Μίμης, ένας μπαγιάτικος μαιντανός!

«Είμαστε το σύνολο των επιλογών μας»,  μου είπε κάποτε ένας φίλος! Άλλαξα με προχειρότητα και ευκολία τον τόνο στην κρίσιμη λέξη αυτής της φράσης: «Και των επιλόγων μας» του είπα…

Φωνή απ’ το πηγάδι ήχησε στα αυτιά μου η αναφορά του πολυγραφότατου Μίμη Ανδρουλάκη για την «Πανσπουδαστική Νo 8» .

Απομνημονεύματα με χαριτωμενιές και νεύματα τώρα στα στερνά που δεν τιμούν τα πρώτα, γιατί απλούστατα ούτε τα ίδια τα πρώτα δεν τίμησαν τον εαυτό τους!

Εμείς οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, παιδιά που γαλουχηθήκαμε (είτε το λέμε, είτε όχι πολλοί από εμάς) στο ΚΚΕ γνωρίζουμε καλά και την εσωτερική πορεία και φυσικά την μετέπειτα διαδρομή του συγκεκριμένου.

Δεν θα πω πολλά, ένα μόνο: Ποτέ δεν θα πάψει να αναφύεται εκτός, ακόμη και εντός  των τειχών ενός Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Αναθεωρητισμός, η μεταρρυθμιστική – οπορτουνιστική αντίληψη. Πόσο μάλλον στην κοινωνική πραγματικότητα ή ακόμη περισσότερο στην ταξική πάλη.

«Μίμη» πάθαιναν πολλοί και πριν τον Μίμη Ανδρουλάκη! Και πάθαιναν, και «Ιστορικό συμβιβασμό» αναζητούσαν  και «Σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» επικαλούνταν και οικουμενικά διαταξικές «λύσεις» αναζητούσαν…

Η Σοσιαλδημοκρατία και ο συγγενικός με αυτήν «Ευρωκομουνισμός» πορεύτηκαν χέρι-χέρι πάνω από 4 δεκαετίες σε μια απόπειρα «επιτυχημένη» άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο.

Το μέγεθος της επιτυχίας μετρήθηκε στον ευνουχισμό του εργατικού κινήματος, την καλλιέργεια της μεταρρυθμιστικής αυταπάτης και του αντισοβιετισμού – αντικομουνισμού.

Σήμερα που η Πανευρωπαϊκή απόπειρα εξίσωσης του Κομμουνισμού με τον Ναζισμό βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη των κυρίαρχων της αστικής προπαγάνδας, κάποιοι εισφέρουν σε κλίμακες τοπικές φτιάχνοντας ένα «μικροκλίμα» στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος.

Σήμερα ο Μίμης και κάθε Μίμης,  φτωχός συγγενής των συστημικών νεοφιλελεύθερων, ανασκευάζουν ιστορικά γεγονότα πλάθοντας μύθους. Η αυτοϊκανοποίηση στα όρια της  αυτογελοιοποίησης, τίποτα λιγότερο από αυτό.

Είναι το τελευταίο καταφύγιο και ταυτόχρονα ένα κακεντρεχές ύστατο χαίρε!

Δε λέω, ωραίος και υπέροχα γευστικός είναι ο μαϊντανός, όταν όμως είναι φρεσκοκομμένος. Ο μπαγιάτικος ωστόσο,  αυτός που εξακολουθεί να σερβίρει ο Μίμης και ο κάθε Μιμη-τής του, βρωμάει από χιλιόμετρα μακριά.

Αλχημείες, διαστρεβλωμένα αφηγήματα άλλων, ανάμεσά τους και αγωνιστών,  ιστορικά αναπόδεικτα ψεύδη και πικάντικες ιστοριούλες. Αυτά σερβίρει ο  Μαϊντανός, Μετρ των Μαϊντανών (το αποδεικνύει περίτρανα η πολιτική του διαδρομή), που ακούει στο όνομα Μίμης Ανδρουλάκης.

Θυμίζει τον πολιτικό επιθανάτιο ρόγχο ενός ανερμάτιστου πολιτικού γυρολόγου που νόμιζε πως θα γίνει Ιστορικός συγγραφέας.  Ειλικρινά πρέπει κάποιος να είναι πολύ απογοητευμένος από την προσωπική του διαδρομή και αρκετά απομονωμένος πολιτικά, για να επιλέξει έναν τέτοιο κατήφορο.

Θυμίζει το τελευταίο καταφύγιο της κακεντρέχειας και το ύστατο χαίρε μιας ηδονής που εγκατέλειψε τον άλλοτε πρωτομάστορα του πολιτικού και όχι μόνο οπορτουνισμού;

Η ταξική, ιδεολογική και πολιτική πάλη είναι μακροχρόνια σκληρή.

Η Αντί-ΕΦΕΕ,  η πλειοψηφούσα παράταξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ στην Συντονιστική Επιτροπή της κατάληψης του πολυτεχνείου το 1973, άφησε το αποτύπωμα της στα γεγονότα. Πρωτοστάτησε στα γεγονότα του πολυτεχνείου το 1973. Τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, όσα δεν ήταν στις φυλακές και τα ξερονήσια, ήταν εκεί και ήταν μπροστά!

Τόσο εκείνοι όσο και η πλειοψηφία των αγωνιστών της αντιδικτατορικής πάλης δεν εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους σε αυτήν. Οι περισσότεροι δεν έγιναν γνωστοί γιατί δεν αυτοπροβλήθηκαν ως τέτοιοι. Το ίδιο κάνουμε όλοι, ατομικά, συλλογικά, κοινωνικά, πολιτικά.

Η ιστορία δεν γράφεται ούτε ξαναγράφεται στα βιβλία, απλά αποτυπώνεται και αναλύεται σε αυτά. Εκτός αν όντας άσχετος από Μαρξισμό και δεν γνωρίζεις την εξαιρετικά τεκμηριωμένη και διαχρονική ανακάλυψη του Μεγαλύτερου φιλόσοφου της ανθρωπότητας. Πως η ιστορία του ανθρώπινου γένους ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ  με την ιστορία της πάλης των τάξεων. Και πως δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από αυτήν.

Το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον στην υπόθεση αυτού του βιβλίου είναι ο τίτλος του που υποδηλώνει με περιεκτικό τρόπο τη θέση που έχει βρεθεί ο πλανόδιος συγγραφέας του. «Πριν σβήσουν τα φώτα» τιτλοφορείται.

Το Black out Μίμη Ανδρουλάκη είναι όντως βαθιά πολιτικό, ηθικό, φιλοσοφικό, υπαρξιακό. Άρα και εύστοχος ο τίτλος του τελευταίου πονήματός του.

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό προτείνω ανεπιφύλακτα: Στον αδιάβαστο!

Παναγιώτης Α. Λαζαρίδης