Νεκροταφείο ζώων (Μεταξύ Ramones και Άσημου)

I don’t want to get buried in pet cemetery, I don’t want to live my life again

Με αυτούς τους στίχους έντυσε το punk συγκρότημα Ramones την αντίστοιχη ταινία με βάση το ομώνυμο βιβλίο του Stephen King. Μια ταινία θρίλερ, έντονα αλληγορική και μεταφορική: σε ένα ανίερο (the ground here is sour) έδαφος δίπλα από το νεκροταφείο ζώων, όποιο ζώο θάβεται επιστρέφει στη ζωή, μόνο όμως εξ όψεως ίδιο, με συμπεριφορά διαβολική. Και κάτι αντίστοιχο γίνεται αν θαφτεί εκεί άνθρωπος.

Όλοι οι πουλημένοι, Είστε καταραμένοι, Απ’ την δική μας τη γενιά, Από εργάτη ποιητή, Κι από γραφιά (Πουλημένοι, Ξυλούρης)

Το ίδιο συμβαίνει με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Θρίλερ. Θάβεται ο κυβερνητικός συνδικαλισμός της ένωσης κέντρου και εμφανίζεται ο νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός του ΠΑΣΟΚ. Θάβεται ένας αρχικά αγωνιστής συνδικαλιστής του ΠΑΣΟΚ ή της «ασυμβίβαστης» αριστεράς και εμφανίζεται μετά ένας εργοδοτικός παράγοντας, έτοιμος να δράσει ως πυροσβεστήρας (και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα για να σας εκτονώνω με πλαίσιο το νόμο τραγουδούσε ο Νικόλας Άσημος).

Κι από χρέος συναδελφικό, να χαμογελάω στο κοινό, να του σαλεύω για να το ‘μερεύω, να του σφυρίζω να το νανουρίζω, να το φουντώνω να το ξεφουσκώνω και στην κομμούνα να είμαι οπορτούνα για να σας εκτονώνω με πλαίσιο το νόμο (Ο Ρεβιζιονιστής, Άσημος)

Η κατάσταση αυτή του συνδικαλισμού στην Ελλάδα πρόκειται για ένα νεκροταφείο όπου μπαίνουν γερασμένοι δεινόσαυροι για να βγουν σκυλάκια της κάθε διοίκησης, του κάθε βουλευτικού γραφείου, του κάθε παράγοντα. Η απογοήτευση αυτή οδήγησε πολύ κόσμο στην αποστράτευση, τον άφησε εκτεθειμένο στις επιλογές της κάθε κυβέρνησης και του κάθε επιχειρηματία. Και έχει αποτυπωθεί στη σύγχρονη λαϊκή παράδοση, είτε σε ταινίες είτε σε τραγούδια, κυρίως της punk σκηνής. Η απογοήτευση όμως και πάλι δεν αρκεί.

They say in Harlan County, There are no neutrals there. You’ll either be a union man, Or a thug for J. H. Blair (which side are you on, Pete Seeger με πρόσφατη πιο punk διασκευή από τους dropkick Murphys)

Όπως δεν αρκούν και τα φανταχτερά συνθήματα περί αδέσμευτου και ανεξάρτητου συνδικαλισμού και οι λοιποί βερμπαλισμοί που καταλήγουν πάντα σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Χρειάζεται ένα εξαρτημένο από τα συμφέροντα των εργαζομένων κίνημα, κόντρα στις λογικές που θέλουν να εμπορεύονται τις κινητοποιήσεις, ένα κίνημα ταξικό με κατεύθυνση ρήξης και ανατροπής, στην καθημερινότητα και όχι στην ντουντούκα και τα social media. Ο συνδικαλισμός ή θα είναι συγκρουσιακός ή θα είναι εργοδοτικός, μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν, ούτε γίνεται να είσαι με όλους και από λίγο, κάποια στιγμή έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Όπως λέει και ένα σύνθημα, τέρμα πια στις αυταπάτες.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις. (Ο παλιοί μας φίλοι, Σαββόπουλος)

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, μέλος τριμελούς επιτροπής γιατρών ΓΝ Άρτας