Μήπως λέμε τα ίδια και για τον Μωάμεθ τελικά;

Μέρες γιορτινές λοιπόν άλλη μια φορά και παρόλα όσα περνάμε ένα πράγμα μένει σταθερό και αναλλοίωτο στον χρόνο: Τα γιορτινά τραπέζια.

Με λιγότερο κόσμο, με μάσκες και αποστάσεις, ακόμα και μέσω «ζουμ» η παράδοση του να δειπνείς με τους συγγενείς σου.

Εκεί που πρέπει, όπως ο Νίο αποφεύγει τις σφαίρες στο Μάτριξ, να αποφεύγεις διακριτικές ερωτήσεις όπως «Πότε θα παντρευτείς», «Πότε θα τελειώσεις με το μεταπτυχιακό», «Πότε θα βγάλεις καινούριο άρθρο, το κοινό σε περιμένει», εκεί λοιπόν κάποια στιγμή μετά το επιδόρπιο πέφτουν τα μεγάλα διαλεκτικά όπλα στο τραπέζι.

Πολιτική (που μεταξύ μας είναι το αγαπημένο μου γιατί βλέπεις boomers να μαλώνουν και να χρησιμοποιούν επιχειρήματα επιπέδου «στο δικό μου δεν χωράει, στο δικό σου κολυμπάει»), κοινωνικά, αθλητικά, τα τελευταία χρόνια έντονη παρουσία έχουν τα θέματα της πανδημίας (ψεκ και μη ψεκ, εδώ δεν κρίνουμε) και φυσικά θρησκεία (πάντα έχεις αυτόν που θα σου πει για τις μέρες του Χριστούλη και της Παναγίας) και συνήθως υπάρχει η πρέπουσα αλληλοεπικάλυψη ανάμεσα στα θέματα για να γίνει το μπάχαλο που αρμόζει στις ημέρες.

Φέτος καταφέραμε να τα έχουμε όλα μαζί με αφορμή το μιμ (νιώθω άβολα που το αποκαλώ μιμ, αλλά αυτό ήταν), το μιμ λοιπόν του κυριού Μόσιαλου (που δεν αναπαράγω εδώ, αν θέλετε να το δείτε υπάρχει και η Google) με την Παναγία, τον Ιωσήφ, τα εμβόλια και τον κρίνο.

Και εγώ δεν κρίνω κανέναν, αλλά σίγουρα μια μερίδα κόσμου, που δεν εκτίμησε το χιούμορ, αντέδρασε με ψυχραιμία και λογική και στο πνεύμα της χριστιανικής αγάπης και στο γιορτινό κλίμα των ημερών ξεκίνησε τις απειλές αφορισμού, απειλές για την ζωή του και ευχούλες για καρκίνο, λοιμώδη μονοπυρήνωση, τοξική επιδερμική νέκρωση και ό,τι άλλες αρρώστιες βρήκαν πρόχειρα στο «Γιατρός στο σπίτι», τόσο στον κύριο Μόσιαλο, όσο και στην οικογένεια του.

Αλλά, μπορεί να ρωτάτε:

«Πιέρρο έχεις γράψει ήδη τρεις παραγράφους για να σχολιάσεις ένα μιμ που θα βλέπαμε σε σελίδες με τίτλο «Τα καμμένα», ή «Εδώ γελάμε»;

Και τι σχέση έχει ο τίτλος;»

Άκου να δεις φίλε μου, ανυπόμονε, αναγνώστη.

Βασικό επιχείρημα λοιπόν αυτών των ευγενέστατων, ευυπολήπτων και ευσεβέστατων χριστιανών που είμαι απόλυτα βέβαιος πως δηλώνουν λάτρεις του Σαβουάρ Βιβρ είναι το πλέον γραφικό «Ναι, αλλά δεν θα τολμούσε να έλεγε τα ίδια για τον Μωάμεθ».

Και ακριβώς αυτό θα εξετάσουμε σήμερα. (Ναι, όλο αυτό ήταν η εισαγωγή.)

