Μήπως η Δεξιά κατεβάζει τον κόσμο στον δρόμο; – Η “Νέα Μπατσοκρατία” και οι παλιές απλουστεύσεις

Η πορεία του Πολυτεχνείου ήταν η μαζικότερη των τελευταίων ετών. Οι δύο πορείες στην επέτειο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου ήταν εξίσου μαζικές, μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες των προηγούμενων χρόνων. Ο κόσμος διαδήλωσε κατά χιλιάδες, απαντώντας στην κυβέρνηση και το δόγμα Χρυσοχοϊδη: η τρομοκρατία δε θα περάσει. Και η μαζική παρουσία στο δρόμο είναι η μόνη εγγύηση πως θα την σπάσει. Αυτή όμως δεν είναι η μοναδική ανάγνωση των πρόσφατων εξελίξεων.

Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά. Ακόμα και αν το ξεχνούσε δηλαδή, η Δεξιά είναι εδώ και μας θυμίζει διαρκώς το ρόλο της, ως ο πλέον συνεπής πολιτικός εκπρόσωπος της αστικής τάξης. Μια εκδοχή “σοβαρής Χρυσής Αυγής”, με ιδεολογία το μαστίγιο και το δόγμα νόμος και τάξη. Μπορεί η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να την έφερε στην κυβέρνηση αλλά αυτή με τη σειρά της φέρνει τις μάζες στο δρόμο. Ο κοιμώμενος γίγαντας-λαός αφυπνίζεται και η γενική αίσθηση είναι πως το κίνημα παίρνει τα πάνω του.

Αυτή είναι όμως η μισή αλήθεια. Γιατί πχ στην απεργία το φθινόπωρο που μας πέρασε, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική, ενώ στην πορεία του περασμένου Σαββάτου για το ασφαλιστικό, ήταν ελάχιστοι από όσους κατέβηκαν στο δρόμο για το Πολυτεχνείο και τον Γρηγορόπουλο -εξαιρώ προφανώς τη σταθερή παρουσία του ΠΑΜΕ, που έσωσε τα προσχήματα και στις δύο περιπτώσεις. Και όμως, ήταν η ίδια, ανάλγητη, αντιλαϊκή κυβέρνηση της Δεξιάς που έφερε αυτά τα μέτρα.

Μήπως ο κόσμος νιώθει να μην τον αφορά άμεσα το Πολυνομοσχέδιο και οι αλλαγές στον ασφαλιστικό νόμο; Ίσως να μην το καταλαβαίνει, ίσως να φταίνε και τα πολύ χαμηλά ποσοστά συμμετοχής και οργάνωσης στα συνδικάτα. Μήπως νιώθει τότε πως δεν τον αφορά άμεσα ούτε το ασφαλιστικό -τουλάχιστον όχι τόσο άμεσα, όσο το κομμάτι της κρατικής καταστολής; Όσο κι αν η νέα γενιά μεγαλώνει με την αίσθηση ότι δεν πρόκειται να δει ποτέ σύνταξη, είναι μάλλον αστείο να το ισχυρίζεται κανείς αυτό.

Αφού λοιπόν δεν είναι ακριβώς ή δεν είναι αποκλειστικά θέμα της επάρατου Δεξιάς, γιατί ο κόσμος έχει σωστά αντανακλαστικά στο μέτωπο κατά της καταστολής -που και αυτό είναι συζητήσιμο αν δούμε τι (δεν) γινόταν τα προηγούμενα χρόνια- και δεν τα διατηρεί στον ίδιο βαθμό για άλλες μάχες; Δεν υπάρχει μία απλή απάντηση, μπορούμε να δούμε όμως κάποια βασικά σημεία.

-Η Νέα Δημοκρατία δεν κάνει κάτι ανόητο, ούτε προσπαθεί να αναστήσει το μαζικό κίνημα. Ενεργεί με αυτόν τον τρόπο, γιατί χτίζει το δικό της αφήγημα, βασισμένο στο “νόμος και τάξη”, και γιατί θεωρεί ότι πιάνουν, τουλάχιστον στο δικό της κόσμο -κάτι που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ενίοτε, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του δικού μας περιβάλλοντος-“μικρόκοσμου”. Πιστεύει πως έχει τον αέρα ή γενικά την ανοχή για να τα κάνει, και πως όχι μόνο δε φθείρεται προς το παρόν, αλλά ενισχύεται κιόλας με αυτόν τον τρόπο.

Είναι χαρακτηριστική η άνεση που νιώθει το Υπουργείο ΠΡΟ-ΠΟ και ο Χρυσοχοΐδης να πουλάνε φτηνή τρέλα στο ζήτημα της καταστολής και της ωμής αστυνομικής βίας. Ενώ η παντελής απουσία καταγραφής επεισοδίων στις πορείες δείχνει πού αποσκοπούσε η χρήση αυτής της βίας -στην επιβολή του φόβου και όχι της τάξης-, ο Χρυσοχοΐδης το πιστώνεται ως προσωπικό του θρίαμβο, ενώ τα δεξιά τρολ στο διαδίκτυο πανηγυρίζουν σε στιλ “ο Μιχάλης είναι ο μπαμπάς σας”…

-Ο νέος δικομματισμός αλέθει τα πάντα στο μύλο της φαιδρής “αντιπαράθεσής” του και η κρατική καταστολή δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Παράλληλα φροντίζει να φτιάχνει και τους δύο πόλους του, για να ανανεώνει τα ίδια αδιέξοδα διλήμματα. Οι Συριζαίοι βγαίνουν σαν πολιτικοί γυμνοσάλιαγκες στο προσκήνιο να αδράξουν πολιτικά οφέλη από το ακροδεξιό κρεσέντο της ΝΔ -το μοναδικό και διαχρονικό τους επιχείρημα για να δείξουν πόσο αριστεροί είναι.

Δε μιλάμε μόνο για την κλασική στρατιά Συριζοτρόλ, αλλά για στελέχη όπως ο Τόσκας, δηλαδή ο Υπουργός ΠΡΟ-ΠΟ μιας κυβέρνησης που μεταξύ άλλων κατορθωμάτων, έριξε χημικά σε συνταξιούχους, έβγαλε παγανιά τις αύρες στην περσινή πορεία του Πολυτεχνείου και εγκαινίασε τη φάμπρικα με τις εκκενώσεις καταλήψεων με πρόσφυγες. Οι Συριζαίοι νιώθουν πως τα δικά τους πεπραγμένα έχουν ξεχαστεί ή πως τα έχουν ξεπλύνει τα πεπραγμένα της ΝΔ.

Παράλληλα κλείνουν το μάτι προς το “αριστεροχώρι” που κατεβαίνει ξανά μετά από πολύ καιρό μαζικά στο δρόμο -θυμίζουμε ότι είναι ειρωνική φράση του ίδιου του Τσίπρα για να δείξει ότι το κόμμα του έχει πλέον διευρυμένη βάση και όχι ένα στενό ακροατήριο- και μάλιστα την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει και τυπικά την ΠΑΣΟΚοποίησή του και τη μετατροπή του σε ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό (και χρεοκοπημένο) μόρφωμα.

-Δεν υπάρχουν δηλαδή διαφορές μεταξύ των δύο κομμάτων εξουσίας; Ας απαντήσουμε ευθέως. Ναι, υπάρχουν διαφορές. Όχι, δεν αφορούν την ουσία και τον στρατηγικό πυρήνα. Εκεί τα δύο κόμματα μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερό. Πάντα υπήρχαν και ακόμα υπάρχουν διάφορες αποχρώσεις της ίδιας πολιτικής μεταξύ των δύο πόλων, ακόμα και στο εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων. Ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε κι ούτε θα υπάρξει στην ιστορία περίπτωση στρατηγικής απόκλισης, που να έφερε μια ουσιαστική αλλαγή σε κυβερνητικό επίπεδο. Αν κάποιοι δεν μπόρεσαν να βγάλουν στοιχειώδη συμπεράσματα από τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων (“αριστερή κυβέρνηση” και τρίτο μνημόνιο), τότε τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Έλα όμως που αυτή δεν μπορεί να αλλάξει -ιδίως με ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.

Και κάτι επιπρόσθετο, ειδικά ως προς το ζήτημα της καταστολής. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς πως η ΕΛ.ΑΣ. δεν έχει το δικό της σχετικά αυτόνομο σχεδιασμό, που δε διακόπτεται ούτε αλλάζει ουσιαστικά από την εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων στο τιμόνι της χώρας. Το αστικό κράτος έχει συνέχεια και αυτό αφορά πρωτίστως τα όργανα και τους μηχανισμούς καταστολής που διασφαλίζουν την κυριαρχία του. Αυτό αφορά επίσης το σχεδιασμό και τις επιδιώξεις της ΕΛ.ΑΣ. για το “άβατο” των Εξαρχείων, που όσο κάποιοι το “υπερασπίζονται ηρωικά”, τόσο καταφέρνουν να απομονωθούν από τη στήριξη της ευρύτερης κοινωνίας -που δεν την αφορά άμεσα τι συμβαίνει στην περιοχή ή σχηματίζει γνώμη μέσω των δελτίων ειδήσεων- ή ακόμα και των ίδιων των κατοίκων της περιοχής. Αλλά αυτό το σημείο χρήζει περαιτέρω ανάλυσης…

-Όσοι διαδηλώνουν στον δρόμο, δεν το κάνουν επιλεκτικά απέναντι στην επάρατο Δεξιά, ούτε αποκλειστικά ενάντια στα όργανα της τάξης, χωρίς να σκέφτονται ποια τάξη υπηρετούν αυτά τα όργανα. Όσοι είναι “περαστικοί” από τον δρόμο, είναι σαφώς ευάλωτοι στις κυρίαρχες αφηγήσεις, δεν είναι όμως για πέταμα. Αλίμονο αν χαρίσουμε το ζήτημα της καταστολής -την αφορμή δηλαδή για τις μαζικές διαδηλώσεις των ημερών- και μαζί τον κόσμο που διαδηλώνει στο σύγχρονο ΠΑΣΟΚ, που επενδύει εκλογικά πάνω τους, με τον πιο χυδαίο πολιτικάντικο τρόπο -λες και έχουν κάποιον άλλο τρόπο τα αστικά κόμματα.

Καλά κάνει που αντιδρά ο κόσμος -έλειπε πολύ αυτό τα τελευταία χρόνια-, καλά κάνει και είναι στο δρόμο. Το ζήτημα είναι πώς θα βαθύνει η σκέψη του και το κριτήριό του, για να μη μείνει στα ρηχά, σε εξαρτημένα αντανακλαστικά -αντιμπατσικά, αντιδεξιά ή οτιδήποτε ανάλογο.