Με μια γροθιά…
28 Φεβρουαρίου αύριο.
Λυγίζουν τα γόνατα του απλού πολίτη, υπόκλιση στον πόνο, μα με μια γροθιά όρθια, σφιγμένη, πεισμωμένη για το δίκιο των πενήντα εφτά…
23 Νοεμβρίου του ’23 μετά από εννέα μήνες απραξίας.
Και τότε ξεκίνησε η εξεταστική επιτροπή. Και τότε άρχισαν να ελπίζουν οι συγγενείς των αδικοχαμένων πενήντα επτά – νεαρών παιδιών κυρίως…
Ήλπιζαν στην διαφάνεια, στην λειτουργία των θεσμών, στην απόδοση δικαιοσύνης, στην τιμωρία… Ταυτόχρονα όμως φοβόντουσαν, πως οι πλειοψηφούντες θα κρύψουν.
ΚΑΙ ΕΚΡΥΨΑΝ..!
Καθημερινά και όλο πιο πολύ αποκαλυπτόταν το μέγεθος αμέτρητων σκοτεινών σελίδων, μ’ ένα σύγκρυο να περιλούζει τον θεατή, πολίτη αυτής της χώρας.
Στην εξεταστική επιτροπή -με ένα προεδρείο φτηνό τηλεοπτικό σόου μιας άλλης εποχής- αποφεύχθηκε μανιωδώς να κλητευθούν σημαντικοί μάρτυρες, που θα φώτιζαν την αλήθεια. Σύσσωμη η αντιπολίτευση σε τούτο τον ανήφορο προς την αλήθεια. Μα η πλειοψηφούσα, προνομιούχα, γαλάζια, παράταξη κάθετη προς ό,τι την προμήνυε (την αλήθεια).
Αποφεύχθηκε να κλητευθεί υψηλόβαθμο (!!!) κυβερνητικό στέλεχος, που γνώριζε… Να κλητευθεί και να ομολογήσει με στοιχειώδη σεβασμό προς τις οικογένειες των τραγικών θυμάτων και στην Ελληνική Κοινωνία, ποιος έδωσε την εντολή, να μπαζωθεί και να τσιμεντωθεί η έκταση των Τεμπών, μόλις τρεις μέρες μετά το ατιμώρητο -ακόμα- έγκλημα…
ΠΟΙΟΣ έδωσε την εντολή να εξαφανιστούν τα πειστήρια, τα ίχνη του εγκλήματος, αλλά και τα ίχνη των ανθρώπινων ιστών;
Απροκάλυπτη, ιερόσυλη πράξη απέναντι σε 57-νέα κυρίως- φονευθέντα παιδιά και στις οικογένειές τους.
Και κάποια απ’ αυτά χωρίς κανέναν τάφο, γιατί εξαϋλώθηκαν!
28 Φεβρουαρίου αύριο.
Η κουρτίνα της εξεταστικής τραβήχτηκε κι έκλεισε βιαστικά πριν λίγες μέρες, οι γαλάζιοι πρωταγωνιστές κρύφτηκαν στα παρασκήνια και οι θεατές αγωνιούν και απεύχονται μια επόμενη “παράσταση”.
“Άρον άρον σταυρώσουν αυτόν…”
Και τους σταύρωσαν και θα τους σταυρώνουν καθημερινά, με την υποκρισία, την συγκάλυψη και έναν κραυγαλέο εμπαιγμό!
Με έναν απερίφραστο χλευασμό που αγγίζει τα όρια της Ιεροσυλίας και με μια μικρόνοια τόση, που δεν μπήκαν καν στον κόπο ν’ αναριγήσουν (όπως αναρίγησε ολάκερη η χώρα ) και να σκεφτούν: “Αμάν..! Θα μπορούσε να ήταν και το δικό μου παιδί μέσα σε κείνο το τρένο…”
Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί..!!!
28 Φεβρουαρίου αύριο.
Λυγίζουν τα γόνατα του απλού πολίτη, υπόκλιση στον πόνο, μα με μια γροθιά όρθια, σφιγμένη, πεισμωμένη για το δίκιο των πενήντα εφτά…
Χρύσα Μπαΐρα
