Μίλα!

Αλήθεια, επειδή όλοι πέφτουμε από τα σύννεφα με διάφορα τον τελευταίο καιρό, ήθελα να ήξερα: εμείς οι κοινωνικοί λειτουργοί και γενικότερα όσοι εργάζονται στον χώρο της υγείας, ανοίξαμε μαζικά ποτέ το στόμα μας (λέω μαζικά γιατί υπάρχουν και κάποιοι που πάντα μιλούσαν, πάντα αντιδρούσαν και για κάποιους ήταν οι γραφικοί της υπόθεσης που ακόμη και σήμερα ασχολούνται με αυτά τα παρωχημένα πράγματα, δηλαδή με την ίδια τους τη ζωή) στα εργατικά σωματεία για να καταγγείλουμε το τι γίνεται μέσα στις ΜΚΟ αλλά και σε ιδιωτικές και δημόσιες δομές και φορείς;

Είπαμε, μήπως για τον εργασιακό εκφοβισμό; Για τη ρουφιανιά που πρέπει να έχεις για να επιβιώσεις μέσα στη δουλειά σου; Είπαμε, ότι σε αξιολογήσεις που περνάμε, οι άνωθεν κάνουν τα πάντα για να σε κάνουν να δώσεις “στεγνά” το συνάδελφό σου; Για τις έμμεσες αλλά και άμεσες απειλές από -και καλά- συντονιστές έργων και προγραμμάτων που νομίζουν ότι έχουν πιάσει την καλή και πιστεύουν ότι μπορούν να σε εξουσιάζουν;

Για την κακομεταχείριση και τις απαράδεκτες συμπεριφορές όχι μόνο προς τους εργαζόμενους αλλά και προς τους ίδιους τους ωφελούμενους πολλές φορές; Για την απληρωσιά και για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες που άλλοτε σε θέλουν συνεργάτη μιας ΜΚΟ, άλλοτε εθελοντή, άλλοτε “μπλοκάκια” χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα, κι άλλοτε εργαζόμενο ορισμένου χρόνου ενώ, ταυτόχρονα καλύπτεις πάγιες και διαρκείς ανάγκες και βρίσκεσαι χωρίς να το καταλάβεις στον ΟΑΕΔ;

Tις απαράδεκτες συνθήκες στα Ψυχιατρεία; Σε δομές φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και όλοι ακολουθούν πρακτικές «σώπα μη μιλάς για να έχεις δουλειά και να αμείβεσαι καλά»; Για την καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Την παντελή έλλειψη του κράτους πρόνοιας με απόρροια να γινόμαστε απλά το μπαλάκι της διαχείρισης ενός σάπιου συστήματος και σάκος του μποξ ανάμεσα στους ανθρώπους που μας έχουν πραγματικά ανάγκη και βρίσκονται στα όρια της απόγνωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού και στους εργοδότες που ενδιαφέρονται μόνο για στατιστικά δεδομένα και κονδύλια;

Θα σας απαντήσω εγώ. Όχι! Δεν μιλήσαμε. Επιλέξαμε να είμαστε συνένοχοι σε όλα αυτά. Σωπαίναμε και γίναμε και εμείς οι ίδιοι ο “κυρ-Παντελής” που πάντα μισούσαμε.

Επειδή ποτέ δεν είναι αργά, ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε στα σωματεία μας, ας αρχίσουμε να μιλάμε και να διεκδικούμε επιτέλους. Η ζωή μας, μας ανήκει.

Και ναι, έχουμε ανάγκη τις δουλειές μας. Άλλωστε, δεν γεννηθήκαμε όλοι πλούσιοι, αλλά ας μου απαντήσει κάποιος ειλικρινά, με τι κόστος επιλέγει τελικά να εργαστεί και για πόσο μπορεί να ζει έτσι έχοντας αυτό το σφίξιμο στο στήθος;

Όπως λέει και ο Αζίζ Νεσίν
«Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα» και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!»

Ας μιλήσουμε, λοιπόν επιτέλους, μήπως σπάσει το απόστημα και έρθει η κάθαρση. Αυτό, τίποτα άλλο.

Έφη Θάνου
Κοινωνική Λειτουργός