Ο εχθρός λαός

Με αφορμή τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών το διαδίκτυο κατακλείστηκε ακόμα μια φορά από δηκτικές αναρτήσεις εναντίον όσων πολιτών ψήφισαν υποψήφιους που άφησαν τη μισή Ελλάδα να πνιγεί και κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα σε έργα βιτρίνας. Ωστόσο οι διαδικτυακοί δικαστές δεν σταματάνε εκεί. Δεν διστάζουν να ρίξουν στον Καιάδα σύσσωμο τον λαό του Βόλου, ακόμα και ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Στις αναρτήσεις τους κυριαρχούν ο ελιτισμός και ο εξυπνακισμός, η αναπαραγωγή ανόητων κλισέ και δήθεν βαθυστόχαστων τσιτάτων. Περιττό να αναφέρω ότι περισσεύουν η λογική της συλλογικής ευθύνης και οι αυθαίρετες γενικεύσεις, ενώ δεν λείπει και η μισανθρωπία αφού εύχονται σε ανθρώπους που πλημμύρισαν τα σπίτια τους να ξαναπάθουν τα ίδια. Με μια πρώτη ματιά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο αφού ένα μεγάλο μέρος του διαδικτύου είναι ουσιαστικά ένα καφενείο όπου διάφοροι χρήστες γράφουν τις εξυπνάδες τους κρυμμένοι πίσω απ’ την ανωνυμία.

Θεωρώ όμως ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Η αντίληψη ότι ο ελληνικός λαός είναι πάντα ραγιάς και άξιος της μοίρας του εκτός από ρατσιστική και ανιστόρητη είναι πολύ επικίνδυνη γιατί καλλιεργεί τη μοιρολατρία και σπέρνει την απογοήτευση. Η μισανθρωπική αντίληψη ότι ένας άνθρωπος αξίζει να πνιγεί γιατί κάνει λανθασμένες πολιτικές επιλογές θυμίζει τις πιο σκοτεινές εποχές της ανθρώπινης ιστορίας. Πέρα από όλα αυτά αυτές οι αντιλήψεις δείχνουν βαθύτατη άγνοια της πραγματικότητας και του πώς λειτουργεί ο κόσμος, αλλά και παντελή απουσία από οποιασδήποτε μορφής αγώνα. Κανένας λαός δεν είναι απ’ τη φύση του δούλος, όπως και κανένας λαός δεν έχει την επανάσταση στο αίμα του. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται ραγιάς. Όλα αυτά διαμορφώνονται απ’ τις κοινωνικές συνθήκες. Η ταξική πάλη περνάει περιόδους όξυνσης και ύφεσης, είναι γεμάτη από λάθη και ήττες αλλά δεν σταματάει ποτέ. Η απόκτηση ταξικής συνείδησης είναι μια μακροχρόνια και επίπονη διαδικασία. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται για έναν καλύτερο κόσμο τα γνωρίζουν όλα αυτά. Για αυτό και δεν κουνάνε το δάχτυλο στον λαό, για αυτό και όταν δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη  τους σε συνανθρώπους τους που υποφέρουν δεν ζητούν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ούτε ανταλλάγματα, αλλά συνεχίζουν αδιάκοπα τον αγώνα. Γιατί όπως έλεγε κι ο ποιητής «Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή».

Νίκος Σουβατζής

Εικόνα: Σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη