Μια Απεργία για την Απεργία

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ συνεχίζοντας το «βρώμικο ρόλο» που έχει αναλάβει να παίξει για λογαριασμό του κεφαλαίου ετοιμάζεται το επόμενο 10ήμερο να φέρει προς ψήφιση στη βουλή το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της 3^ης αξιολόγησης. Ανάμεσα στα πολλά και αντιλαϊκά μέτρα που θα περιλαμβάνει, το πλέον αντεργατικό και ταυτόχρονα αποκαλυπτικό για την πραγματική πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το μέτρο για τον περιορισμό στο δικαίωμα στην απεργία. Ένα μέτρο που αποτελεί τη χαρά των μεγαλοεργοδοτών οι οποίοι αφού εξασφάλισαν ότι θα δίνουν μισθούς πείνας, ότι οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν εργασιακά δικαιώματα, ωράριο, ΣΣΕ, συνθήκες υγείας και ασφάλειας τώρα θα μπορούν πιο εύκολα να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου στους χώρους δουλειάς αφού ο νόμος θα περιορίζει δραστικά τη δυνατότητα των εργαζόμενων να αντιδρούν οργανωμένα με το κυριότερο όπλο τους, την απεργία. Ουσιαστικά, η κυβέρνηση, αφού διέψευσε τις ελπίδες όσων την ψήφισαν για σκίσιμο των μνημονίων, έρχεται τώρα να θεσμοθετήσει εμπόδια ώστε να αποτρέψει την οργανωμένη προσπάθεια των εργαζόμενων να διεκδικήσουν τη δική τους έξοδο από τα μνημόνια που δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την αναπλήρωση των απωλειών που είχαν μέσα στην κρίση. Δηλαδή, η κυβέρνηση αφού αψήφησε την εντολή του λαού για κατάργηση των μνημονίων, τώρα θέλει να του απαγορέψει και το δικαίωμα του να διεκδικήσει την κατάργησή τους.

Η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά κάνει ξεκάθαρο ότι αποτελεί τον πιο ισχυρό θεματοφύλακα των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και έναν από τους πιο μεγάλους εχθρούς των εργαζόμενων, των νέων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων. Σε αυτή, όμως, την προσπάθειά της έχει άξιους συμπαραστάτες ανθρώπους που θέλουν να εμφανίζονται σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων των εργαζόμενων. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους εκφραστές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που βρίσκονται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, δεκάδων ομοσπονδιών, εργατικών κέντρων και σωματείων. Αυτοί, λοιπόν, (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΜΕΤΑ) υπηρετώντας πιστά το ρόλο τους εδώ και 20 μέρες απορρίπτουν τις προτάσεις των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος, των δυνάμεων, δηλαδή, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ οι οποίες προτείνουν να προκηρυχθεί απεργία τη μέρα που η κυβέρνηση θα φέρει προς ψήφιση το νόμο που θα περιορίζει το δικαίωμα στην απεργία. Εκλεγμένοι, δηλαδή, συνδικαλιστές αρνούνται να οργανώσουν τον αγώνα των εργαζόμενων ώστε να αποτραπεί η νομοθέτηση ενός νόμου που θα καταγραφεί στην ιστορία αφού τέτοιας σημασίας είναι ο νόμος που θέτει εμπόδια, ανυπέρβλητα σε πολλές περιπτώσεις, στο στοιχειώδες δικαίωμα της απεργίας.

Ωστόσο, κυβέρνηση, εργοδοσία, εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός μάλλον λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο. Στην προκειμένη περίπτωση ξενοδόχος είναι οι εργαζόμενοι και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πέρα από τις προτάσεις για προκήρυξη απεργίας σε όποια όργανα είναι μειοψηφία (όπως πχ σε ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) έχουν ήδη πάρει απόφαση προκήρυξης απεργίας στα εργατικά κέντρα, τις ομοσπονδίες και τα σωματεία που έχουν την πλειοψηφία. Δεν μένουν, όμως, μόνο εκεί. Καλούν το σύνολο της εργατικής τάξης να πάρει την υπόθεση αυτής της απεργίας στις πλάτες της. Καλούν κάθε εργαζόμενο να αντιληφθεί τις ιστορικές στιγμές και την ιστορική ευθύνη που έχει και να ριχθεί στη μάχη για την οργάνωση της απεργίας που θα έχει ως στόχο την υπεράσπιση του δικαιώματος στην απεργία. Καλούν να παρθούν αποφάσεις συμμετοχής σε κάθε χώρο δουλειάς ώστε να παρακαμφθούν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που το μόνο που κάνουν είναι να υπηρετούν τα συμφέροντα της εργοδοσίας. Καλούν σε μια απεργία με χαρακτηριστικά οξυμένης ταξικής σύγκρουσης όπως, δηλαδή, και ο νόμος που ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Είναι ώρα ιστορικής ευθύνης για κάθε εργαζόμενο, ιδιαίτερα για όσους αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζουν τις πανελλαδικές – πανεργατικές απεργίες «εθιμοτυπικές», «περιπάτους», «δώρα στους εργοδότες» κλπ. Μπροστά μας, λοιπόν, έχουμε μια απεργία που η προκήρυξή της, η οργάνωσή της και η επιτυχία της είναι αποκλειστικά υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων. Μια απεργία στην οποία θα ξεχωρίσει η «ήρα από το στάρι». Μια απεργία η σπουδαιότητα της οποίας θα καταγραφεί με μεγάλα γράμματα στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Όπως θα καταγραφεί και το ποιος έδωσε το “παρών” και ποιος φυγομάχησε, προφασιζόμενος ότι η απεργία δεν έχει νόημα, τη στιγμή που κράτος και εργοδοσία προετοιμάζουν το έδαφος για την κατάργησή της.