Metoo άλα καρτ: Όταν ο θύτης ανήκει στην… “Αριστερά”

Ίσως η εισαγωγή του κειμένου να ξινίσει πολλούς και πολλές με το ερώτημα που θέτει αλλά με αφορμή την υπόθεση Γεωργούλη βγήκαν στην επιφάνεια μια σειρά από ζητήματα, που φαίνονταν ως δεδομένα μετά τις πολύκροτες υποθέσεις metoo στην Ελλάδα. Όμως δεν είναι τελικά έτσι.

Θα περίμενε κανείς μετά το τσουνάμι καταγγελιών το 2021, τα πράγματα να είχαν αλλάξει προς το καλύτερο. Ωστόσο ήταν προφανές, αν κάποιος παρακολουθεί τις απόψεις στα κοινωνικά δίκτυα, πως η αμφισβήτηση του metoo υπήρξε λυσσώδης από τα πρώτα του βήματα στην χώρα μας.

Αντί να τεθεί στις σωστές κοινωνικές του βάσεις, πήρε πολιτικές προεκτάσεις, με την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρεται εναντίον της δεξιάς και της ΝΔ, ακόμα και με δημόσιες δηλώσεις στα ΜΜΕ. Για τα κοινωνικά δίκτυα, ούτε συζήτηση, τα τρολς ανέλαβαν δράση σε σημείο το φαινόμενο της κακοποίησης να συνδέεται μόνο με μια ιδεολογία, μόνο μια παράταξη.

Δυστυχώς για μας, η κακοποίηση και δη η έμφυλη βία αφορά κάθε ιδεολογία, κάθε κοινωνική τάξη, κάθε θρησκεία, κάθε φύλο, κάθε ηλικία, κάθε φυλή. Όσο υπάρχει ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα βρικόλακας όπως το καπιταλιστικό, του οποίου ο πυρήνας είναι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο πιο δυνατός θα συνθλίβει κάτω από την μπότα του τον πιο αδύναμο: είτε πρόκειται για γυναίκα, ομοφυλόφιλο, τρανς ή παιδί, είτε αλλόθρησκο, αλλοεθνή ή απλά αλλόδοξο.

Η συζήτηση ποτέ δεν άνοιξε στα σοβαρά: Τα ΜΜΕ εκμεταλλεύτηκαν το θέμα για τα νούμερα τηλεθέασης και τα πολιτικά κόμματα για να λύσουν τις διαφορές τους. Κανείς δεν ασχολήθηκε να επιλύσει κενά νόμων ή να βοηθήσει κοινωνικές δομές που περιθάλπουν και υπερασπίζονται θύματα βίας. Κανείς δεν ασχολήθηκε να μιλήσει σε εκπαιδευτικά ιδρύματα και εργασιακούς χώρους για την βία και την κακοποίηση. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ξεριζώσει παρωχημένες φαλλοκρατικές ιδεοληψίες που τις θεωρούμε “καθημερινότητα”.

Οι υποθέσεις Φιλιππίδη – Λιγνάδη γέμισαν πρωτοσέλιδα σκανδαλοθηρικών εφημερίδων και ιστοσελίδων που προέτρεπαν τους πολίτες να δουν από την κλειδαρότρυπα την κακοποίηση των θυμάτων με γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Κανένας σεβασμός προς τα θύματα, καμία ουσιαστική προστασία τους. Ο κάθε Λωλοστεφανής έπιανε μετά το πληκτρολόγιο του και ξεκινούσε τα δικά του: Έναν βόθρο προσωπικών απόψεων όπου έπλεαν φαλλοί και φελλοί.

Το θέμα μπήκε σιγά – σιγά στο συρτάρι και έπειτα, όταν η πολυπόθητη Δικαιοσύνη μπήκε στο παιχνίδι, διαπιστώθηκε πως οι νόμοι είχαν τόσα κενά, τόσα παραθυράκια, μπαλκονόπορτες και μπουκαπόρτες, με αποτέλεσμα οι θύτες να κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ανενόχλητοι, περιμένοντας να τελεσιδικήσουν δίκες και να μας πουν πόσο αθώοι υπήρξαν.

