Μην το χάσεις απ’ τα μάτια σου

Δεν ξέρω τι ζητάνε οι πιστοί, ίσως και μη, από την Παναγιά τον Δεκαπενταύγουστο που πέρασε, ούτε εάν η Μεγαλόχαρη δέχεται συλλογικά αιτήματα προστασίας. Εχω ένα όμως να απευθύνω με όλη την γκάμα των συναισθημάτων, απ’ την απαιτητική οργή ως τη συνθλιπτική ικεσία, και σε άγιους και σε κολασμένους, θεούς κι ανθρώπους. Είθε ν’ ανοίξουν τα μάτια μας. Να καταργηθεί η ημιεκούσια – ημιακούσια γκαβομάρα. Να μη μιλάμε όλοι για φως μέσα από σκοτεινές κάμερες πραρασιωπήσεων και λαγούμια αποποίησης ευθυνών. Βαρέθηκα το δεν είδα, δεν άκουσα, δεν ξέρω. Και να τ’ ακούω από τους κριτές των πάντων. Θέλω να θεραπεύσει …η Μεγαλόχαρη εκείνους τους νοσηρούς ανοιχτομάτηδες που βλέπουν ό,τι θέλουν και δεν βλέπουν ό,τι πρέπει. Και αφού το δουν, πουλάνε φορτικά, φθηνά γυαλιά στους διπλανούς τους για να βλέπουν τάχα μου δήθεν το ίδιο, χτίζοντας όμως ύπουλα εκείνη την κρίσιμη μάζα της εθελοτυφλίας που θέλει να γίνει φάρος της κοινωνίας. Κλασική προπαγανδιστική ναζιστική τακτική.

Σ’ εκείνη τη ρημάδα την τελετή των Ολυμπιακών Αγώνων φέτος πολλοί είναι αυτοί που είδαν δαίμονες, Εωσφόρους, διαφθορείς, βαριά πλήγματα σε θρησκεύματα, κι έναν εσμό από υποκειμενικές ταινίες μικρού μήκους παγιδευμένης φαντασίας. Δεν είδαν πουθενά τους χορηγούς. Αυτοί είναι πιο αθάνατοι κι απ’ τους αθάνατους της Ολυμπιακής Επιτροπής, στην πλειονότητά τους κυριευμένοι από τον πόθο για μια λουβού τσάντα, έστω και μαϊμού. Δεν μπορώ Παναγιά μου να καταλάβω πού είδαν τις θυσίες και τους κόπους για τους πρωταθλητές, που και το θέλουν και το μπορούν αυτό που κάνουν, και πώς παρέλυσαν μπροστά στη δήλωση του Μίλτου πως ο φίλος του ο φούρναρης κάνει περισσότερες θυσίες από τον ίδιο και κουράζεται πολλαπλάσια.

Και μιας κι ο λόγος για μάτια και όραση, ποιος θα μου πει πως δεν είδε κανείς ένα οχτάχρονο παιδί πνιγμένο σε μια πισίνα κατασκήνωσης, που πήγε διακοπές και γυρνάει νεκροτομημένο σε φέρετρο. Τόσοι άνθρωποι, τόσοι υπεύθυνοι, τόσα παιδιά, πόσο τυφλώνει η χαρά, η δουλειά, η ευθύνη, το ανειδίκευτο, ο αθέμιτος πλουτισμός της αρπαχτής, ακόμα κι απ’ τα παιδιά. Θυμήθηκα κι εκείνο το κοριτσάκι Ρομά, που το συνέτριψε η γκαραζόπορτα της επιχείρησης και δεν το έπιασε το μάτι ούτε των φρουρών ούτε των καμερών, ούτε όμως τότε και των δημοσιογράφων. Μεταξύ μας, με τη βοήθεια κι αυτών των τελευταίων, που βλέπουν και φωτογραφίζουν το μαγιό, αλλά απλώς αναφέρουν τοποθεσία και ηλικία στον πνιγμό, ποιος θα δει, έστω με την ίδια μανία ανακάλυψης δαιμόνων, την επερχόμενη Παραολυμπιάδα. Και σ’ αυτήν ήθελα να ‘ξερα αν το κράτος επιβραβεύει με χρήματα μόνο τους νικητές και κατόχους μεταλλίων, λες και είναι χορηγός. Βλέπω λάθος ίσως, που θέλω όλοι οι αθλητές, και προπάντων αυτοί των Παραολυμπιακών, να μη χρειάζεται να βγαίνουν σε κυνήγι χορηγών, και το κράτος να τους προσφέρει τα πάντα προκειμένου να συμμετέχουν.

Χρειαζόμαστε μια κοινωνική αναμόχλευση που να ανεβάσει την οπτική μας ικανότητα και συνείδηση με σεβασμό σε όσα βλέπουν οι τυφλοί μάντεις απ’ τον καιρό της αρχαιότητας. Γιατί στον καιρό μας που η εικόνα είναι εμπόρευμα γενικώς, δεν ξέρω πώς θεραπεύονται τα μάτια μας, τα συνηθισμένα στην καταναλωτική οφθαλμοπορνεία ψευδοπροτύπων και προσοδοφόρων ψευδαισθήσεων. Παλιά, πιο στοργική συμβουλή αγάπης και εμπιστοσύνης και αμοιβαίας και αμφίδρομης ήταν …μην το (τον-την) χάσεις απ’ τα μάτια σου! Συμπύκνωνε όλη την ποιότητα του πραγματικά κοινωνικού ανθρώπου. Την επαναλαμβάνω σαν ξόρκι τώρα που η μέρα έχει αρχίσει μεν ήδη να μικραίνει, αλλά το καλοκαίρι έχει λίγο ακόμα δρόμο, και δεν υπάρχει το άλλοθι της φθινοπωρινής μουνταμάρας. Μην το χάνετε το όποιο παιδί απ’ τα μάτια σας, γιατί τη ζωή τη ζεις, δεν τη χορηγείς!