Μια αποδιοπομπαία γίδα στο Θησείο

«Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με το δικό της τρόπο», είχε πει ο Ρώσος συγγραφέας, Λέων Τολστόι, και ξεκινάμε με αυτή τη φράση για να μιλήσουμε για μια παράσταση ιδιότυπη, κάπως ιδιόμορφη και σίγουρα προκλητική ως προς το θέμα και την ιστορία που πραγματεύεται, τη «Γίδα ή ποια είναι η Σύλβια;», του βραβευμένου με τέσσερα Πούλιτζερ, Έντουαρντ Άλμπι.

Ο συγγραφέας του εμβληματικού «Ποιος σκότωσε την Βιρτζίνια Γουλφ», επιχειρεί να προσεγγίσει την πολυπλοκότητα και την ποικιλομορφία των ανθρωπίνων σχέσεων με όχημα τον λυρισμό, το χιούμορ, την ευαισθησία, αλλά και την αδρότητα και την κυνικότητα με τις οποίες συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν νιώθουν να απειλούνται ή να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

«Το έργο μου αφορά την ανικανότητά μας να είμαστε αντικειμενικοί με τον εαυτό μας», είχε αναφέρει ο ίδιος ο Άλμπι.

Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Νικορέστης Χανιωτάκης, προσπαθώντας να φωτίσει τα εσωτερικά αδιέξοδα, τις αμφιβολίες, τον παραλογισμό και την παραδοξότητα που πολλές φορές ενυπάρχει πίσω από τις πράξεις των ανθρώπων, αναψηλαφεί με γκροτέσκα ματιά τη συζυγική σχέση ενός ζευγαριού, της Στήβι και του Μάρτιν Γκρέι, που μέχρι ενός σημείου μοιάζει παραδειγματική ή τουλάχιστον ζηλευτή σύμφωνα με το πρότυπο του επιτυχημένου ζευγαριού όπως παρουσιάζεται στη σύγχρονη δυτική κοινωνία – είκοσι χρόνια έγγαμου βίου, με πλείστες όσες επιτυχίες και επιτεύγματα, χωρίς να έχει χαθεί το πάθος, ο έρωτας και ο ενθουσιασμός των πρώτων χρόνων.

Όλα ανατρέπονται, όμως, όταν ο Μάρτιν εξομολογείται στον καλύτερο φίλο του, τον Ρος, πως είναι ερωτευμένος με μια γίδα και μάλιστα έχει σεξουαλικές σχέσεις μαζί της. Κάπου εδώ ξεκινάει ένα παιχνίδι αλλεπάλληλων αποκαλύψεων, μια ολέθρια καταβύθιση σε αναμνήσεις, εμπειρίες και στιγμές του παρελθόντος, ενώ την ίδια στιγμή πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι επιδιώξεις και φιλοδοξίες βγαλμένες από το μέλλον.

Οι αποκαλύψεις είναι συνεχείς, ο θύτης και το θύμα εναλλάσσονται και η παράσταση αποκτά καταιγιστικό ρυθμό, καθώς σταδιακά ξετυλίγεται μπροστά μας η αποκαθήλωση μιας ολόκληρης σχέσης, το γκρέμισμα προτύπων και η ξεθεμελίωση καλά στερεωμένων προκαταλήψεων.

Ο Νίκος Κουρής ακροβατώντας ανάμεσα στην επιθυμία και το καθήκον, στο πρέπει και το θέλω, παραπατώντας με απαράμιλλή δεξιοτεχνία πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη μεριά, αποδεικνύει για μία ακόμα φορά τον λόγο που θεωρείτε επάξια ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του

Η Λουκία Μιχαλοπούλου χειρίζεται επιδέξια τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, την απογοήτευση, την απώλεια, αλλά και την εκδίκηση, δείχνοντας στόφα σπουδαίας ηθοποιού.

