Μπες στη θέση τους…

Ούτε ψύλλος στον κόρφο της-του, λέμε όταν κανείς δεν θέλει να μπει στη θέση του υποφέροντος άλλου. Και την ίδια στιγμή θα πούμε, έλα και μπες στη θέση μου για να καταλάβεις τι και γιατί το τραβάω. Ας πούμε λοιπόν ότι συνεννογιόμαστε μ’ αυτά τα τετριμμένα, εσείς που με διαβάζετε κι εγώ που τα γράφω. Κι όμως έρχεται εκείνη η φοβερή και τρομερή στιγμή που λες …αυτό δεν το χωράει ο νους σου. ‘Η μήπως το χωράει; Αυτή η τελευταία ερώτηση είναι θαρρώ πολιτικά διεγερτική και αγωνιώδης, πολύ πέραν της χειραγωγήσιμης ή και ήδη χειραγωγημένης από τα καπιταλιστικά θηρία της επικοινωνίας αφυπνιστικής κουλτούρας woke.

Ας το πιάσουμε απ’ το ατομικό, υποκειμενικό, που είναι κι ευκολότερο, γιατί επιτρέπει υποθετικές απαντήσεις. Το χωράει ο νους το δράμα της αποκάλυψης που έζησε και ξαναζεί στο δικαστήριο η δύσμοιρη Γαλλίδα, μητέρα τριών παιδιών και γιαγιά εφτά εγγονών, τη στιγμή που οι αστυνομικοί τής έδειχναν σε εκατοντάδες βίντεο τον εαυτό της να βιάζεται υπνωμένος από προσκεκλημένους του αντρός της; Το χωράει. Γιατί η οικειότητα με τη διαστροφή είναι πια απέραντη σαν τη θάλασσα, χάρη στην τεχνολογική επικοινωνιακή διευκόλυνση. Κι έτσι αρχίζουν τα καλμαριστικά ποικιλόμορφα απαντητήρια: Θα τον σκότωνα, δεν θα άντεχα τη δημοσιότητα της δίκης, μήπως το ‘ξερε και δεν μίλαγε, ή και χειρότερα, τύπου απορίας, πώς πήγαιναν αυτοί με τη γριά, αφού η φρίκη ξετυλίχτηκε από τα εξήντα έως τα εβδομήντα ένα χρόνια της δύστυχης… Το πρόβλημα με αυτές τις τραγικές εγκληματολογικές ιστορίες είναι πως σε βάθος χρόνου παράγουν, εκτός από τυχόν μιμητές, και εκατομμύρια διεστραμμένες ερωταπαντήσεις. Και τα άνθη του κακού βαραίνουν τον νου, και κανείς δεν θα εξάρει, ούτε καν θα μάθουμε, ποιος ή ποιοι αστυνομικοί ξέφυγαν από την κουλτούρα του φλικ – του μπάτσου στα γαλλικά – και ανακάλυψαν πως πίσω από μια σεξουαλική παρενόχληση σε σούπερ μάρκετ κρυβόταν ένα «συνηθισμένο» τέρας – νοικοκύρης της εποχής.

Από τη μία γυναίκα πάμε στις πολλές. Σε εκατομμύρια. Στο Αφγανιστάν. Εκεί που οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν πριν από μερικές μέρες, τωρινές μέρες, όχι του περασμένου αιώνα, στις γυναίκες όχι απλώς να μιλούν δημόσια, αλλά να μην ακούγεται η φωνή τους έξω από το σπίτι. Απαγόρευσαν να ακούγεται και η φωνή τους μέσα στο σπίτι, προς τα έξω, αν μιλήσουν δυνατά ή τραγουδήσουν. Με τιμωρίες βαριές, από το ξυλοφόρτωμα έως τη φυλάκιση. Οι γυναίκες έξω από το σπίτι πρέπει να ‘ναι μουγκές. Γιατί αν μιλήσουν παράγουν κακό, το προκαλούν να βγει μέσα από τους άντρες. Οι χρηματοδοτημένοι από Δύση και Ανατολή ταλιμπανοδήμιοι του Αφγανιστάν συνάπτουν διεθνείς εμπορικές συμφωνίες, είναι μέλη του ΟΗΕ, που με τη σειρά του πέρυσι εξέδωσε ανακοίνωση ανησυχίας για την κατάσταση σε αυτήν τη χώρα, όπου οι γυναίκες κυκλοφορούν σαν εξωτικές walking dead (τίτλος αμερικανικού σίριαλ με ζόμπι, που βραβεύτηκε και καλά κρατεί περίπου μια δεκαετία, από τα αγαπημένα των Ελλήνων), τυλιγμένες – προσοχή – με χοντρό, όχι λεπτό ύφασμα, από την κορφή έως τα νύχια, με μια σχισμή στο ύψος των ματιών. Αλλά κι αυτή η σχισμή είναι υπερβολική, γιατί το άρθρο 13 του νόμου ενάντια στην κακία προβλέπει φοβερή ποινή για γυναίκα που θα κοιτάξει κατευθείαν στα μάτια αρσενικό που δεν είναι συγγενής της. Τώρα ποιος το καταλαβαίνει αυτό, το αφήνω στην κρίση όσων μπορούν να μπουν στη θέση των ανδρών ή των γυναικών αυτών.

Δεν ξεσηκώθηκαν οι μάζες πουθενά, έστω και ακαδημαϊκά, για τη θέση της γυναίκας, ακόμα και για την κατάταξή της στο ανθρώπινο είδος ανά τον πολιτισμένο κόσμο. Λίγο παραπάνω τράβηξε την προσοχή η υπόθεση της Γαλλίδας, γιατί εμπεριέχει και το ευπώλητο χαρακτηριστικό του σεξ. Κι έτσι, από την πολύ κατευθυνόμενη προσοχή στη σεξουαλική κακοποίηση, κάθε άλλο βασανιστήριο και δη πολιτικά αποφασισμένο από νομότυπη εξουσία, κάθε εξωτική κρατική βία περνάει στα ψιλά και βοηθάει μάτια κι αυτιά ερμητικά κλειστά. Το Αφγανιστάν το χωράει ο νους, το θηλυκό Αφγανιστάν;

Ήθελα να ‘ξερα τι απ’ όλα τούτα χωράει ο νους της τεχνητής νοημοσύνης. Στο κάτω κάτω, οι αλγόριθμοί της δουλεύουν επί υλικού παρεχόμενου από τον ανθρώπινο νου, την επιστήμη και την κοινωνία. Αυτό θα είναι το μείζον πολιτικό πρόβλημα του κοντινού και απώτερου μέλλοντος, αν έχει μείνει ελεύθερη σκέψη και συλλογική και ατομική συνείδηση, ικανή να κρίνει τι είναι αφύπνιση, τι είναι ύπνωση και αν ο ελεγχόμενος άνθρωπος είναι κατώτερος κι από ρομπότ.