Μέτρα ως το τρία, ένα παιδί ακόμη πέθανε…

Κοιτάς τα πρωτοσέλιδα της εβδομάδας που πέρασε. Διαβάζεις στη Guardian πως 10.000 παιδιά παγκοσμίως πεθαίνουν καθημερινά λόγω πείνας, ενώ ελλοχεύει ο κίνδυνος, αν η ίδια κατάσταση συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια, η Αφρική μόνο να έχει ένα δισεκατομμύριο υποσιτιζόμενα και πεινασμένα παιδιά ως το 2050. Πας παρακάτω και διαβάζεις πως ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα παγκοσμίως εξαιτίας της πείνας.

Σταμάτα μια στιγμή. Κοίταξε το ρολόι σου. Μέτρα 3 δευτερόλεπτα. Μόλις πέθανε ένα ακόμη παιδί. Και τώρα άλλο ένα. Κι άλλο ένα. Όσο διαβάζεις αυτό το άρθρο θα πεθάνουν πολλά παιδιά. Το αντιλαμβάνεσαι; Το αντέχεις; Αν όχι, τι κάνεις γι’ αυτό; Τι έκανες σήμερα; Τι ψήφισες χθες; Τι θα ψηφίσεις μεθαύριο; Ο κυρ-Παντελής το αντέχει, αρκεί ο γιος του να ‘ναι καλά, να αφήσει τ’ όνομα και τον παρά. Δεν τον ξέρεις τον κυρ-Παντελή; Κοίτα δίπλα σου ή πιθανώς και στον καθρέφτη σου. Τον βλέπεις τώρα;

Προχωράς στο επόμενο πρωτοσέλιδο και διαβάζεις στο Forbes πως ο πλανήτης σήμερα εν έτει 2019, με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας μπορεί να θρέψει – όχι μία – αλλά οκτώ φορές τον πληθυσμό του. Αρχίζεις και απορείς… Συνεχίζεις την ανάγνωση και διαβάζεις στο Economist πως «Το 2019, μόλις 2% του πληθυσμού κατέχει το 98% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ ταυτόχρονα το 71% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της απόλυτης φτώχειας». Ρίχνεις μια ματιά στον τοίχο. Το ημερολόγιο γράφει 9/6/2019. Ρίχνεις και μια ματιά στη βιβλιοθήκη (ελπίζω πως ξέρεις τι είναι η βιβλιοθήκη και πως έχεις μία στο σπίτι σου, ή έστω 5 βιβλία στο σύνθετο δίπλα στα DVD των εφημερίδων), η ράχη του βιβλίου γράφει «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!». Δίκιο έχει ο Νίκος Μπογιόπουλος, σκέφτεσαι. Το μάτι πέφτει πιο δίπλα σε ένα κόκκινο βιβλίο που στη ράχη του γράφει «Τι να κάνουμε;» και μονολογείς έλα ντε, τι να κάνουμε σύντροφε Λένιν; Την απάντηση θα στη δώσει λιτά ο Ριζοσπάστης στο δικό του κατακόκκινο σημερινό πρωτοσέλιδο. «ΚΚΕ Ισχυρό! Η δύναμή σου την επόμενη μέρα!».

Μη σε παραξενεύει ούτε το οξύμωρο αίσθημα που αποπνέουν τα πρωτοσέλιδα, ούτε η αντίθεση του ημεροδείκτη, που θεωρεί πως ζούμε σε έναν πολιτισμό ηλικίας 12.000 ετών. Είναι σαφές πως ο πολιτισμός πάει ένα βήμα παρακάτω με τις διάφορες επαναστάσεις, από τη νεολιθική του 10.000 π.Χ. μέχρι την Οχτωβριανή του 1917. Ωστόσο εδώ και έναν αιώνα ο τροχός κόλλησε, χορτάριασε και δε γυρίζει, έχει μείνει στάσιμος σε ένα πότε καπιταλιστικό, πότε ιμπεριαλιστικό, μα πάντα αντιλαϊκό τόξο το οποίο διαγράφει καθώς τον σπρώχνουν εμπρός-πίσω μπας και ξεκολλήσει. Μα δε θα ξεκολλήσει με κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνο με επανάσταση. Μια νέα Κομμουνιστική Επανάσταση, μια νέα Σοσιαλιστική ανοικοδόμηση.

Αυτό που πρέπει να σε παραξενεύει είναι το πόσο αναίσχυντα και ανερυθρίαστα δηλώνουν αυτά τα ανατριχιαστικά και απάνθρωπα στατιστικά όλα αυτά τα ευαγή ιδρύματα, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ο Ο.Η.Ε, η UNICEF και αντιστοίχως πως τα δημοσιεύουν τα τόσο αξιόλογα αστικά ΜΜΕ όπως το Forbes, η Guardian, το Economist κλπ. Ο καπιταλισμός παραδέχεται ξεδιάντροπα το απάνθρωπο προφίλ του και για να μακιγιάρει κάπως τη σαπίλα του ιδρύει φιλανθρωπικές ΜΚΟ και κοινωφελείς εταιρείες ξεπλύματος μαύρου χρήματος, αλλά με φιλανθρωπικό πάντα σκοπό! Το τερπνόν μετά του ωφελίμου! Από την άλλη μεριά έχεις μία ξεκάθαρα μη κερδοσκοπική εφημερίδα, η οποία είναι όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, να σου λέει νέτα σκέτα ποια είναι η λύση στο τεράστιο πρόβλημα της άνισης, άδικης και απάνθρωπης καπιταλιστικής ανάπτυξης της κοινωνίας. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά διεθνώς. Ο δρόμος είναι ένας. Σοσιαλισμός-Κομμουνισμός και Προλεταριακός Διεθνισμός. Τόσο απλό είναι! Μπορεί να προσπαθούν να σε πείσουν πως είναι ακατόρθωτο, αδύνατο, ουτοπιστικό, ανεφάρμοστο ή ίσως και ξεπερασμένο το να συμβεί κάτι τέτοιο. Πίστεψε με, είναι απλό, είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος, είναι το μέλλον και είναι στα χέρια σου. Κάνε το βήμα!

