Ο δημοκρατικός μύθος

Η αστική τάξη εφευρίσκει τις εκλογές, με τρόπο που τα πρόσωπα, ακόμα και τα κόμματα, να αλλάζουν, αλλά οι πολιτικές να παραμένουν ίδιες. Η κυρίαρχη τάξη με την ψεύτικη ανανέωση σε νέα πρόσωπα ή προτάσεις καταφέρνει να προσποιείται έκπληξη σε κάθε επεισόδιο της δημοκρατικής διακυβέρνησης,  ακόμα κι αν φαίνεται να έχει ξεμείνει από ιδέες. Δεν πρέπει λοιπόν να υποτιμάται η ικανότητά της να εφαρμόζει στρατηγικές που της επιτρέπουν, με λαϊκή συναίνεση,  να εξασφαλίζει την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας από τους υπερασπιστές των συμφερόντων της. 

  Βίντεο κυκλοφορεί  με τις εικόνες του  υπουργού ανάπτυξης  Α. Γεωργιάδη δίπλα σε διευθύνοντα σύμβουλο ασφαλιστικής εταιρείας, ο οποίος εκφοβίζει τους εργαζόμενους της εταιρείας σχετικά με τη ψήφο τους στη Ν. Δημοκρατία στις εκλογές. Ο  πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης σε συνέντευξή του στον Αlpha αναφερόμενος στο εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη το χαρακτηρίζει μεγάλο σόκ, αλλά θεωρεί ότι εξαιτίας του υπήρξε μόνο προσωρινή φθορά της κυβερνητικής εικόνας, που φαίνεται αυτό να τον ενδιαφέρει.  Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον πρόεδρό του Α. Τσίπρα, με αλλοπρόσαλλες  προτάσεις προσπαθεί να αναζωογονήσει την ψευδαίσθηση του μετασχηματισμού της κοινωνία μέσω της κάλπης.  Θεωρεί  όμως θετικό για την προεκλογική του εκστρατεία να διαβεβαιώσει σε ομιλία του στα Χανιά  ότι ο καγκελάριος Σολτς δίνει  πράσινο φως στην προοπτική μιας προοδευτικής κυβέρνησης της Ελλάδας που  θα ακολουθήσει, όπως υπόσχεται, μια άλλη πολιτική απ’ αυτήν της διόγκωσης των ανισοτήτων. Το κόμμα του Γ. Βαρουφάκη  αναλαμβάνει συμπληρωματικά την προσπάθεια να καλύψει, εξαιτίας του αναξιόπιστου λόγου του ΣΥΡΙΖΑ, όποιο κενό για  εναλλακτική λύση απομένει, με αντικρουόμενες ιδέες και απλοϊκές προτάσεις. 

Σχεδόν τυχαία στιγμιότυπα από δράσεις και συμπεριφορές πολιτικών, που είναι ενδεικτικά του προεκλογικού κλίματος και των κομματικών διαφοροποιήσεων μιας εκλογικής αναμέτρησης που το διακύβευμα δεν είναι και πολύ εμφανές, ακριβώς επειδή παλεύουν τα αστικά κόμματα να κρύψουν την ομογενοποίησή τους.  Και μόνο ο ΓΓ  του ΚΚΕ  ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας σε δηλώσεις του συνδέει τη δυνάμωση του ΚΚΕ στις εκλογές με ένα δυνατό λαϊκό κίνημα, για να αποτραπούν αντιλαϊκά μέτρα και ν’ ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές υπέρ των εργαζομένων στην οικονομία και κοινωνία.

Αυτό  που έχει αποδειχτεί όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι  με την εναλλαγή μεταξύ της αποκαλούμενης αριστεράς και δεξιάς αμφότερες διαχειρίζονται λίγο πολύ τις καπιταλιστικές  υποθέσεις με τον ίδιο τρόπο. Εν ολίγοις, τις τελευταίες δεκαετίες που η σοσιαλδημοκρατία, με όποιο όνομα, και η δεξιά των φιλελευθέρων ή  της συντήρησης, όπως κι αν προσδιορίζεται,  διαδέχονται η μια την άλλη στην εξουσία ή και συγκατοικούν στην ίδια κυβέρνηση, η κατάσταση των εργαζομένων μόνο χειροτερεύει όλο και περισσότερο.  Η Δεξιά και η  ψευδεπίγραφη Αριστερά,  με τις πολιτικές τους  ανοίγουν τις πύλες της κοινωνικής δίωξης των ανέργων, των εργαζομένων και όλων εκείνων που μόνη τους περιουσία είναι η   εργατική τους δύναμη. Αμφότερες τελικά δεν εκπροσωπούν ποτέ παρά μόνο την αστική τάξη  και τους μικροαστούς, που προσδοκούν την κοινωνική ανέλιξη, με υποσχέσεις για ευνοϊκή γι’ αυτούς φορολογική κλίμακα και για κατ’ επίφαση συμφέρουσα στον μικροαστό εργατική νομοθεσία,  η οποία ενισχύει την επιτηδευμένη αφέλειά του σχετικά με την ανάπτυξη και την οικονομική ευημερία στον καπιταλισμό. 