Και εκεί που υπήρχε νηνεμία για το θέμα (αν παρακολουθείτε την επικαιρότητα ακόμα και οι γυναικοκτονίες έχουν πάψει να “ταράζουν” τόσο τον κόσμο), σκάει το θέμα Χρονοπούλου – Γεωργούλη…

Η Δεξιά σέρνεται για να πέσει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ λέγοντας χωρίς αιδώ πως: Ορίστε δεν αφορούν τέτοια σκάνδαλα μόνο εμάς αλλά και εσάς, οπότε ας κρατήσουμε μια ισορροπία σιωπής και αλληλοσυγκάλυψης… Δεν το εκφράζουν έτσι ακριβώς αλλά αυτό είναι το ρεζουμέ, που λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Οι δε Συριζαίοι ανακάλυψαν την καραμέλα για το τεκμήριο αθωότητας, πως αυτό είναι μια ιδιωτική υπόθεση και η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί. Ό,τι έλεγαν δηλαδή και οι Δεξιοί και φαίνονταν τόσο ένοχοι στα μάτια μας.

Κάπου εκεί άνοιξε και το κουτί της Πανδώρας:

Έχοντας στριμώξει η ιστορία αυτή την αξιωματική αντιπολίτευση, παρατηρεί κάποιος ένα μούδιασμα, ένα κόμπιασμα, μια μούγκα στην στρούγκα για τους περισσότερους λυσσασμένους υπερασπιστές των θυμάτων των κακοποιήσεων… Κάπως έτσι ξεσκεπάστηκε η υποκρισία τους.

Αυτή η ύποπτη σιωπή.

Ναι, ο Αλέξης Γεωργούλης παραιτήθηκε αμέσως. Ναι, επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για καμία ανοχή αλλά όλοι καταλαβαίνουμε πως αν ο Γεωργούλης άνηκε στην ΝΔ ή στο ΠΑΣΟΚ, δεν θα ‘χε δρόμο να διαβεί.

Ως άλλοι Πόντιοι Πιλάτοι δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα “σοβαρό” για την συμπεριφορά του Ευρωβουλευτή τους, παρά μόνο “κάτι φήμες”, όπως είπε σε αρχική του δήλωση ο κύριος Παπαδημούλης, με φωνή ελαφρώς χρωματισμένη με ειρωνεία. Άμεσα κλήθηκε ο κύριος Γεωργούλης για καφέ, τον ρώτησαν, είπε όχι και το θέμα έκλεισε τόσο απλά… Επειδή τι πιο σύνηθες να παραδέχεται ο κακοποιητής την ενοχή του, απλά καλεσμένος για καφέ και μπισκότα;

Ενώ επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει την κακοποίηση από όπου και αν προέρχεται, η μητέρα της Στεφανίδη και υποψήφιά του αναρτά πρωτοσέλιδο του Μακελειού με αήθεις χαρακτηρισμούς για το θύμα του ξυλοδαρμού και του βιασμού.

Ακολουθούν σωρεία δηλώσεων από ηθοποιούς που ήταν φίλοι του Γεωργούλη ή έπαιξαν μαζί του ή απλά έκαναν ένα πέρασμα ως κομπάρσοι πίσω του σε κάποιο πλάνο. Το ξέπλυμα το ίδιο! Πόσο καλός και κούκλος είναι. Το γνωστό “πέφτω από τα σύννεφα”. “Επιφυλάσσομαι”. “Ας αποφανθεί η δικαιοσύνη”. “Καμιά δήλωση” ή κάτι γενικόλογο που θα δείχνει πως είμαστε κατά της κακοποίησης ΑΛΛΑ για την ταμπακέρα τίποτα.

Από την πρώτη στιγμή το θύμα δέχτηκε δολοφονία χαρακτήρα, όπως την λένε σικάτα τα ΜΜΕ. Όλοι και όλες βγήκαν να σχολιάσουν αν η κοπέλα είναι όμορφη και πόσο όμορφη είναι, πως ο Γεωργούλης ως ωραίος και διάσημος δεν είχε ανάγκη να βιάσει, πως αν ήθελε να βιάσει κάποια… γιατί να επιλέξει δικηγόρο της Κομισιόν (αυτό το έγραψε η εξίσου δικηγόρος και συνάδελφος του Γεωργούλη Θεοφανία Παπαθωμά. Ντράπηκε και η ίδια η ντροπή. Από εδώ και πέρα για το συναίσθημα της ντροπής θα λέμε νιώθω Παπαθωμά), αν η Χρονοπούλου είχε ερωτική σχέση με τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, γιατί χαμογελά στις φωτογραφίες των διακοπών της αφού είχε υποστεί ξυλοδαρμό και βιασμό παλιότερα;

Αυτά δεν τα έγραφαν δυστυχώς μόνο όσοι ανήκουν στην κατηγορία-στερεότυπο που έχουμε στο μυαλό μας: φαλλοκρατικά σκουπίδια με νεροκολοκύθα για κεφάλι. Τα έγραψαν και τα ανάρτησαν άτομα που μέχρι πρότινος δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους για τις κακοποιήσεις. Άλλωστε και ο ίδιος ο Γεωργούλης παρουσιαζόταν ως υπέρμαχος του metoo και κατά της οικογενειακής βίας.

