η μοίρα του λαού να ζει μοιραίος και άβουλος, ότι μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι, να αντισταθεί, να έχει νίκες άμεσα, τώρα, αλλά  και να γίνει με το δικό του αγώνα και θέληση, ο κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και να χαράξει την πορεία για μια άλλη κοινωνική οργάνωση με βάση τις ανάγκες του, χωρίς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

ΜΑΡΚΟΣ ΣΚΟΥΦΑΛΟΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΧΙΟΥ

ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