Ακόμα όμως κι αν η  γενική αηδία σε μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στις επιθέσεις, τα ψέματα, τις ανοησίες και τις πολιτικές συναλλαγές όλων των αστικών πολιτικών κλικών μπορεί να οδηγούν στη διάβρωση και τη δυσαρέσκεια της εκλογικής διαδικασίας, αυτό δεν σημαίνει και αμφισβήτηση της δημοκρατικής ιδεολογίας που παραμένει μέχρι σήμερα εξαιρετικά ισχυρή. Όλη η κοινωνική ζωή στον καπιταλισμό οργανώνεται από την αστική τάξη γύρω από τον μύθο του προστατευτικού κράτους στη «δημοκρατική» του μορφή. Αυτός ο μύθος βασίζεται στην παραπλανητική ιδέα ότι όλοι οι πολίτες είναι «ίσοι» και «ελεύθεροι» να «επιλέγουν», με την ψήφο τους, τους πολιτικούς εκπροσώπους που θέλουν. Το κοινοβούλιο προβάλλεται ως η αντανάκλαση της «λαϊκής βούλησης», που παρουσιάζεται ως επίτευγμα σκληρού αγώνα από την ίδια την εργατική τάξη. Έτσι, η αστική τάξη χρησιμοποιεί την ιστορία του εργατικού κινήματος, υπενθυμίζοντας τους ηρωικούς αγώνες του προλεταριάτου για την κατάκτηση ενός δικαιώματος που, στην εποχή του ανερχόμενου καπιταλισμού, αντιπροσώπευε πρόοδο και ευνοούσε διαρκείς μεταρρυθμίσεις, αλλά το οποίο, στη φάση της καπιταλιστικής κυριαρχίας, μπορεί να καταλήξει ένα ανεξέλεγκτο και αντιδραστικό όργανο στα χέρια του αστικού κράτους.  

Η δύναμη αυτής της δημοκρατικής ιδεολογίας επιβεβαιώνεται σήμερα από το γεγονός ότι εξακολουθεί να θεωρείται το δικαίωμα ψήφου ως βασικό μέσο κατά της δικτατορίας και του φασισμού, που όμως η ίδια η κυρίαρχη τάξη εκκολάπτει. Ανάγοντας το φασισμό μόνο σε βία ή σε δικτατορία που με νομοθετικές ρυθμίσεις θα ελεγχθεί, εμποδίζεται να κατανοηθούν οι δεσμοί του με το καπιταλιστικό σύστημα, δηλ. αποκόπτεται ο φασισμός από την υλική του βάση. Γι’ αυτό και δεν είναι χωρίς υστερόβουλες σκοπιμότητες, που αποβλέπει σε εξίσωση φασισμού και κομμουνισμού και εν ευθέτω χρόνω σε ποινικοποίησή του τελευταίου,  η όψιμη αντίδραση της Ν.Δ με νομοθετικές ρυθμίσεις να αποτρέψει τη συμμετοχή του κόμματος του Η. Κασιδιάρη στις εκλογές, επαιρόμενη για δημοκρατική ευαισθησία. Την ίδια στιγμή που έχει περιλάβει, αναβαπτίζοντάς την  σε δημοκρατική, την νόμιμη φασιστική τριάδα προερχόμενη από το ΛΑΟΣ, Μ. Βορίδη, Θ. Πλεύρη και Α. Γεωργιάδη. Γιατί πολύ πριν από την ανάγκη για φασιστική εξουσία, η άρχουσα τάξη χρησιμοποιεί το κράτος της για να αντιδράσει στην άνοδο των κοινωνικών αγώνων. Η ολοένα και πιο βίαιη καταστολή αυτών των αγώνων, ο περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, η διάλυση των οργανώσεων διαμαρτυρίας, η τροποποίηση της νομοθεσίας προς μια αυξανόμενη αυταρχική λογική και λογική ασφάλειας, η κατασκευή κοινωνικών ομάδων ως αποδιοπομπαίων τράγων κ.λ.π., προηγούνται της έλευσης των φασιστών στην εξουσία, όταν αυτά τα μέτρα αποδειχθούν αναποτελεσματικά.  Γι’ αυτό είναι τόσο εύστοχη στην ανακοίνωση του ΚΚΕ για τη συγκεκριμένη τροπολογία η επισήμανση ότι «Αποδεικνύεται ότι ο φασισμός και οι διάφορες παραφυάδες του δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιες επικίνδυνες διατάξεις, όταν μάλιστα οι ίδιοι που τις εισηγούνται δείχνουν σε πολλές περιπτώσεις ανοχή απέναντι στη δράση τέτοιων ομάδων». Καθώς μάλιστα το εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα, έχουν επιβάλει μόνιμα ένα σύνορο νομιμότητας καθιστώντας αδύνατη ή δύσκολη τη ρητή διεκδίκηση του φασισμού σήμερα, ο φασισμός αναγκάζεται να παρουσιαστεί διαφορετικά, να διακινήσει …λαθραία τα αγαθά του με όποιον τρόπο. Παράδειγμα το Κόμμα ΕΑΝ του Α. Κανελλόπουλου που ομόφωνα ο Άρειος Πάγος αποφάσισε τη συμμετοχή του  στις εκλογές της 21ης Μαΐου. 

Οι διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων της αστικής τάξης και των πολιτικών προσωπικοτήτων της,  αυτές οι αντιπαλότητες συμφερόντων και όχι πεποιθήσεων, αυτή η ιδεολογική αποσύνθεση, αυτή η πολιτική αποσύνδεση αποκομμένη από την πραγματική ζωή των εργαζομένων, βρίσκονται χίλια μίλια μακριά από την ικανοποίηση των αναγκών τους. Η Ν.Δ, με νέο lifestyle,  που ισχυρίζεται με τον προβαλλόμενο απόφοιτο του πανεπιστημίου Κολούμπια ότι ανανεώνει την πολιτική ζωή προωθώντας  πολιτικούς με κριτήρια αριστείας, βάζοντας τέλος στις πολιτικές πρακτικές της παλιάς δεξιάς, απέδειξε σαφώς ότι δεν διέφερε καθόλου από παλιότερες φράξιες του πολιτικού μηχανισμού που λυμαίνονταν το κράτος. Ο  ΣΥΡΙΖΑ τσαλαβουτά σε θολά νερά δικαιωμάτων, ταυτοτήτων και βελτιώσεων του καπιταλισμού, συμμετέχοντας στην ενίσχυση της δημοκρατικής ψευδαίσθησης ότι με τις εκλογές θα αλλάξουν και οι πολιτικές επιλογές, χωρίς να παραλείπει και το βασικό του στόχο,  να χρεώνει στο ΚΚΕ  τις δικές του σοσιαλδημοκρατικές ακροβασίες και αντιστροφές θέσεων. Το απομεινάρι του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ τυλίγεται, αλιεύοντας ψήφους, με τα κουρέλια της πάλαι ποτέ αλλαγής που τα βγάζει στο εκλογικό παζάρι. Το ΜΕΡΑ25, όπως και άλλα προηγούμενα κομματίδια των δυο ή τριών εκλογικών αναμετρήσεων, συμμετέχοντας   σ’ αυτές θέλει  να πείσει  ότι μπορεί να βρουν σ’ αυτό οι δυσαρεστημένοι την καλύτερη αντανάκλαση των πολιτικών θέσεων τους, μιλώντας δήθεν με κριτήρια αναφοράς τα συμφέροντα των εργαζομένων, χρεώνοντας στην αριστερά την άνοδο του ναζισμού και ανακαλύπτοντας τις ψυχολογικές αιτίες του. Ενώ η ακροδεξιά με τους φασίστες επιβεβαιώνουν την ενεργό θέση τους στο οπλοστάσιο των πολιτικών δυνάμεων της αστικής τάξης και τη συμβολή τους στα εκβιαστικά διλήμματα που μπορεί να εξασφαλίσουν τη δημοκρατική επιλογή, δια της κάλπης,  των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Η  αστική μας δημοκρατία χρησιμοποιεί τις εκλογές για  να καταστήσει πιο σταθερή τη δικτατορία του κεφαλαίου πάνω στην εργασία και να επιτρέψει στον κοινωνικό και πολιτικό θυμό να εκτονωθεί. 

Αν όμως οι εκλογές μόνες τους δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μετασχηματισμό της κοινωνίας, βοηθούν παρ’ όλα αυτά  στην πολιτική ζύμωση και ωριμότητα της εργατικής τάξης, στην αποκάλυψη αντιφάσεων και σκοπιμοτήτων της κυρίαρχης τάξης, στην ανάδειξη των κοινών συμφερόντων των εργαζομένων, όταν ενισχύεται το κόμμα των εργαζομένων, το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ δουλεύοντας και μέσα στο κοινοβούλιο αποκαλύπτει το ρόλο του ως όργανο της εξουσίας του κεφαλαίου και αξιοποιεί τη συμμετοχή του σ’ αυτό για τις αγωνιστικές δράσεις έξω απ’ αυτό. Το έδαφος της εργατικής πάλης βρίσκεται παντού, στο κοινοβούλιο, στη δουλειά, στο δρόμο, και είναι μέσα απ’ αυτήν που μπορεί  να αναδειχθεί η συνείδηση των εργατών, να επιτραπεί μια πραγματική αντιπαράθεση με την άρχουσα τάξη, να τεθεί τέλος σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που οδηγεί την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα. Γι’ αυτό η ψήφος στο ΚΚΕ είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους, για να καταφέρουν  να οργανωθούν, να αποκτήσουν συνείδηση ταξική,  να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, τους αγώνες τους, τις προοπτικές τους για το μέλλον.

Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC