Να δεις που πάλι σύντροφοι θα είμαστε στους αγώνες…
Προσπαθώ να μην είμαι μελό και δεν τα καταφέρνω. Υπάρχουν καλλιτέχνες, οι οποίοι με τους στίχους και την μουσική τους, έχουν χτυπήσει κεντρική αρτηρία μέσα μου και δεν μπορείς να μην νιώσεις το κενό ακόμα και αν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά.
Στο άκουσμα πάντα μιας τραγικής είδησης το μυαλό κάνει παύση. Σαν να μην μπορεί ο πανίσχυρος υπολογιστής μας, ο εγκέφαλός μας, να επεξεργαστεί την σκέψη του θανάτου. Πώς μπορείς να σκεφτείς πως ένας άνθρωπος παύει πλέον να υπάρχει,να ζει ;… Πώς να συνειδητοποιήσεις πως δεν θα μάθεις κανένα νέο πια για εκείνον και πως ο χρόνος των νέων πληροφοριών που αποθηκεύεις θα σταματήσει στο εδώ και τώρα; Απίστευτα δύσκολο… Ιδιαίτερα αν ο άνθρωπος αυτός είναι δικός σου ή τον νιώθεις σαν δικό σου. Τους καλλιτέχνες που αγαπάμε, τους επιλέγουμε και τους νιώθουμε ”δικούς μας” γιατί μέσα απο το έργο τους έχουμε ξεχαστεί, αγαπήσει, κλάψει, ονειρευτεί…
Προσπαθώ να μην είμαι μελό και δεν τα καταφέρνω. Υπάρχουν καλλιτέχνες, οι οποίοι με τους στίχους και την μουσική τους, έχουν χτυπήσει κεντρική αρτηρία μέσα μου και δεν μπορείς να μην νιώσεις το κενό ακόμα και αν δεν τον γνωρίζεις προσωπικά. Είναι το λεγόμενο ”όχι ρε γαμώτο” που σου βγαίνει αυθόρμητα όταν βλέπεις για πρώτη φορά την είδηση στο καντράν του κινητού σου και μετά πέφτεις στο λαγούμι της αναδρομής… Πότε άκουσες την φωνή του για πρώτη φορά; Τον πρώτο δίσκο που αγόρασες; Το πρώτο τραγούδι του που μουρμούρισες; Με ποιο τραγούδι ερωτεύτηκες και το χάρισες αφειδώς στο πρόσωπο που λάτρευες; Με ποιο έκλαψες όταν χώρισες και με ποιο ξανα-ερωτεύτηκες και πάλι απο την αρχή…
Οι ερμηνευτές είναι οι σύντομοι παραμυθάδες μας. Εκείνοι που σε λίγα στιχάκια συμπυκνώνουν αυτό το ”Όλον” που θες να πεις στους άλλους: πως θέλετε να μείνετε ”Αγκαλιά στον καναπέ με τα μυστικά εφέ σας”, πως θα “Είμαι εκεί” μαζί σου ακόμα και αόρατος να σε κοιτώ με ”Μάτια δίχως λογική” όπως αρμόζει σε ερωτευμένους.
Υπήρξα ”Λαυρεντιοτική” όπως με έλεγε μια φίλη πάνω στην Θεσσαλονίκη από παιδί. Περίμενα πώς και πώς κάθε νέο cd, κάθε νέο τραγούδι… Η φίλη μου ήταν ”Τσακνικιά” και λογομαχούσαμε ώρες μεταξύ μας για το ποιος είναι καλύτερος. Με έλεγε ”κοιμήσω” που προτιμούσα τα τραγούδια του Μαχαιρίτσα και όχι τον ηλεκτρισμό που είχαν τα περισσότερα τραγούδια του Τσακνή και εγώ της τα έχωνα για άλλα πράγματα που για τραγική ειρωνεία είχα δίκιο… αλλά δεν είναι ώρα για να ειπωθούν.
Ακόμα το μυαλό αρνείται ”να χωνέψει” το φευγιό του… Δεν μπορώ να σκεφτώ πόσο περισσότερη θλίψη και πόνο θα νιώθουν οι οικείοι του… Νιώθω όμως ήδη την σιωπή και την απουσία… Δε θα ξανασκαλίσει νότες στην κιθάρα, δεν θα σκεφτεί νέες μελωδίες, δεν θα ντύσει ξανά μοναδικά και ξεχωριστά τους στίχους που του εμπιστεύονταν… Δε θα ανέβει πάνω στην σκηνή με τους φίλους του να παίξει…
Έχοντας έρθει σε επαφή με τόσους νέους μουσικούς έχω δει την σκληρή δουλειά που ένας απλός ακροατής δεν βλέπει. Έχω δει την κόπωση, την αγωνία αν θα αρέσει το τραγούδι, την σκέψη αν θα γεμίσει το μαγαζί ή ο χώρος, την γκρίνια… Και μετά έρχεται η στιγμή που παίζουν και γίνεται ένα κλικ. Κάτι μαγικό πάνω στην σκηνή, στο πάλκο, στο τραπέζι σαν να αφήνουν πίσω τους όλο το άγχος και να είναι εκεί, δοσμένοι να διασκεδάσουν τον κόσμο προσφέροντας τον κόπο τους. Αν το έχεις δει τόσο κοντά όσο εγώ δεν μπορείς να μην σκεφτείς, αθέλητα, πόσο κόπο, κούραση, ιδρώτα, αγωνία έχει περάσει ένας άνθρωπος που έβγαινε πάνω στην σκηνή ενώ παραληρούσαν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στο πρώτο γρατζούνισμα και ανάσα του.
Είναι δύσκολο να πεις αντίο… Είναι δύσκολο να πεις πως θα τον ακούς μέσα απο τα παλιά τραγούδια και τις παλιές συνεντεύξεις. Είναι δύσκολο να πεις πως δεν θα τον δεις να γερνά άλλο μαζί με εσένα… Γιατί γερνούμε μαζί με ότι αγαπάμε, πάντα μαζί… ”Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε” ίσως να με διόρθωνε αν με διάβαζε… Είναι δύσκολο να μην του ”συστήσεις” τον νέο σου έρωτα που θα στον έντυνε με νέα μουσική και στίχους αν μπορούσε ή να σε παρηγορούσε για ένα ακόμη χωρισμό.
Εμμένω στον έρωτα, όχι γιατί δεν τραγούδησε και πολιτικό ή κοινωνικό τραγούδι (άλλωστε ξεκίνησε τραγουδώντας τα Αντάρτικα) αλλά γιατί τελικά αυτό που μένει ρε γαμώτο όταν βγαίνει η τελευταία σου ανάσα είναι τα γλέντια που έκανες με φίλους και τα στόματα που φίλησες με πάθος…Και σε αυτό θα συμφωνούσε…αν με διάβαζε… ίσως…
Ήταν απο τις μεγάλες επιθυμίες μου, όταν θα έπαιρνα το κολάι που λένε στις συνεντεύξεις, να του χτυπήσω δειλά την πόρτα και να αποτελούσε τον πρώτο απο τους αγαπημένους που θα κάθιζαν να μιλήσω με το μαγνητοφωνάκι μου ανοιχτό…Τον πρώτο που, όπως μου κάνουν πλάκα ορισμένοι αρθρογράφοι συνάδελφοι θα τον ξέρει ο κόσμος… Δεν πρόλαβα…
Δεν λέω αντίο, ούτε καλή αντάμωση γιατί δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι πέρα απο αυτό που βιώνουμε…Θα πω καλή ακρόαση σε όλους εμάς που θα συνεχίζουμε να τον ακούμε…
Συγγνώμη για το μελό… Είναι ανθρώπινο…
Δείτε ακόμα:
