Με αφορμή ένα τραγούδι

Μεσούσης της απριλιανής χούντας και μεις σταθεροί θαμώνες των μπουάτ της Σαλονίκης. Ίσως ήταν η χρονιά που η αδερφή μου τραγουδούσε ακόμα κρυφά με τους υπεύθυνους να κρατάνε τσίλιες μη της ζητήσουν οι ασφαλίτες άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος. Ήταν ακόμα 16 και άρα ανήλικη. Τη γλυτώσαμε και ποτέ δεν την πιάσανε.

Ένα βράδυ κάποιοι φίλοι φέραν μαζί τους μια ήσυχη κοπέλα που σπούδαζε αρχιτεκτονική στην Ιταλία. Δειλά-δειλά ανέβηκε στο πάλκο με μια δανεική κιθάρα και μας τραγούδησε –  το ακούγαμε οι περισσότεροι πρώτη φορά –  το bella ciao. Oι ιταλομαθείς μας εξηγούσαν τα λόγια και την ιστορία του κι αυτό μας έκανε ακόμα πιο ένθερμους θαυμαστές του κοριτσιού που δε θυμάμαι το όνομα του. Εκείνο το βράδυ πλακώσανε τα καρακόλια να μας κόψουν τη χολή. Πήραν στην άκρη το κορίτσι και άρχισαν τις ερωτήσεις. Με υποδειγματική ψυχραιμία το κορίτσι είπε πως είναι ένα λαϊκό τραγούδι ερωτικό, για μια κοπέλα που τη λένε Ματίνα και αποχαιρετάει τον αγαπημένο της που φεύγει τραγουδώντας και κουνώντας το μαντήλι. Ο πολιτιστικός επιτετραμμένος έφυγε ήσυχος κι εμείς συνεχίσαμε ως το πρωί με το ίδιο τραγούδι. Με τη Ματίνα – αλα ματίνα – και τον αποχαιρετισμό – μπέλα, τσάο, τσάο….

Τώρα  αυτοί οι τραγουδισταράδες γιαλαντζί σοσιαλιστές πασχίζουν να αποδυναμώσουν βρωμίζοντας τα ιερά και τα όσια που εκφράζει το ιστορικό τραγούδι χωρίς αιδώ, χωρίς ντιπ τσίπα, όπως ψηφίζουν και τα αντικομμουνιστικά μανιφέστα τους.