Με πένθος με πάθος

Τα λόγια χρειάζονται για να δώσουμε όσο αυτό είναι δυνατόν στους γονείς των άδικα χαμένων νέων το κουράγιο να αντέξουν την απώλεια. Η παρουσία μας χρειάζεται για να δηλώσουμε και να διαδηλώσουμε ότι δεν θα επιτρέψουμε ξανά να γίνει κάτι τέτοιο. Δεν θα ξεχάσουμε.

Να θέσουμε ξανά και ξανά στην ημερήσια διάταξη το θέμα της ανατροπής. Συμμετέχουμε στο συλλογικό πένθος κάνοντας τις λέξεις μας βέλη θανατηφόρα, τα τραγούδια μας ένα με τη ψυχή μας. “Η γλώσσα μας απογειώνεται” ξανά. Οι ποιητές μας, οι στιχουργοί μας, οι συνθέτες μας, οι τραγουδιστές μας έχουν μαστορέψει τις λέξεις και τις νότες κατά τέτοιο τρόπο που να ακουμπούν το είναι του ελληνικού λαού.

Είναι δικό μας το πένθος για τον άδικο χαμό τόσων ανθρώπων. Το πένθος διαγράφει τα δικά του στάδια κι εμείς ακολουθούμε άλλοτε κλαμένοι και άλλοτε οργισμένοι. Η παγωμάρα δίνει τη σκυτάλη στο πένθος, το πένθος θα τη δώσει στην οργή και η οργή θα με συναντήσει στο δρόμο με όλους εσάς…

Σ’ αυτή τη συλλογική διαδικασία δεν θα ήθελα να είναι ο πρωθυπουργός αυτής της πανέμορφης χώρας και οι άλλοι, οι “δεν ξέρω γω, οι άλλοι φταίνε”. Χωρίς ίχνος ντροπής ο πρώτος τη τάξει υπουργός εξέδωσε το πόρισμά του δίπλα στα συντρίμμια στα Τέμπη. Έδειξε με το δάχτυλο τον ένοχο προσδοκώντας ο ίδιος να διαφυλάξει τα νώτα του. Ως εκεί φτάνει. Τόσος είναι.

Το ίδιο έκαναν και οι άλλοι όταν κυβερνούσαν με τους ακροδεξιούς των ΑΝΕΛ. Η εφημερίδα τους είχε βγάλει και αυτή πόρισμα στις πλημμύρες της Μάνδρας. “Ανθρώπων έργα” ο τίτλος της, τότε. Ούτε τη διάκριση των εξουσιών δεν πήραν υπόψη τους.

Ο πρωθυπουργός αυτής της γλυκόπικρης χώρας, προϊόντος του χρόνου, ανέκρουσε πρύμνα. Τα μάζεψε κατά το κοινώς λεγόμενο. Έφθασε σε σημείο μάλιστα να ζητάει συγνώμη και για λογαριασμό των άλλων (αυτών του Μάτι και της Μάνδρας). Αυτή η μεταστροφή από τον πρωθυπουργό αυτής της όμορφης χώρας με τον όμορφο λαό της, επήλθε μόνο από μια κίνησή μας. Αυτής του συλλογικού πένθους. Δεν χρειάστηκε τίποτα άλλο από τον ελληνικό λαό.

Το ερώτημα είναι τώρα τι θα χρειαστεί να κάνουμε ώστε να πάψουμε να θρηνούμε ανθρώπους για λογαριασμό των ιδιωτικών επιχειρήσεων ή του κράτους των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Να φυσήξουμε χρειάζεται όλοι μαζί…

Το σύνθημα “τα κέρδη τους οι ζωές μας” έχει σαφήνεια και αντιστοιχεί στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας ενώ βρίσκεται σε πολλά στόματα. Να τους κάνουμε να νοιώσουν κίνδυνο. Με ταξικούς όρους από δω και πέρα ο αγώνας στους δρόμους.

Μέρος της δυσανεξίας της οικονομίας της αγοράς είναι και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας.  Οι θεραπαινίδες της πολιτικής και πραγματικής εξουσίας, με τους ιδιοκτήτες τους, να συμμετέχουν οπωσδήποτε στη νομή της όποιας εξουσίας με το αζημίωτο βέβαια καθώς τα λεφτά είναι πολλά. Το ποιος έχει την ιδιοκτησία των ΜΜΕ είναι από μόνο του ένα θέμα. Το ποιος καθορίζει το τι θα παίξει σε κάθε Μέσο καθορίζεται από τους ιδιοκτήτες δια μέσω των διευθυντών ειδήσεων και των αρχισυντακτών τους. Αυτοί δίνουν τη “γραμμή” για να ξέρουμε γιατί μιλάμε.

Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ λοιδορούν συστηματικά ό,τι προέρχεται από τους εργαζόμενους ή εν τέλει ότι δεν προέρχεται απ’ αυτούς και την ευγενή τους καταγωγή. Έχουν μία μέντα με τους εργάτες και τις οργανώσεις τους, ειδικά προς το ταξικό εργατικό κίνημα, ενώ δείχνουν μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς όλους αυτούς που φοράνε κουκούλα στο κεφάλι και την κατάλληλη στιγμή βρίσκονται στις παρυφές μεγάλων και σημαντικών συγκεντρώσεων του εργατικού κινήματος… Ας τους αφήσουμε προσώρας στην ιδιοκτησία τους και τις προθέσεις τους να ελέγξουν το μυαλό μας και να προλάβουν τις αντιδράσεις μας. Γνωρίζουμε.

Οι δημοσιογράφοι, κάποιοι απ’ αυτούς, απ’ αφορμή το δυστύχημα στα Τέμπη ανακάλυψαν τη χαμένη τους δημοσιογραφική τιμή. Φαίνεται μια διάθεση από τους ίδιους ή κάποιους από αυτούς να αυτομαστιγωθούν δημοσίως για το ότι δεν έδωσαν τη δέουσα προσοχή όταν εργαζόμενοι στον ΟΣΕ επισήμαιναν τα προβλήματα ασφάλειας συστηματικά, όπως η ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών, άλλοι και με εξώδικα και κάποιες παραιτήσεις. Σημειωτέον, όλες οι ανακοινώσεις των εργαζομένων, είχαν ως επίδικο την ασφάλεια των επιβατών και τη δική τους οπωσδήποτε.

Την ατζέντα, να το επαναλάβω, την καθορίζει ο ιδιοκτήτης του Μέσου και τα συμφέροντά του τα οικονομικά και τα πολιτικά. Τελεία και παύλα. Οι εντολές προς τους υφισταμένους του, διευθυντές ειδήσεων και αρχισυντάκτες είναι σαφείς. Αυτό παίζει, το άλλο κόβεται. Οι δημοσιογράφοι, έπονται αυτών των εντολών.

Η στάση όμως του καθένα μας, στον κάθε εργασιακό χώρο, κρίνεται από τη στάση που έχει ο καθένας μας απέναντι στην εξουσία των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων, των εργοδοτών εν γένει, και κάθε επιλογή έχει κοστολόγιο. Ας αντέξουμε αυτό το κοστολόγιο για να μην βγάζουμε μετά τις ενοχές μας στην πιάτσα και ζητάμε συγχώρεση.

Το οργανωμένο εργατικό κίνημα έχει δομές, όπως το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ, που δίνει τη δυνατότητα σύγκρουσης με αυτούς. Στο τι κάνει η ΕΣΗΕΑ που ακούγεται από δω και από κει η απάντηση είναι ό,τι κάνει και η ΓΣΕΕ.