Νίκος Γόδας: «Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου»

«Μελλοθάνατε, έχεις κάποια τελευταία επιθυμία;» τον ρώτησε ο αξιωματικός και ο Νίκος με φωνή που δεν πρόδιδε ούτε φόβο ούτε ταραχή, αποκρίθηκε: «Έχω. Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου πριν από τη χαριστική βολή».

Ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε σαν σήμερα στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας, σε ηλικία 27 χρονών. Ήταν πολύ νέος, αλλά πρόλαβε να αφήσει όχι μόνο το στίγμα του, αλλά και το παράδειγμά του ως παρακαταθήκη σε όλους τους ανθρώπους που μάχονται για έναν κόσμο με περισσότερη δικαιοσύνη, σε όλους εκείνους που παλεύουν για να δημιουργήσουν «νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων», που θα έλεγε ένας άλλος Νίκος.

Ο Νίκος Γόδας υπήρξε ένας άνθρωπος που ο καθένας έχει στην καρδιά του για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι τον μνημονεύουν σήμερα, επειδή υπήρξε φανατικός Ολυμπιακός, ορισμένοι επειδή υπήρξε αταλάντευτος αγωνιστής, στρατευμένος στην πιο όμορφη υπόθεση που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα, την υπόθεση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού, ενώ άλλοι επειδή πολέμησε με το όπλο στο χέρι, για να λευτερωθεί η πατρίδα από «ντόπια και ξένα θεριά».

Σφάλουν, όμως, όσοι διαχωρίζουν τον Νίκο σε κομμάτια, όσοι φωτίζουν μόνο μερικά τμήματα της προσωπικότητάς του. Γιατί ο Νίκος υπήρξε ένα λαμπρό παράδειγμα αγωνιστή σε όλα του. Ένα υπόδειγμα ανθρώπου που συνδύαζε τη μαχητικότητα με την αλληλεγγύη, την πίστη και την αφοσίωση με το καθαρό βλέμμα και τη λαμπερή καρδιά.

Γεννήθηκε στο Αϊβαλί της Μ. Ασίας το 1921 και βρέθηκε μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στην Κοκκινιά, ζώντας στο πετσί του τι σημαίνει ξεριζωμός. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής, εντάχθηκε στην αντίσταση μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ και έφτασε μάλιστα να γίνει και λοχαγός στον 5^ο επίλεκτο λόχο Κοκκινιάς. Πήρε μέρος στη μάχη της Ηλεκτρικής και πολέμησε τον Δεκέμβρη του 1944 τους Άγγλους.

Όταν επέστρεψε στον Πειραιά μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν σε δίκη μαζί με άλλους 24. Οι μάρτυρες κατηγορίας είτε ανήκαν στα Τάγματα Ασφαλείας και στην Ειδική Ασφάλεια είτε ήταν χωροφύλακες, ενωμοτάρχες κ.α.

Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού, ο βιομήχανος Μιχάλης Μανούσκος, που  υπήρξε και υποψήφιος βουλευτής με τον συνδυασμό του Παπάγου «Ελληνικός Συναγερμός» το 1951, όταν του ζητήθηκε να παρέμβει για να σωθεί ο Νίκος, δήλωσε «όπως έστρωσε να κοιμηθεί», αναδεικνύοντας το αγεφύρωτο ταξικό χάσμα που τους χώριζε.

Ο Νίκος δεν υπέγραψε δήλωσε μετάνοιας, δεν κακοφόρμισε και δεν συμβιβάστηκε, παραμένοντας μέχρι το τέλος αλύγιστος, πιστός στις απόψεις του και τα ιδανικά του. Άνθρωποι όπως αυτός δοκιμάστηκαν σε δύσκολες συνθήκες και όχι μόνο άντεξαν, αλλά κατάφεραν κατά κάποιο τρόπο να κερδίσουν τον ίδιο τον χρόνο και τον θάνατο, έτσι όπως μόνο οι λαϊκοί αγωνιστές ξέρουν να κερδίζουν.

Ο Φιντέλ Κάστρο, όταν δολοφόνησαν τον Τσε Γκεβάρα, έλεγε πως «δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι». Όχι μόνο δεν ηττάται, αλλά ενδυναμώνεται θα προσθέταμε εμείς, με το να εμπνέουν τις επόμενες γενιές αγωνιστών και να τροφοδοτούν το λαϊκό κίνημα με λαμπρά παραδείγματα αυτοθυσίας και αυταπάρνησης.

Ο Νίκος, σε ένα από τα γράμματά του προς την οικογένειά του, λίγο πριν την εκτέλεσή του, έγραφε: «Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου». Πατρίδα και ιδανικά, δύο έννοιες που προσπαθούν ορισμένοι σήμερα να τις αλλοιώσουν, να τις καταστήσουν κενό κέλυφος και να τις παρουσιάσουν ξεφτισμένες στον κόσμο.

Στην εποχή της μόδας του «no politica» όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και γενικότερα στη ζωή, το παράδειγμα του Νίκου Γόδα θα θυμίζει σε όλους μας πως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις πολιτική ταυτότητα, από το να έχεις θέση και άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω μας, από το να μην κλείνεις τα μάτια στην αδικία και να δίνεις το χέρι σου σε αυτόν που θέλει να σηκωθεί.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να έχεις ιδανικά και αξίες και να προσπαθείς να μην τα κηλιδώσεις, να μην τα αφήσεις να εκπέσουν μέσα σε μια κοινωνία που κάνει τα πάντα για το αντίθετο.

Ο Νίκος, φεύγοντας από τη φυλακή για εκτέλεση, δήλωσε: «Ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου».

Γεια σου και σένα, Νικόλα. Θα έχεις για πάντα μια θέση κρατημένη στη «στρατιά των αθάνατων και ωραίων» αυτού του τόπου…

Πληροφορίες αντλήθηκαν από:

*«Στον τοίχο με κόκκινη φανέλα», Αλέξανδρος Ασωνίτης, Ελευθεροτυπία, 19/5/2002

**«Εξω αριστερά και έξω δεξιά»-Στα δίχτυα της πολιτικής», Γεραμάνης Πάνος, Κράμα (τεύχος 17) και Ριζοσπάστης 23/2/2002

***«ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ – Μια θρησκεία χωρίς απίστους», Νίκος Μπογιόπουλος & Δημήτρης Μηλάκας, εκδόσεις ΚΨΜ

***Τον ιστότοπο redagainstthemachine.gr