Μόνο η κουλτούρα του βιασμού μπορεί να μας βγάλει από τα ρούχα μας;

Ζηλεύω αυτή τη μαχητικότητα και αμεσότητα που έχουν κάποια κινήματα. Τον τρόπο με τον οποίο μέσα σε λίγες ώρες γέμισαν τα ΜΚΔ, τα παραδοσιακά μίντια αλλά και η καθημερινότητα με καταγγελίες για το Big Brother, το ΣΚΑΪ, την ομοφοβία, την ματσίλα και όλα αυτά που συζητάμε από προχτές.

Πολύ σωστά γίνεται, αλλά θα ήθελα το ίδιο να γινόταν όταν καταπιέζονται και άλλες κοινωνικές ομάδες, όταν καταπατώνται και άλλα δικαιώματα. Ας πούμε όταν πεθαίνουν από το κρύο πρόσφυγες, όταν πυροβολούνται στα σύνορα, όταν αφήνονται άστεγοι, όταν το Λιμενικό τους καταστρέφει τη φουσκωτή βάρκα και τους αφήνει να πλέουν 18 ώρες ανοιχτά του Αιγαίου.
Πολύ θα ήθελα η ίδια αντίδραση να υπάρχει όταν μια έγκυος εργαζόμενη απολύεται, όταν ένας εργάτης πεθαίνει στο μεροκάματο, όταν χιλιάδες αντιμετωπίζουν την εκμετάλλευση στον εργασιακό χώρο για ένα μεροκάματο του κώλου.

Ζήλεψα όταν χορηγοί του ΒΒ αποφάσισαν να αποσύρουν τις χορηγίες του από την εκπομπή. Θα ήθελα πχ να ήταν τέτοια η πίεση της κοινής γνώμης που θα ανάγκαζε ίσως κάποιο κανάλι να πει “την τάδε επιχείρηση αρνούμαι να τη διαφημίσω γιατί δεν τηρεί την εργατική νομοθεσία” ή “στον τάδε πολιτικό δεν θα δώσω βήμα γιατί είναι ρατσιστής”. Όταν οι συνταξιούχοι χτυπιούνται από τις δυνάμεις καταστολής. Όταν το περιβάλλον γίνεται κάδρο για να μοστράρουν την επιχειρηματική τους δράση κάποιοι περίεργοι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι μόνο η κουλτούρα του βιασμού μπορεί να μας βγάλει από τα ρούχα μας. Αρνούμαι να πιστέψω ότι μόνο όσα ζητήματα είναι σχετικά ακίνδυνα για το σύστημα μπορούν να κινητοποιήσουν μια τέτοια παλλαϊκή αντίδραση.