Και συνήθως κάπου εδώ αρχίζει ο πασέ (ή μήπως ο ΠΑΣΟΚ) αντίλογος που έχει ξεμείνει από δόκιμα και αυτονόητα επιχειρήματα και έτσι θυμάται να κατηγορήσει τη Σοβιετική Ένωση για κάθε τι στον κόσμο. «Και αφού ήταν τόσο καλό το Σοσιαλιστικό οικοδόμημα γιατί έπεσε;» Η απάντηση μπορεί να κρατήσει είτε ώρες, είτε δευτερόλεπτα. Αν η συζήτηση γίνεται με ανιστόρητο λασπολόγο και γεγονοπλάστη, δεν έχει νόημα να κρατήσει ώρες. Δεν έχει επίσης κανένα νόημα να μιλήσουμε για τα λάθη που έγιναν και που το Κόμμα έχει μελετήσει, επεξεργαστεί και αναδείξει μέσα στην πλούσια βιβλιογραφία του. Δεν έχει νόημα να συζητήσει κανείς για την πρόταση Λίμπερμαν, για τη μελέτη του Σοβιετικού ΑΕΠ από τον Αντρόποβ, για τις εξελίξεις στη διεθνή σκηνή με την Κίνα του Σιαοπίνγκ, τον ψυχρό πόλεμο και το εμπάργο των ΗΠΑ, ή για την Περεστρόικα του Γκορμπατσόφ που αποτέλεσε και την τελική ώθηση στην κατάρρευση του Σοβιετικού Οικοδομήματος. Έτσι κι αλλιώς ενός τέτοιου τύπου θα του φανούν όλα κινέζικα (παρόλο που μόνο ο Σιαοπίνγκ ήταν) και από το ένα αυτί θα του μπουν, ενώ ταυτόχρονα από το άλλο θα βγαίνουν.

Του απαντάς πολύ απλά πως τα παιδιά στη Σοβιετική Ένωση δεν πεινούσαν, δεν έμεναν στους δρόμους, δε ζητιάνευαν στα φανάρια, δεν πέθαιναν από ιούς και λοιμώξεις, αντιθέτως πήγαιναν σε σχολεία και πανεπιστήμια, δημόσια και δωρεάν για όλους, είχαν καθολική και δωρεάν πρόσβαση στην υγεία με υποχρεωτικό πλήρη εμβολιασμό, είχαν ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι, ασχολούνταν με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό με δωρεάν καθολική πρόσβαση. Και όταν πια μεγάλωναν, δε μετανάστευαν, αλλά ζούσαν με αξιοπρέπεια και προκοπή στα μέρη τους, εργάζονταν έξι ώρες την ημέρα στο αντικείμενό τους, παρήγαγαν ταυτοχρόνως για τους εαυτούς τους και για τους άλλους. Αυτοί ήταν το κράτος και το κράτος ήταν αυτοί. Αυτός είναι ο Σοσιαλισμός, αυτός ήταν και ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός και αν έπεσε, δεν άντεξε να τον χτυπάνε όλοι ταυτόχρονα από όλες τις πλευρές, συμφέροντα εντός και εκτός ΕΣΣΔ. Ήταν ό,τι πιο ανθρώπινο και πιο φιλολαϊκό γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ήταν το μόνο φως σε έναν κατασκότεινο πλανήτη και δυστυχώς αυτή η φλόγα έσβησε και έχουν μείνει μερικές σπίθες. Τώρα είναι δικό μας καθήκον να τις κρατήσουμε αναμμένες, να τις θεριέψουμε, να τις αγριέψουμε, για να «κάψουν κάθε παλιό, κάθε σάπιο και μαύρο, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός».

ΥΓ.1: Μέσα στην καταχνιά των τελευταίων ημερών, γέλασα πολύ και ειλικρινά θέλω να τον ευχαριστήσω γι’ αυτό, το Γελωτοποιό Οικονομικών «σύντροφο» Ευκλείδη Τσακαλώτο, που ζήτησε από το ΚΚΕ να αλλάξει γραμμή ειδάλλως θα ευθύνεται που θα βγει η ΝΔ. Μπράβο βρε Ευκλείδη μου, πετυχημένο! Και μιας που τελειώνει το συμβόλαιό σου αύριο, δεν πας στο Δελφινάριο, μήπως θέλει κανέναν ο Σεφερλής; Στο ίδιο επίπεδο είστε και οι δυο…

ΥΓ.2: Ρε συ Σταύρο, μπήκες με τζινάκι και σακίδιο και φεύγεις με κοστούμι φινετσάτο, μπήκες με ψίχουλα του Μπόμπολα στην τσέπη και βγαίνεις με περιουσία και σύνταξη, ως τίμιο κυβερνητικό δεκανίκι, μπήκες με ένα Mega που κατέρρεε και βγαίνεις με ένα νεοσύστατο Open Beyond  που σε περιμένει. Γιατί λοιπόν να μην είσαι περήφανος; Αλλά και αυτή την ύστατη στιγμή παραμένεις ψεύτης. Ούτε λυπημένος, ούτε ηττημένος είσαι. Είσαι κερδισμένος και χαρούμενος. Τουλάχιστον αν δε σου κάνει κόπο στη νέα σου εκπομπή άσε τραγούδι τίτλων αυτό το Stray των Calexico να έχουμε κάτι ωραίο να θυμόμαστε από σένα.