Μια μπάλα για όλους

Στην τηλεόραση πλάνα από ένα σχολείο. Μια τάξη με παιδιά και δάσκαλο. Χτυπάει κουδούνι και τα παιδιά βγαίνουν. Ένα παιδάκι μένει πίσω. Είναι τυφλό. Κι η αγαπησιάρικη φωνή της εκφωνήτριας λέει: «Το κάθε σχολείο οφείλει να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Τι γίνεται όμως με το παιχνίδι»; Όλα αυτά σε τηλεοπτικό σποτ του Ιδρύματος Νιάρχου.

Και ω του θαύματος… εμφανίζεται μια μπάλα που έχει μέσα κουδούνια. Κάποια καλά παιδάκια θα σταματήσουν να κλωτσιούνται και να σπρώχνονται στο ποδόσφαιρο για να βρει από τον ήχο τη μπάλα το τυφλό παιδάκι και να το καθοδηγήσουν να βρει πού είναι το τέρμα. Αυτά δεν τα λέει η διαφήμιση. Είναι η αυτονόητη συνέχεια.

Τι ωραία, τι καλά. Αγάπη μόνο ρε. Αλλά καμιά διαφήμιση δε θα σου πει: «οκ, να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα. Μπορεί κάποιος να μας πει πώς θα κάνει μάθημα μέσα στην τάξη;» Ελάτε. Πείτε ιδέες. Πώς θα το κάνει ο δάσκαλος ο φακίρης, ταυτόχρονα με το μάθημα σ’ όλα τα άλλα παιδιά, όταν μάλιστα ανάμεσά τους υπάρχουν κι άλλα παιδάκια που χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα;

Καμιά διαφήμιση δε θα αναρωτηθεί: Γιατί αυτό το παιδάκι να μην είναι σ’ ένα σχολείο ειδικό για τυφλά, που να κάνει μάθημα με βιβλία της γραφής braille, από δάσκαλο ειδικευμένο για τυφλά παιδιά και να είναι ισότιμο με όλα τα άλλα και στην τάξη και στο ποδόσφαιρο; Γιατί αυτό το παιδάκι, να μη βρει την επιστημονική στήριξη που χρειάζεται και να αρκεστεί στην… αγάπη μιας δασκάλας που δεν έχει την σχετική ειδικότητα και κατάρτιση για τυφλά παιδιά;

Κάποιοι λένε πώς είναι «ιδρυματοποίηση» τα ειδικά σχολεία. Εγώ λέω ότι το κράτος αρνείται τις ευθύνες του για παροχή παιδείας και φροντίδας για τα ειδικά παιδιά, κλείνει τα ειδικά σχολεία και πετάει τα ανάπηρα παιδιά (τυφλά, παραπληγικά κλπ.) μέσα στις τάξεις των σχολείων που δεν είναι «ειδικά σχολεία». Θα βρεθεί καμιά δασκάλα με ευαισθησίες (όλες οι δασκάλες τέτοιες είναι) να τα βοηθήσει; Ποιος νοιάζεται για το αν θα μάθει τίποτα; Μήπως νοιάζεται εξ άλλου για το αν θα μάθουν και τα άλλα 29; Παιδοφυλακτήρια σχολεία και παιδονόμοι δάσκαλοι είναι το ζητούμενο του κράτους. Αυτό όμως είναι καιάδας. Κυρίως για το τυφλό. Κι αυτό το λέω ως εκπαιδευτικός και ως ανάπηρος.

Θα πείτε «υπάρχουν δάσκαλοι της παράλληλης στήριξης». Υπάρχουν… γραμμένοι (και με τις δύο έννοιες) στο νόμο της ειδικής αγωγής. Κάθε τέτοιο παιδί δικαιούται την ώρα του μαθήματος ένα δάσκαλο παράλληλης στήριξης με κατάλληλη επιστημονική κατάρτιση… λέει ο νόμος. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι σε κάθε σχολείο 3 ή 4 παιδιά με ειδικές ανάγκες μοιράζονται έναν αναπληρωτή παράλληλης στήριξης, που δεν είναι καν της ειδικής αγωγής και που εμφανίζεται στα σχολεία το Νοέμβριο. Κι αν κάποιο παιδάκι είναι βαριά περίπτωση, μπορούν – αν έχουν – οι γονείς του να πληρώνουν δικό τους αναπληρωτή για να τον έχουν αποκλειστικά για το δικό τους παιδί. Στο σχολείο της φίλης μου υπάρχουν 5 τέτοιοι αναπληρωτές. Το κράτος πληρώνει τον ένα και τους τέσσερις τους πληρώνουν οι γονείς που τους προσέλαβαν για τα παιδιά τους.

Παλιότερα, σ’ ένα δημοτικό σχολείο στη Λυκόβρυση, υπήρχε σε μια τάξη ένα τυφλό κοριτσάκι. Κι είχε την τάξη αυτή μια δασκάλα… «χρυσή γυναίκα». Παράλληλη στήριξη δεν υπήρχε κι οι γονείς δε μπορούσαν να πληρώσουν δική τους. Στην ώρα του μαθήματος το κοριτσάκι καθόταν στο θρανίο του, άκουγε και… «ο θεός κι η ψυχή του». Όμως την ώρα του διαλείμματος τι να ‘κανε; Κρεμόταν πάντα από το μανίκι της δασκάλας. Είπαμε: Αγαπιόταν. Όλες οι δασκάλες αγαπάνε πιο πολύ τα πιο αδύναμα. Και πραγματικότητα και καιάδας και απόρριψη είναι αυτό. Κι ας είναι η δασκάλα «χρυσή καρδιά».

Η διαφήμιση λέει «Κάθε σχολείο ΟΦΕΙΛΕΙ να αγκαλιάσει τη διαφορετικότητα». Οφείλει λέει. Κόψτε τον λαιμό σας δάσκαλοι και γονείς. Αλλά τα άρθρα του νόμου που λένε ότι για κάθε ειδικό παιδί μέσα σε μια τάξη πρέπει η τάξη να έχει τρεις μαθητές λιγότερους από τον μέγιστο αριθμό, ούτε λόγος. Γιατί αν το εφαρμόσουν παντού, τότε κάθε τάξη δε θα έχει 30 που θέλουν, αλλά 21 ή 18 παιδιά. Οπότε στο σύνολο της χώρας θα χρειαζόταν μερικές χιλιάδες ή έστω εκατοντάδες δασκάλους παραπάνω. Πράγμα αντίθετο με τις επιδιώξεις τους. Οπότε δεν εφαρμόζουν ούτε τις διατάξεις που βάζουν οι δικοί τους επιστήμονες, μέσα στους δικούς τους νόμους. Κι έτσι εξαφανίζονται και τα κενά.

Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα. Εσείς «ευαισθητοποιηθείτε» και πληρώστε καμιά τέτοια μπάλα για να κάνουν ότι παίζουν τα παιδάκια και με την καλοσύνη – ελεημοσύνη να κρύψουμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα του τυφλού παιδιού, το πρόβλημα όλων των ανάπηρων παιδιών, το πρόβλημα της ειδικής αγωγής στη χώρα, το πρόβλημα του σχολείου όπως το έχουν κάνει. Και πείτε όλοι μαζί με ενθουσιασμό «αχ τι καλά… ευαίσθητο το ίδρυμα Νιάρχου». Και… «τι σου ζητάνε ρε… αγάπη, μόνο αγάπη ρε». Κι αφήστε το κράτος των διάφορων καινούριων και παλιών Νιάρχων, να φροντίζει την συνεχή τροφοδοσία του αχόρταγου τέρατος που το λένε «κεφάλαιο», «αγορά», «καπιταλισμό» με φρέσκα κέρδη και ανθρώπινο κρέας, ακόμα και σε βάρος τέτοιων παιδιών με σοβαρά προβλήματα.

Κι εγώ τη βλέπω τη διαφήμιση κι ένα πράγμα σκέφτομαι: η Καρχηδόνα αυτή «Πρέπει να πέσει»… που λένε κι οι Rebellion Connexion.

Είχα ξαναγράψει παλιότερα κάτι παρόμοιο

Ένας ανάπηρος μιλάει σ’ έναν… “ευαίσθητο”: Είμαι ανάπηρος ή είμαι άνθρωπος; Είμαι ανάπηρος ή είμαι ΑΜΕΑ;