Μια φωτογραφία, ένας κύκλος που έκλεισε
“Άσπρη μαύρη η φωτογραφία
είχε ένα χαμόγελο μισό
στο δεξί πλευρό του η κυρία
και στο στήθος του ένα φυλαχτό”
Πριν ένα χρόνο και κάτι, είχα βρει τη συγκεκριμένη φωτογραφία καταμεσής του δρόμου, στο νεκροταφείο του χωριού μου. Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον. Μιας και ο καιρός ήταν βροχερός, κάποιος είχε βάλει την κορνίζα μέσα σε μία σακούλα – για να την προστατεύσει. Αυτή η λάμψη των σταγόνων μου τράβηξε την προσοχή. Είχα μουδιάσει, έμοιαζε σα να την είχε κάποιος παρατημένη. Και δεν της άξιζε. Κάθε φωτογραφία κρύβει μέσα της μιαν ιστορία. Κι η ιστορία καθενός δεν αξίζει να πετιέται από δω κι από κει.
Φέτος, με την επιστροφή μου, έκανα την καθιερωμένη βόλτα στον τόπο των προγόνων. Των προγόνων που δεν έχεις γνωρίσει, αλλά τους έχεις μάθει καλά μέσα από τις διηγήσεις, τις ιστορίες και όλα εκείνα που όταν είσαι μικρός σου φαντάζουν παραμύθια.
Ετοίμασα, λοιπόν, το μπουκέτο με τα λουλούδια κι ανηφόρισα για τον Άη Θανάση και το νεκροταφείο. Είναι το μοναδικό από αυτά τα μέρη που δε με σκιάζουν, που με ηρεμούν. Είναι από τα μέρη στα οποία νιώθω οικεία κι ίσως γαλήνια.
Περπατώντας στα δρομάκια το βλέμμα μου έπεσε και πάλι σε μια φωτογραφία. Ήταν τόσο γνωστά τα πρόσωπά της. Ήταν εκείνη η φωτογραφία… Μόνο που είχε πια τοποθετηθεί προσεκτικά εκεί που ανήκε. Δεν ήταν πλέον σε μια γωνιά στα χώματα πεταμένη. Είχε καθαριστεί και ήταν προσεγμένη.
Κι εγώ έτσι ένιωσα σα να έκλεισε ένας κύκλος, σα να μπήκε το τελευταίο κομμάτι στο παζλ, σα να μην υπήρχαν πια εκκρεμότητες. Όλα ήταν στη θέση τους.
Ελπίδα Πουρναρά
Ανήκει στον θαυμαστό κόσμο των δημοσιογράφων. Συνειδητοποίησε από πολύ μικρή το πάθος της για τη φωτογραφία κι έτσι, παθιάζεται με ό,τι της κάνει κλικ. Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της, πήγε την αγάπη της για τον φακό της κάμερας ένα βήμα παραπέρα σαν συνδημιουργός του The MVP Pro...
Διαβάστε περισσότερα