Ο Γιάννης Δρακόπουλος προσθέτει το δικό του εκτόπισμα στην παράσταση, αποτελώντας αναπόσπαστο συνδετικό κρίκο της κορύφωσης που συντελείται στο έργο, ενώ ο Μιχαήλ Ταμπακάκης κάνει με σταθερότητα και στιβαρότητα τα πρώτα του βήματα στο σανίδι, δείχνοντας να έχει πολύ μέλλον μπροστά του.

Το γυάλινο κουβούκλιο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η δράση και παραπέμπει ευθέως σε κλουβί, καλύπτει αμφίπλευρα την πλοκή: άλλοτε δημιουργώντας την απαιτούμενη ατμόσφαιρα εγκλεισμού και άλλοτε προστατεύοντας τους θεατές, δίνοντάς τους αν το θελήσουν τη δυνατότητα αποσυμπίεσης και αποφόρτισης, ακόμα και διαφυγής.

Η γίδα, με τη σειρά της, διατηρεί υπερβατικά χαρακτηριστικά, αφού στο μυαλό του Μάρτιν καθίσταται ισοδύναμη – ή είναι ανάγκη να καταστεί για να μη χάσει τα λογικά του – με γυναικεία φιγούρα. Εξού και το όνομα Σύλβια, που ενσωματώνεται σε μια προσπάθεια κανονικοποίησης της σχέσης του μαζί της. Σε ένα βαθμό τα καταφέρνει, τουλάχιστον όσον φορά τον μικρόκοσμό του, αφού οι άνθρωποι γύρω του κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη συμβεί αυτό.

Αν ξεπεράσουμε το αρχικό σοκ της ερωτικής σχέσης ενός ανθρώπου με μια γίδα, αν δεν φοβηθούμε να κοιτάξουμε πίσω από τις κουΐντες, αν αποδιώξουμε κάθε ίχνος καθωσπρεπισμού και σοβαροφάνειας, τότε μπορεί να βρεθούμε στο τέλος της παράστασης στην ευχάριστη θέση να αμφιβάλλουμε για τις σταθερές μας και να αναρωτιόμαστε για το τι είναι τελικά πραγματική ευτυχία.

Θες από ζήλια, θες από εγωισμό, θες από το πείσμα από το οποίο διακατέχεται ένας «ηττημένος» άνθρωπος, ένας άνθρωπος που βλέπει την αξιοπρέπειά του να κομματιάζεται, η Στήβι στο φινάλε θα σκοτώσει τη γίδα, αλλά αυτή η δολοφονία δεν μοιάζει να μπορεί να αλλάξει την ειμαρμένη της οικογένειας, παρά μόνο να συντηρεί και να αναπαράγει μια ψευδεπίγραφη imago mundi στα μάτια του κόσμου.

Ο Γάλλος φιλόσοφος, Αλμπέρ Καμύ, το έλεγε έτσι: «Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι». Δύσκολο, πραγματικά δύσκολο, αλλά δεν χάνουμε τίποτα να προσπαθούμε, αφού ίσως αποτελεί τον μόνο δρόμο, όχι μόνο για να είμαστε ισορροπημένοι με τον εαυτό μας, αλλά και για να πάψουμε να πληγώνουμε τους ανθρώπους γύρω μας.

Συντελεστές

Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης

Σκηνικά – Κοστούμια: Αρετή Μουστάκα

Πρωτότυπη μουσική-Επιμέλεια Ήχων: Γιάννης Μαθές

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθός Σκηνοθέτη: Τόνια Καζάκου

Οργάνωση παραγωγής: Μαριάννα Παπασάββα

Μακιγιάζ: Ηλίας Λιατσόπουλος

Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ

Παραγωγή: Μυθωδία

Επικοινωνία: BrainCo

Παίζουν: Νίκος Κουρής, Λουκία Μιχαλοπούλου, Γιάννης Δρακόπουλος, Μιχαήλ Ταμπακάκης

Info

Θησείον, Ένα Θέατρο για τις Τέχνες Τουρναβίτου 7, Θησείο, 210 3255 444

Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15