Νέο αφήγημα το “κανένα άσυλο – για το καλό μας” …και ας φαίνεται διαβολικό;

Πριν μια δεκαετία φιλοξενήθηκε στις σελίδες του Νέμεσις ένα άρθρο μου με θέμα το άσυλο. Αισθανόμουν την ανάγκη να θίξω το θέμα αφού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη φούντωνε το φαινόμενο – «μα δεν χωράνε» – για τους αιτούντες ασύλου.

Παλαιότερα το  άσυλο μετά τον Β’ ΠΠ δινόταν γενναιόδωρα στους ναζί. Εκείνοι, αντιμέτωποι με τον κίνδυνο να δικαστούν από τα πρώην θύματά τους, έχαιραν της βοήθειας του Βατικανού, των ΗΠΑ και μερικών λατινοαμερικάνικων προτεκτοράτων του τότε «δημοκρατικού κόσμου». Ωστόσο την ίδια εποχή πολλά θύματα ναζιστικών διώξεων βρέθηκαν πάλι στο στόχαστρο της νέας δικαιοσύνης. Ο παππούς του δημοσιογραφικού μου δασκάλου Hansgeorg Hermann κλείστηκε στις φυλακές της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Βλέπετε, ήταν κομμουνιστής και αφού επιβίωσε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που τον «φιλοξένησαν» από το 1933 ως το 1945, τώρα, στην δεκαετία του ’50 του περασμένου αιώνα, ήταν δημόσιος κίνδυνος. Στην πρώτη του σύλληψη άκουσε «σας κλείνουμε φυλακή για την προστασία σας».

Γνωστές ιστορίες μίας εποχής που στην Ελλάδα θέριζε ο εμφύλιος και στο γραφείο του Καγκελάριου Γερμανίας, του Konrad Adenauer, υπηρετούσε ως διευθυντής ένας Hans Globke, ο άνθρωπος που υπηρέτησε το κόμμα και την κυβέρνηση του Χίτλερ, γράφοντας την εγκύκλιο για τον «ρατσιστικό νόμο» – ναι, έτσι τον αποκαλούσαν οι ίδιοι: Gesetz zur Reinheit der Rasse.

Για ποιο λόγο ανέλαβε την θέση αυτή; Μα φυσικά για το «δημόσιο συμφέρον». Στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος οι ΗΠΑ προσέλαβαν έναντι αδράς αμοιβής (αντί να την στείλουν στην φυλακή) την ομάδα επιστημόνων που έφτιαχνε όπλα και πυραύλους για τον πόλεμο του Αδόλφου. Η ομάδα αποτελούνταν από ορκισμένους οπαδούς του ναζισμού. Έτσι, για το ίδιο το δημόσιο συμφέρον επανδρώθηκαν υπουργεία, υπηρεσίες και σχολεία σε όλη την δυτική Ευρώπη με παλιούς (δήθεν μετανοημένους) ναζί.

Αυτές οι ιστορίες μου ήρθαν στο μυαλό όταν διάβασα την αιτιολογία της Ελληνικής κυβέρνησης, της «πρώτης φοράς» για την αίτηση αναστολής ασύλου στον Τούρκο στρατιωτικό. Αλήθεια, έχουμε νομικά βάσιμα στοιχεία για εμπλοκή του στο πραξικόπημα; Έχουμε αποδείξεις ότι ο ίδιος με την θέλησή του αποτελεί κίνδυνο για την δημόσια τάξη της χώρας; Όχι!

Αντίθετα, έχουμε στοιχεία ότι στην χώρα προέλευσής του κινδυνεύει τόσο η σωματική του ακεραιότητα όσο και η ίδια του η ζωή; Μα ναι, αφού όπως το ίδιο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δηλώνει, κινδυνεύει ως και στην χώρα μας – με αυτή την δικαιολογία τον κλείνει με το μέτρο της διοικητικής φυλάκισης πίσω από κάγκελα.

Με τρομάζει η ομοιότητα στα αφηγήματα των οπαδών της σημερινής κυβέρνησης της Ελλάδας με τα παλιά, των ναζί, των δυτικών στον ψυχρό πόλεμο αλλά και των ακροδεξιών που ξεφυτρώνουν πάλι από τις κρυψώνες τους.

Όχι – δεν πρόκειται να εξισώσω τον ΣΥΡΙΖΑ με την ακροδεξιά – μιλάμε για άλλο φαινόμενο. Περισσότερο μου θυμίζει το ρητό του Erich Kästner:

«Was immer geschieht: Nie dürft ihr so tief sinken, von dem Kakao, durch den man euch zieht, auch noch zu trinken.»

«Ό,τι και αν γίνει: ποτέ μην πέσετε τόσο χαμηλά, ώστε να πίνετε από το κακάο, μέσα στο οποίο σας σύρουν.»

Εννοείται ότι στην εποχή που το έγραψε ο διάσημος Γερμανός συγγραφέας η λέξη «κακάο» είχε διπλή έννοια, ήταν η ευγενής περιγραφή αφοδευμάτων.