Μου ‘ρθε ο μπάτσος και είδα Άστρα (Zeneca) – Ημερολόγια εμβολιασμού και παρενεργειών

Μουσική εισαγωγή

Να υπάρχει άραγε εμβολιαστικό κέντρο στη Μονεμβασιά;

Κυρίως πιάτο

Εμβόλιο, το. Επί το λαϊκότερον μπόλιασμα. Ετυμολογικά συγγενεύει και με την εμβολή, που μπορεί να την προκαλέσει η θρόμβωση. Τυχαίο και αυτό, συνεμβολιασμένοι συνέλληνες; Προχωράμε στο επόμενο παρατράγουδο.

***

Με τι μπορεί να μας μπολιάζουν; Με τον ιό, με τσιπάκια, με 5G; Τη βλακεία άραγε πώς μας την μπολιάζουν; Με τις οθόνες ή σε αποβλακώνει η εκμετάλλευση και οι σχέσεις παραγωγής, όταν δε βρίσκεις κανένα σκοπό και νόημα σε αυτό που κάνεις κάθε μέρα επί οκτώ ώρες -ή δέκα αν έχεις να μαζέψεις ελιές το ΠΣΚ και γαρίφαλα για την ΠΚΣ -που λεγόταν κάποτε ΠΣΚ;

Λες να είναι όπως στον στρατό; Πού μπορεί να βάζουν το αντι-κούκου για τους προλετάριους; Μακάρι να υπήρχε ένα εμβόλιο για την ταξική συνείδηση. Φαντάζεσαι, όμως, πόσοι θα ήταν οι αρνητές τότε και θα ούρλιαζαν “μην το κάνετε”;

***

-Λοιπόν, σου κλείνω με Astra Zeneca για 5 Μάη, στα γενέθλια του Μαρξ.
-Να μην περιμένουμε να ανοίξει η πλατφόρμα για τα άλλα; Τη Β’ Αθήνας έστω;
-Έλα τώρα, όχι παιδιαρίσματα, δέξου το σαν άντρας…
-Αυτό που λες είναι σεξιστικό στερεότυπο.
-Κι εσύ μιλάς σαν ψέκας…
-Ναι αλλά εγώ πότε θα γίνω μάνα…;

***

Εσωτερικός μονόλογος, καθώς προχωράς προς το εμβολιαστικό κέντρο.

Ακούς εκεί, να με πει πειραματόζωο… Ποιος; Ο θείος ο ψέκας, που ψήφισε Καζάκη και βλέπει όλη μέρα Kontra. Δε σφάξανε. Όχι μπάρμπα, δεν είμαστε πειραματόζωα. Είμαστε με την επιστήμη και τον Ορθό Λόγο, για αυτό κάνουμε εμβόλιο, κατάλαβες; Γιατί αυτό είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα, εμάς τα… “πειραματόζωα”.

Φτάνεις στο κέντρο. Πανικός. Η ουρά είναι μισό χιλιόμετρο. Δυο ώρες καθυστέρηση για κάθε ραντεβού. Στοιβάζεσαι στη σειρά σου με τους άλλους και περιμένεις να προχωρήσει το κοπάδι, περήφανος για το ανθρώπινο είδος, που απολαμβάνει τα υψηλότερα επιτεύγματά του.

***

Το ηθικό είναι ακμαίο. Ο ουρανός γαλανός, τα πουλάκια κελαηδούν, τα αγριογούρουνα κόβουν βόλτες στην Αριστοτέλους -λες να άρχισαν οι παρενέργειες;

Άλλη μια ήσυχη μέρα ξημερώνει στο γαλατικό χωριό και όλοι οι οιωνοί είναι καλοί. Η νοσοκόμα είναι όμορφη, ο γιατρός στην ηλικία σου, σου χαμογελά και σου λέει τα τυπικά: αν κοιμήθηκες καλά, με ποιο χέρι γράφεις, το ιστορικό σου, πιθανές παρενέργειες.

Λίγο βαρύ χέρι, δέκατα ή πυρετός, μια ελαφρά κόπωση, διαταραχές στην όραση, πόνος στο στήθος ή στο στομάχι, δηλαδή θρόμβωση…

Ω να σου… γιατρέ, βαλτός κι εσύ πρωί-πρωί, ΓΤΧΜ. Και δεν ξεχνάω την εικόνα σου…

Α, θέλετε να το κλείσουμε το μαγαζί…

***

Τελευταία ιατρική συμβουλή, πριν την αναχώρηση:

-Να φάτε ελαφρά σήμερα…
-Εντάξει, κατανοητό.

Μερικές ώρες αργότερα.

-Τι έφαγε ο ασθενής;
-Δύο αγριογούρουνα.
-Σα να λέμε τίποτα…

Δεν το ‘ξερα πως μπορεί κανείς να παραφάει, Αστερίξ…

***

Όλα κομπλέ. Το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μη τυχόν μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι. Και τις διηγήσεις των φίλων που σπέρνουν τρόμο. Ένας έπεσε στο κρεβάτι του πόνου σαν κοτόπουλο για δυο μέρες, ο άλλος ανέβασε 39 πυρετό, ο τρίτος έκανε τη διαθήκη του και είπε να προσέχουν το παιδί του… Κανείς δε γλίτωσε από τη γενιά μας, όλοι επέζησαν όμως, για να διηγηθούν την εμπειρία τους και να σπείρουν τον τρόμο.

