Ναι αλλά ο Μελισανίδης θα χτίσει το γήπεδο

Ένας εργάτης έχασε την ζωή του στο εργοτάξιο κατασκευής του γηπέδου της ΑΕΚ στη Ν. Φιλαδέλφεια. Ένας οικοδόμος ο οποίος αναγκαζόταν να σκαρφαλώνει σε σκαλωσιές στα 60 χρόνια του για να βιοπορίζεται. Άλλος ένας νεκρός έρχεται να προστεθεί στην λίστα των εκατοντάδων απωλειών της εργατικής τάξης κάθε έτος. Άλλο ένα εργοδοτικό έγκλημα που θα μείνει ατιμώρητο. Άλλο ένα έγκλημα που θα ονομαστεί ατύχημα. Τα εργατικά «ατυχήματα» έχουν αυξηθεί θεαματικά από το 2012 έως σήμερα, τον καιρό της οικονομικής κρίσης δηλαδή, κάτι που με κάνει να υποψιάζομαι πως αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός αλλά βασίζεται σε αντικειμενικούς παράγοντες.

Το σχήμα είναι απλό και σχεδόν αυτονόητο, οικονομική κρίση σημαίνει εντατικοποίηση της εργασίας, σημαίνει συμπίεση κόστους με κάθε τρόπο, σημαίνει χρονική πίεση για επίτευξη στόχων, σημαίνει έλλειψη μέτρων προστασίας. Όλα αυτά αυξάνουν τον κίνδυνο για «ατυχήματα» σε τέτοιον βαθμό που πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για τύχη αλλά για κοινές δολοφονίες εργατών. Δεν φταίει η κακιά η ώρα όταν τρέχεις να προλάβεις την προθεσμία του εργολάβου, δεν φταίει η απροσεξία όταν δε σου παρέχονται τα μέτρα ασφάλειας από την εργοδοσία.

Το γήπεδο της ΑΕΚ είναι ένα έργο που για να ξεκινήσει να χτίζεται, χρειάστηκε παρακαμφθεί κάθε εμπόδιο, οικονομικό, δικαστικό, γραφειοκρατικό, περιβαλλοντολογικό με όπλο την ισχυρή πολιτική βούληση της κυβέρνησης, η οποία έκαμψε και παρέκαμψε κάθε αντίσταση και πέρασε κυριολεκτικά από το παράθυρο μέσα από φαστ-τρακ διαδικασίες την αδειοδότηση, όπως ακριβώς έκανε άλλωστε και με τους εκατοντάδες αντιεργατικούς νόμους των μνημονίων. Αυτούς τους νόμους που διευκολύνουν τους εργολάβους να δολοφονούν εργαζόμενους χωρίς να έχουν τις παραμικρές κυρώσεις.

Όταν οι διοικούντες την ΑΕΚ διακήρυτταν πως το γήπεδο θα γίνει πάση θυσία φαίνεται πως το εννοούσαν. Το γήπεδο της ΑΕΚ θα χτιστεί, ακόμα και αν χρειαστεί στα θεμέλιά του να θυσιαστούν και άλλοι εργάτες, αρκεί το χρονοδιάγραμμα να τηρηθεί με ακρίβεια.

Το γήπεδο όμως δε θα το έχει χτίσει ο Μελισσανίδης, ποτέ κανένα γήπεδο δεν έχει χτίσει κανένας καπιταλιστής, κανένας Βασιλιάς και κανένας Αυτοκράτορας, τα γήπεδα τα χτίζουν οι εργάτες. Και ανήκουν στους εργάτες. Γι αυτό, μέχρι να τα ξαναπάρουν πίσω, αν κάποιος σας πει ότι ο Μελισσανίδης θα χτίσει το γήπεδο, δώστε του να διαβάσει τις απορίες ενός εργάτη που διαβάζει του Μπ. Μπρεχτ:

«Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη;
Στα βιβλία δεν βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα.
Οι βασιλιάδες κουβάλησαν τ’ αγκωνάρια;

Και τη χιλιοκαταστραμμένη Βαβυλώνα,
ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές; Σε τι χαμόσπιτα
της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι;

Τη νύχτα που το Σινικό τείχος αποτέλειωσαν
που πήγανε οι χτίστες; Η μεγάλη Ρώμη
είναι γεμάτη αψίδες θριάμβου. Ποιος τις έστησε; Πάνω σε ποιους
θριαμβεύσανε οι Καίσαρες; Το Βυζάντιο το χιλιοτραγουδισμένο
μόνο παλάτια είχε για τους κατοίκους του;

Ακόμη και στη μυθική Ατλαντίδα,
τη νύχτα που την ρούφηξε η θάλασσα,
τ’ αφεντικά βουλιάζοντας, με ουρλιαχτά τους σκλάβους τους καλούσαν.

Ο νεαρός Αλέξανδρος υπόταξε τις Ινδίες.

Μοναχός του;
Ο Καίσαρας νίκησε τους Γαλάτες.
Δεν είχε ούτε ένα μάγειρα μαζί του;
Ο Φίλιππος της Ισπανίας έκλαψε όταν η Αρμάδα του
βυθίστηκε. Δεν έκλαψε, τάχα, άλλος κανένας;
Ο Μέγας Φρειδερίκος κέρδισε τον Εφτάχρονο τον Πόλεμο.
Ποιος άλλος τόνε κέρδισε;

Κάθε σελίδα και μια νίκη.
Ποιος μαγείρεψε τα νικητήρια συμπόσια;
Κάθε δέκα χρόνια κι ένας μεγάλος άνδρας.
Ποιος πλήρωσε τα έξοδα;

Πόσες και πόσες ιστορίες.
Πόσες και πόσες απορίες».

Ελευθέριος Ριλοάδης