Ο ελέφαντας στο δωμάτιο

Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με την υπόθεση του κατ’ εξακολούθηση βιασμού και μαστροπείας ενός 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό έχουν εύλογα προκαλέσει έντονες αντιδράσεις αλλά και τον αποτροπιασμό της κοινής γνώμης. Πίσω από αυτήν την υπόθεση, όπως όλα δείχνουν υπάρχει ένα ολόκληρο δίκτυο παιδοβιαστών (και όχι «πελατών» όπως επιμένουν κάποιοι να τους αποκαλούν) το οποίο είναι επιτακτική ανάγκη να ξηλωθεί. Πράγματι, αυτά που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα μπροστά στα μάτια μας δεν τα χωρά ανθρώπινος νους και, πράγματι, είναι απολύτως δικαιολογημένες ακόμη και οι αυθόρμητες (εν είδει συναισθηματικής παρόρμησης) αντιδράσεις πολιτών. Ωστόσο, οι οργισμένες αναφορές και αναρτήσεις περί θανατικής ποινής, χημικού ευνουχισμού, εκτελεστικού αποσπάσματος, ηλεκτρικής καρέκλας, κρεμάλων στο Σύνταγμα και ούτω καθεξής αφενός μας γυρνούν σε πρακτικές του Μεσαίωνα, αφετέρου δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τα ανθρώπινα ιδεώδη. Στον αντίποδα, μας πάνε πίσω σε άλλες πολύ πιο μαύρες και σκοτεινές εποχές και σε καμία περίπτωση δεν συμβάλλουν στην ριζική αλλαγή αυτού του σάπιου, σαθρού και διεφθαρμένου συστήματος που στο βωμό του κέρδους, όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται, ενός συστήματος που εκδηλώνει με κάθε τρόπο τις σπάνιες και ευτελείς αξίες του, υπενθυμίζοντας ότι ακόμη και το ανθρώπινο σώμα είναι εμπόρευμα.

Να μην επιτρέψουμε την εξομοίωσή μας με το πρόσωπο του τέρατος. Να μην αφήσουμε να μας κατακλύσει το συναίσθημα. Να γίνουμε ανάχωμα και ασπίδα για κάθε παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο, ενάντια  στο εκμεταλλευτικό  σύστημα που μας σκοτώνει και μας βιάζει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα. Να απαιτήσουμε να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία όσων εμπλέκονται σε αυτή τη νοσηρή υπόθεση, και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Να απαιτήσουμε τη στήριξη τόσο του θύματος όσο και όλων των θυμάτων διαχρονικά. Να μην ανεχτούμε άλλο τη δυσωδία μιας κοινωνίας που σαπίζει, αλλά να διεκδικήσουμε επιτέλους την κοινωνία που μας αξίζει. Να μην ανεχτούμε άλλο τις συνθήκες της εξαθλίωσης, της πείνας και της φτώχειας, την παιδική εργασία, τη λεγόμενη “σεξεργασία” ως ατομική επιλογή, τις ανισότητες, τη συστηματική κακοποίηση, το βιασμό, την εκπόρνευση, τη συγκάλυψη, τον αποκλεισμό παιδιών από την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και το «τσάκισμα» της προσωπικής και οικογενειακής μας ζωής.

Ας μιλήσουμε επιτέλους ανοιχτά «για τον ελέφαντα στο δωμάτιο» που δεν είναι άλλος από την παντελή έλλειψη φροντίδας και πρόνοιας που αφορά στην ουσιαστική προστασία και στη στήριξη των παιδιών, στην υποστελέχωση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών των δήμων, στην υποβάθμιση και ευτελισμό της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, στην απουσία της πρόληψης του φαινομένου της βίας κατά των γυναικών, στην απουσία επαγγελματιών τόσο σωματικής όσο και ψυχικής υγείας στα σχολεία όπως ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί νοσηλευτές κ.α. Ας μιλήσουμε για την έλλειψη κρατικών κοινωνικών υπηρεσιών αλλά και για την ανεπάρκεια δημόσιων δομών παιδικής προστασίας. Μέχρι τότε θα γυρνάμε γύρω από την ουρά μας και θα αναρωτιόμαστε «Πού πήγαν οι τριακόσιοι του Λεωνίδα και τι θα πούμε τώρα στα παιδιά; Ηλεκτρικός Θησέας και τα λοιπά…»