Και εσύ που νόμιζες ότι δεν ήξερες τι θα πει φόβος. Πως φοβόσουν μόνο την ανεργία και τη μοναξιά. Και να μην πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, όταν θα κάνουμε την έφοδο στα άστρα (ζένεκα). Και το τραγούδι του Κακοφωνίξ, που δίνει φτερά στα πόδια -για να πετάξουμε στον ουρανό, που θα πέσει στο κεφάλι μας, ακριβώς την ώρα που θα κάνουμε έφοδο…

Περνάνε οι πρώτες τρεις ώρες. Το πρώτο κρίσιμο εξάωρο. Κοντεύουμε 12ωρο. Οι επόμενες δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες. Περιμένεις στωικά τον Χάρο, σερβίρεις καφέ για δύο, μες σε κούπες με σχήμα νεκροκεφαλής, κάθεσαι στην πολυθρόνα και κοιτάς τη θέα από το μπαλκόνι, στα μαρμαρένια αλώνια…

***

Τι θα γίνει επιτέλους; Έχουμε και δουλειές…

“Τις νεότερες γενιές τις χτυπά περισσότερο“, μας λέγανε…
“Έχουν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα“, μας λέγανε…

Δηλαδή τι θες να πεις; Εγώ δεν είμαι νέος; Δεν έχω καλό ανοσοποιητικό;
Εμφανίσου επιτέλους δειλέ! Γιατί κρύβεσαι; Γιατί κάνεις διακρίσεις;

Λες να είμαι αρνητής των παρενεργειών του εμβολίου;

***

Νιώθεις μόνο λίγο πιο βαρύ το μπράτσο που σου τρύπησαν.

Και μετά λίγο πιο βαρύ.

Και μετά λίγο πιο βαρύ.

Και μετά…

Εντάξει, συμφιλιώθηκες με την ιδέα. Και με τον Οβελίξ…

***

Επιτέλους τα πρώτα δέκατα -ου μην και εκατοστά- κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους.

Τριάντα έξι και εννιά… Τριάντα επτά και ένα… Θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο. Saturday night fever

Αρχίζουν τα όνειρα. Βλέπεις στον ύπνο σου αγριογούρουνα και πυραμίδες. Τον Σάλαχ, τον Τολμπά Μαγκντί, τον Σικαμπάλα, τον Ριβάλντο, τον Σαμίρ Γκούντα. Την αφρικανική σκόνη. Τη μύτη της Κλεοπάτρας. Τη μύτη της Κωνσταντίνας. Τη μύτη της Σφίγγας. Ωραία θέα πρέπει να έχει από εκεί πάνω. Όχι Οβελίξ…

Αν σου λείπει η μύτη και η όσφρηση, έχεις κορονοϊό; Τρίχες στη μύτη…

***

Ξυπνάς ιδρωμένος. 36.0. Πάει ο πυρετός. Κι αν έχω υποθερμία;

***

Εντάξει, είμαι περδίκι, πάμε όπου θέλετε. Αν θέλετε, κυνηγάμε και αγριογούρουνα, που είναι πολύ ευαίσθητα ζώα και δεν πρέπει να τρώνε κάτι αηδίες, για αυτό μπούκαραν στη Θεσσαλονίκη, που έχει γενικά καλύτερο φαγητό και συνταγές.

Υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα. Νιώθεις σα να έχει πέσει πάνω σου ένα μενίρ, μια ελαφρά αδυναμία. Και ο Πανοραμίξ επιμένει να μη σου δίνει λίγο μαγικό ζωμό…

***

Περνάει το κρίσιμο 36ωρο και εκεί που ένιωθες πτώμα, έτοιμος για ύπνο από τις οκτώ το βράδυ, ξαφνικά έχεις τρομερή διαύγεια στα όρια της υπεράντασης.

-Και τώρα τι κάνουμε;
-Τη σούπα με μανιτάρια…

***

Άλλοι είχαν να διηγούνται τον πόλεμο, άλλοι το Πολυτεχνείο. Εμείς θα έχουμε να λέμε για τα μνημόνια, την πανδημία και το εμβόλιο. Αλλά τις καλύτερες αναμνήσεις μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα, σαν γενιά…

***

Το βασικό είναι να μην πέσει πάνω μας η μύτη της Σφίγγας, την ώρα που ανεβαίνουμε πάνω της, για να δούμε τη θέα. Και η απάντηση σε όλα είναι ο άνθρωπος. Στους ψεκασμένους, τα πειραματόζωα και αυτούς που μας στοιβάζουν σαν ζώα έξω από τα κέντρα και πανηγυρίζουν για την επιτυχή διαχείριση…