Ο εξαγνισμένος Έρωτας

Αφήνοντας πίσω τη νεφοκάλυψη και την πυκνή ομίχλη που σαβάνωσαν ασφυχτικά την πλάση, κατάφερα να κρατήσω αναμμένη τούτη την απελευθερωτική σπίθα της φωτιάς (το φως της δικαίωσης) μέσα στα ροζιασμένα χέρια μου…

Ανυπεράσπιστος διαβάτης περπάτησα ολομόναχος στον καιρό, αψηφώντας τη βαρυχειμωνιά, το χιόνι και τον άνεμο.

Μέρες και νύχτες η βροχή τραγουδούσε δίχως ταίρι πάνω στην υγρή και στην άχλωρη γη, μολαταύτα, οι αρχάγγελοι του νου και της καρδιάς μου κατάφεραν να συγκρατήσουν ολοζώντανη  και ανέπαφη την μαγευτική σου ανάμνηση. Το δικό σου όραμα που συγκλόνισε  κάποια στιγμή την ψυχή μου και μου’  δωσε ψυχή, το μοναδικό φάρο στη σκόνη της ζωής που με εμπλουτίζει σταθερά και αδιάλειπτα ηθικά και πνευματικά και, που για χάρη του εθελουσίως αποδέχτηκα την έμμονη και εξακολουθητική υποβολή  στην προσπάθεια, στο πάλεμα και στην απολυτρωτική δοκιμασία.

Λιμπίζομαι να σταθώ πάλι δίπλα σου. 

Δίπλα στη φωτιά του πάθους, του ενθουσιασμού και της έντασης που ωθούν κάθε θνητό πνεύμα ως την ανθρωποσωτήρια έμπνευση!

Πέρα, μακριά, στους ηδύφωτους ορίζοντες ο τροβαδούρος άνεμος προφέρει ξανά το δικό σου όνομα αποθεώνοντας άπαυτα και αδιάλειπτα, την αίγλη και το μεγαλείο της δικής σου αναστάσιμης γης που γέννησε κάποτε τον αμφιθαλή αδερφό του  ζωοδότη Ήλιου, τον ξανθό και τον γαλανομάτη ισόθεο Έρωτα.

Σε τούτη την ηγεμονική άνοιξη που ξεπρόβαλε τόσο απρόσμενα, τα τρυφερά μαϊστράλια, χωρίς αναπαμό πλέκουν και συνυφαίνουν το εγκώμιο για κείνη την ιδανική συντυχία της έμπνευσης, της δημιουργίας και της αισθητικής  απόλαυσης, καλώντας με να βαπτιστώ ξανά, θεληματικά  και συνειδητά τούτη τη φορά,  σε ένθερμο οπαδό της μυστηριακής λατρείας σου.

Για να ξαναγεννηθώ ακέραιος και ηθικά άψογος στο βλέμμα σου.  

Για να αφιερωθώ ολοκληρωτικά στα μοναχικά σου λόγια. 

Για να λησμονήσω την κοπιώδη εξέταση, την αξιολόγηση και τις δοκιμασίες του χτες, για να επουλώσω τα τραύματα και την έκδηλη καταπόνηση, για να εξαφανίσω από τα κάθυγρα μάτια μου τα γήινα δάκρυα. 

Γιατί τούτη την εγερτήρια  ώρα, μέσα από τους ρωμαλέους χτύπους της καρδιάς μου συναισθάνομαι και κατανοώ επαρκώς την ασίγαστη σιωπή των ουράνιων πνευμάτων που σαλπίζουν κατηγορηματικά και αμετρίαστα στην εχέμυθη απεραντοσύνη του σύμπαντος.

Που διακηρύσσουν διακαώς στους ξαφνιασμένους ορίζοντες τις εξέχουσες αξίες, τις ανιδιοτελείς επιλογές και τις ενάρετες πράξεις που όφειλα, ως ενσυνείδητο ον,  να αναστοχαστώ και να πράξω, προκειμένου  να κατακτήσω τούτο τον ύψιστο στόχο της εκμυστήρευσης και της ειλικρινούς εξομολόγησης. 

Κι εσύ αφιερωμένη ιέρεια των υψηλοφρόνων απαιτήσεων που κάποτε με παρέπεμψες  στην εξαγνιστική ερημιά και στην καθαρτήρια απομόνωση ως άπειρο και ως ανεπίγνωστο, τώρα έφτασε η συντελεσμένη ώρα για να αναγνωρίσεις και, για να ταυτοποιήσεις την επίδοση και τη βελτίωση που έχουν συντελεστεί μέσα μου. 

Κι εγώ, ο πρωτόπειρος και ο ανεξάσκητος, που, καταγοητευμένος από την αίγλη του πνευματικού και του ψυχικού σου κάλλους, παιδεύτηκα και μόχθησα για να αναμορφωθώ και, για να αναβαπτιστώ στο δικό σου χάρισμα,  τώρα ζητώ εμφατικά να επικροτήσεις και να προσδώσεις το απαιτούμενο κύρος στα ασυναγώνιστα ιδεώδη που έχει ενσωματώσει μέσα του το εξευγενισμένο πάθος μου!  

Ζητώ να διατυπώσεις μια αντικειμενική και τεκμηριωμένη ετυμηγορία για το αν πρέπει ή όχι να επενδύσεις συναισθηματικά πάνω σε τούτα τα καινούρια δεδομένα. 

Ζητώ να μου προσφέρεις την περίοπτη  θέση δίπλα στην ψυχική μεγαλοσύνη σου, δίπλα στην ηθική και στην πνευματική σου ανωτερότητα. 

Γιατί εκτιμώ πως αυτός ο διαχρονικά κενός χώρος που υφίσταται στον εσωτερικό συναισθηματικό σου κόσμο (της αναγνώρισης, της επιδοκιμασίας και της αποδοχής)  και, που εξακολουθεί να τρέφει ιλαρές προσδοκίες και ενθαρρυντικές ελπίδες για το δικό μας ακριμάτιστο μέλλον, δικαιωματικά  πλέον μου ανήκει.   

Με δεδομένη την προσήλωση και την αφοσίωσή μου στο δικό σου όραμα, με το δέοντα  σεβασμό και με την ιερή ευλάβεια που κατακλύζουν το είναι μου όταν ονειροπολώ για την ασυναγώνιστη  υπόστασή σου, ας μου επιτραπεί να υποβάλλω για μια δεύτερη φορά  τη συνειδητή μου παρόρμηση και την ακατανίκητη λαχτάρα μου για τη δική σου μέριμνα. 

Για την ανεπιφύλακτη ένταξή μου  στο γαλαζοαίματο ουρανό της αισθαντικής αγάπης σου, για την προσθήκη και για την ενσωμάτωσή μου στην ανοιξιάτικη ευδία της ευγενικής και της χερουβικής στοργής σου.

Από τα επιβεβαιωμένα γεγονότα και από τις αυθεντικές καταστάσεις  όπως ήδη έχουν  διαμορφωθεί, είναι ανάγκη να πειστείς πως είναι πλέον κατάλληλο, αναγκαίο και ηθικά επιβεβλημένο να με εγκαταστήσεις (ως ικανό, ως άξιο και ως δυνάμενο) στον εξαγνισμένο σου παράδεισο, στην  αβασίλευτη πηγή της χαράς και του φωτός των εύκρατων καλοκαιριών σου, στον πυρήνα του παραμυθένιου σύμπαντος της ακριβοθώρητης και της περίβλεπτης καρδιάς σου…

Εικόνα: Photo by Kev Kindred on Unsplash