Αλλά πριν πούμε για τον Χριστούλη, την Παναγίτσα, τον Αλάχ και όλους τους υπόλοιπους ας μιλήσουμε λίγο για την κωμωδία.

Είναι γεγονός ότι ο βασικός σκοπός της κωμωδίας είναι να διασκεδάζει, νομίζω αυτό είναι γεγονός, αλλά η Θάλεια είναι μια πολύ ύπουλη μούσα. Έτσι κάτω από το πέπλο της κωμωδίας και της διασκέδασης έδωσε στους ανθρώπους, σαν άλλος Προμηθέας, το δώρο της σάτιρας. Και αν σκοπός της κωμωδίας είναι να διασκεδάζει, σκοπός της σάτιρας είναι να κρίνει και να ενοχλεί. Οι άνθρωποι λοιπόν χρησιμοποίησαν αυτό το δώρο, άλλοτε σαν ευθεία κριτική και αφορμή σχολιασμού στα κακώς κείμενα της κάθε εποχής και άλλοτε σαν κάθαρση, τόσο για των κωμωδιογράφο, όσο και για το κοινό, που χρειάζεται να γελάσουν με τα μούτρα του διπλανού, της εκάστοτε εξουσίας, αλλά και τα δικά μας πολλές φορές.

Όμως μην γελιέστε, πάλι σαν τον Προμηθέα, οι κωμικοί πλήρωσαν ακριβά αυτό το δώρο. Γιατί είναι πολύ εύκολο να γελάς με την καμπούρα του άλλου, αλλά κανένας δεν θέλει να γελάει ο άλλος με την δική του. Και ο καθένας μας κουβαλάει πολλές καμπούρες: Πολιτικές πεποιθήσεις, κοινωνικό στάτους, θρησκεία.

Και κανείς δεν θέλει να γελάνε οι άλλοι με την καμπούρα του.

Έτσι η κωμωδία πολεμήθηκε από την αρχή της, και από την ιερά εξέταση έως το cancel culture η κοινωνία πάντα θα προσπαθεί να βρει τρόπο να φιμώσει αυτόν που θέλει να κάνει τους άλλους να γελάνε εις βάρος της.

Αυτά ήταν κάποια γενικά που ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου, γιατί βλέπω χαλεπούς καιρούς να έρχονται για τους κωμικούς.

Και αν δεν θα μπορώ να είμαι κωμικός, τουλάχιστον ας είμαι προφήτης.

Αλλά πολλά έγραψα πάλι, ας πάμε πάλι στην θρησκεία.

Από τον Αριστοφάνη στον Ντάριο Φο και από τους Μόντι Πάιθον στον Πανούση, τον Όσιο Παστίτσιο και τα μιμς του ίντερνετ υπήρχε πάντα ανάγκη να ψεχθούν πράγματα για την πίστη, την εκκλησία και φυσικά τους πιστούς. Και αυτό συνέχισε τόσο καιρό γιατί είχε κοινό, επειδή ο κόσμος ήθελε να τα ακούσει.

Τόσο το μεταφυσικό κομμάτι της θρησκείας, όσο και το επίγειο, η εκκλησία δηλαδή, έπεφταν ουκ ολίγες φορές θύματα αυτών των βλάσφημων των κωμικών.

Το μεταφυσικό κομμάτι προφανώς επειδή η κωμωδία είναι εδώ για να ψέγει οτιδήποτε παράλογο, και εντάξει δεν θέλω να είμαι αυτός ο τύπος τώρα, αλλά αν η γυναίκα σου σου πει ότι έμεινε έγκυος από ένα λουλούδι και το βράδι που γεννηθεί το μωρό έρθουν τρεις τύποι με δώρα κανένας δεν θα σε παρεξηγήσει αν «δεν πιστέψεις στο θαύμα» και άλλα τέτοια απόλυτα λογικά πράγματα.

Αλλά και από την άλλη η εκκλησία ως εξουσία και ως μέσο χειραγώγησης δεν θα μπορούσε να είναι στο απυρόβλητο (σίγουρα δεν φταίει ο Χριστός γι’ αυτό, αλλά όταν είσαι σύμβολο μερικές φορές την πληρώνεις και για τις πράξεις αυτών που σε εκπροσωπούν).

