Μια ανάμνηση που δεν θα σβήσει

Το 1981 το Θέατρο ΒΕΜΠΟ κλείνει μετά τον σεισμό και είμαστε μετέωροι, απλήρωτοι και άνεργοι χωρίς κανένα χαρτί, δέσμιοι των διαθέσεων του θεατρώνη.

Είμαι στο Σωματείο να εκθέσω την κατάσταση. Η καλή μου Ταϋγέτη σε μια γωνιά παρακολουθεί. Δεν έχω πει λέξη για την οικονομική μου κατάσταση παρά μόνο ρωτάω για τα επόμενα βήματα.

Πάω να φύγω. Η Ταϋγέτη με πλησιάζει.

«Πού μένεις καλό μου; Να μη χανόμαστε…»

Της δίνω τη διεύθυνση μου.

«Καλέ δίπλα είμαστε! Θα έρθω καμιά μέρα για καφεδάκι»

Έμεινα λίγο ακόμη στο ΣΕΗ και γύρισα στο φτωχικό μου ημιυπόγειο στην Κάλβου.

Κατεβαίνω τα σκαλάκια και ανοίγοντας την πόρτα από κάτω ένα μικρό φακελάκι

Ένα χαρτί με τυλιγμένο προσεχτικά ένα χιλιάρικο (χίλιες δραχμές).

“Μη με παρεξηγήσεις. Αυτό είχα μόνο. Και μη το πεις πουθενά. Με την αγάπη μου

συντροφισσούλα μου. Ταϋγέτη”

Λίγες μέρες μετά πηγαίνω σε έκτακτο γύρισμα και ξέρω πως θα είναι και η συντρόφισσα. Έχω μαζί μου το χιλιάρικο και την ευγνωμοσύνη μου, τη συγκίνηση μου…

Η απάντησή της με συνοδεύει για πάντα.

«Δεν ήταν τίποτα καλό μου. Πάρε ένα ζευγάρι πεδιλάκια να με θυμάσαι. Εσύ μια μέρα θα γίνεις σπουδαία… και τότε τα ξαναλέμε. Προς το παρόν τίποτα σε κανένα».

Κι εγώ που δεν πρόλαβα να ανταποδώσω – πέρασα πολλά δύσκολα χρόνια – πήρα μάθημα ζωής από μια σπουδαία γυναίκα που αποφοίτησε με μάστερ ανθρωπιάς και αλληλεγγύης από τους τόπους των βασανιστηρίων για τις βαθύτερες πεποιθήσεις της.

Ευχαριστώ Κατιούσα που μου έδωσες την ευκαιρία να μιλήσω για την Ταϋγέτη.