Ειλικρινά δεν με αφορά η συγκεκριμένη υπόθεση Χρονοπούλου – Γεωργούλη και ποιος θα καταδικαστεί και το ποιος θα αθωωθεί. Προσωπικά με ένοιαξαν όλα τα άλλα επιπλέοντα σκατά που βγήκαν στην επιφάνεια γύρω από το ζήτημα και ξέρω ως γυναίκα πως εκεί έξω υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες που παλεύουν για να βρουν το δίκιο τους και ακούν τα ίδια και χειρότερα. Επειδή η Χρονοπούλου είναι κούκλα, μορφωμένη, επαγγελματικά πετυχημένη και μέλος ενός πρώην κόμματος εξουσίας και όσοι της σούρνουν τις ανοησίες και τα κομπλεξιλίκια τους, σπάνε τα μούτρα τους.

Τι συμβαίνει όμως με μια γυναίκα που δεν έχει όλα αυτά τα καλά και πρέπει να αποδείξει πως κακοποιήθηκε; Αν ο Γεωργούλης ή ο κάθε ωραίος σαν τον Γεωργούλη κακοποιούσε μια γυναίκα που δεν ταυτίζεται με το πρότυπο ομορφιάς της εποχής μας, τι παραπάνω θα έγραφαν όλοι αυτοί οι άρρωστοι κοινωνικά άνθρωποι; Αν μια γυναίκα ήταν φτωχή ή αλλοδαπή ή μόνη της; Θυμηθείτε την Γεωργία Μπίκα που ευτυχώς δεν τα παράτησε και πήγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Αλλά αυτό πρέπει να γίνει; Το θύμα να τρέχει και μια κοινωνία να τρώει σανό; Μια κοινωνία να λυσσά για ζητήματα κακοποίησης μόνο όταν αυτή αφορά άτομο της αντίπαλης παράταξης;

Όταν ακόμα και για γυναίκες σαν την Χρονοπούλου, αψεγάδιαστες, που καταγγέλλουν αμέσως την κακοποίησή τους, θα βγει ο οποιοσδήποτε άσχετος και θα γράψει την αποψάρα του, τι θα περιμένει μια Φατίμα που θα βγει από μια δομή προσφύγων αύριο; Μια Ειρήνη από την Δραπετσώνα;

Έχουμε σοβαρό πρόβλημα ως κοινωνία με την θέση της γυναίκας, έχουμε σοβαρό πρόβλημα με το θέμα άσκησης βίας οποιασδήποτε μορφής, έχουμε σοβαρή έλλειψη ενημέρωσης γύρω από θέματα σεξουαλικότητας. Αλλά το χειρότερο είναι πως δεν θέλουμε να τα επιλύσουμε ως κοινωνία.

Με αυτό τον τρόπο ξανά και ξανά κάνουμε τις ίδιες ατέρμονες συζητήσεις, μπαίνουμε στις ίδιες αντιπαραθέσεις και το αποτέλεσμα είναι μηδέν.

Το γυναικείο ζήτημα ακόμα και μέσα στην αριστερά δεν έχει αξιολογηθεί σε θέμα πρώτης προτεραιότητας. Θεωρούμε πως ένα μεγάλο μέρος του θα επιλυθεί όταν αλλάξει το οικονομικό/πολιτικό σύστημα. Όμως είναι έτσι;

Όχι, δεν πρέπει να μας αρκεί μόνο αυτό και το ότι “σε μια καλύτερη κοινωνία όλα θα ‘ναι αλλιώς”. Οι βάσεις αυτής της νέας κοινωνίας θα έχουν υλικά αναπόφευκτα από το παρελθόν μας και αν η αριστερά δεν αρχίσει να ανησυχεί στο σήμερα για την συμπεριφορά της απέναντι στην έμφυλη βία, θα την βρει μπροστά της και στον σοσιαλισμό, επειδή οι αιτίες της εδράζονται σε πιο αρχέγονος ρίζες  από εκείνες του καπιταλισμού, τον οποίο αντιμάχεται.

Δεν αρκεί απλά να ενσωματώνει προοδευτικές ιδέες στο πρόγραμμά της, αλλά να ελέγχει αν μέσα στις οργανώσεις αυτές οι αρχές τηρούνται.

Ούτε ο Λιγνάδης, ούτε ο Γεωργούλης μας ξεγέλασαν με την δεινή υποκριτική τους τέχνη. Ήταν απλά οι καθρέφτες μας για την δική μας δεινή υποκρισία.

Photo Credit: Alexandros Michailidis / SOOC