Πάμε όμως στην αρχική ερώτηση, γιατί μόνο τον Χριστούλη και την Παναγία;

Να σας πω κάτι, αυτή η ερώτηση είναι προβληματική από την φύση της.

Και είναι άμεσα συνδεδεμένη με το γεγονός ότι κανείς δεν θέλει να γελάνε οι άλλοι με την καμπούρα του.

Εδώ θα σας παραπέμψω σε ένα πρόσφατο γεγονός. Το ντου (από ψύχραιμους και ευυπόληπτους πολίτες) στο θέατρο ‘Τζένη Καρέζη’ και στην παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου.

Όταν ο κωμικός έκανε κάποια αστεία για κάποιες πιθανές, ΠΙΘΑΝΕΣ ΤΟ ΤΟΝΙΖΩ (δεν θέλω ακόμα να μάθω τι νούμερο παπούτσι φοράω σε μπετόν) όχι και τόσο νόμιμες δραστηριότητες γνωστού στιχουργού που τυχαίνει να είναι και πρόεδρος ποδοσφαιρικών ομάδων, αντιδήμαρχος Πειραιά και κουμπάρος της αδερφής του πρωθυπουργού, κάποιοι εξαγριωμένοι πολίτες (προφανώς χωρίς κανένα συμφέρον, από αίσθημα δικαίου και τίποτα άλλο) ανέβηκαν στην σκηνή να διακόψουν την παράσταση.

Και ξέρετε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπαν;

«ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΛΙΣΑΝΙΔΗ, τον φίλο σου, ΔΕΝ ΛΕΣ ΤΙΠΟΤΑ»

Γιατί δεν λες τίποτα για τον Μελισανίδη, για την Μαρφίν, για τον Μωάμεθ;

Πάντα πρέπει να πεις και για κάποιον άλλο, πάντα με ένα «ναι, μεν αλλά», για να μειώσεις αυτό που έχει να πει ο κωμικός και να το στρέψεις όσο πιο γενικά γίνεται.

Λες και μετράμε πόντους και κρατάμε το σκορ. Αλλά η κωμωδία δεν δουλεύει έτσι, πυροβολεί προς όλες τις κατευθύνσεις, όπως θέλει ο κωμικός κάθε φορά και είναι έτοιμος να δεχτεί και την κριτική που ακολουθεί.

Γιατί όντως μπορεί κάτι να μας προσβάλει στην κωμωδία, ή να το θεωρούμε κρύο και χαζό, όμως έτσι δουλεύει η κωμωδία κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο, ούτε θεοί, ούτε άνθρωποι.

Γιατί πάντα κάποιος θα βρεθεί να γελάει εις βάρος μας.

Και τις περισσότερες φορές θα έχει καλό λόγο να το κάνει.

Υ.Γ.1

Μπορεί να έλεγα (και) για τον Μωάμεθ, αν κάθε πρωί που πήγαινα στο σχολείο ακούγαμε υποχρεωτικά την προσευχή από τον ιμάμη και αν κάναμε μαθήματα για το Ισλάμ και αν οι γιαγιάδες στο χωριό μού την έλεγαν που δεν συμμετέχω στο ραμαζάνι και αν έβγαιναν οι μουφτήδες στην τηλεόραση και έκαναν κηρύγματα εναντίων των γκέι και των απίστων.

Και δεν λέω ότι δεν συμβαίνει αυτό, αλλά όχι εδώ.

Οπότε εφόσον μεγάλωσα όλη την ζωή μου με τους χριστιανοταλιμπάν στο Ιράν της Ευρώπης, ο Χριστούλης και η Παναγίτσα θα έχουν πάντα προτεραιότητα.

Υ.Γ.2

Η φωτογραφία είναι από τον καθεδρικό του Βερολίνου.

Πρώτον για να σας φλεξάρω το ταξίδι μου και δεύτερον για να περάσει και ένα μήνυμα.

ΜΗΝ ΕΙΣΤΕ ΖΩΑ ΡΕ.