Ο φασισμός ως θέαμα

Σε πολλές περιπτώσεις, έπειτα από τις αναρίθμητες αφορμές που δίνονται, η καθημερινή επικαιρότητα αντιμετωπίζει τις δράσεις των φασιστών ως θέαμα. Πόσες και πόσες φορές δεν διαβάσαμε τίτλους άρθρων, σουπεράκια σε δελτια ειδήσεων, σχόλια σε δημοσιεύσεις και τοποθετήσεις, τα οποία κάνουν λόγο για «προκλητικό σόου των χρυσαυγιτών» ή άλλους καθόλου ευφάνταστους τίτλους που εμπεριέχουν συνήθως τη λέξη σόου ή παράσταση ή τέλος πάντων κάτι σχετικό.

Τα ΜΜΕ αναπαράγοντας αυτούς τους όρους, αυτό που καταφέρνουν είναι -εκούσια ή ακούσια- να παρουσιάζουν την χρυσή αυγή με την εικόνα την οποία και η ίδια θα ήθελε. Το να αποδώσεις στους χρυσαυγίτες ότι κάνουν σόου είναι ακριβώς αυτό που μπορούν να «πουλήσουν» επικοινωνιακά. Στηρίχθηκαν σε μια επικοινωνιακή πολιτική που λίγο-πολύ έλεγε ότι θα ξεβρωμίσουν τον τόπο, θα μοιράσουν κλωτσιές και άλλα παρόμοια. Τι κάνουν τα ΜΜΕ; Προβάλλουν τους χρυσαυγίτες να βρίζουν, να χτυπούν και να «εντυπωσιάζουν» θεαματικά. Με λίγα λόγια οι χρυσαυγίτες προσπαθούν να προκαλούν ώστε να βρουν λίγο επιπλέον χώρο και χρόνο στην επικαιρότητα. Και κάποιοι τους το προσφέρουν με προθυμία.

Και αν για τα λεγόμενα συστημκά media το να εμφανίζουν με αυτό τον ακίνδυνο-ωφέλιμο για την Χρυσή Αυγή τρόπο αποτελεί στόχο, τι γίνεται με όλους εμάς που πιάνουμε ένα πληκτρολόγιο και στην αγωνία μας να βρούμε τίτλο στο κείμενό μας τεμπελιάζουμε αναπαράγοντας αυτό το κλισέ;

Αλήθεια, είναι σόου η δράση των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου; Είναι θέαμα ο φόβος που προκαλούν σε ανυπεράσπιστους μετανάστες; Οι δολοφονίες; Οι ανελέητοι ξυλοδαρμοί; Το κυνηγητό μέρα-νύχτα; Έχουμε αναλογιστεί πως είναι να είσαι σε μια ξένη χώρα και να σε κυνηγούν ένοπλες ομάδες κοινοβουλευτικού κόμματος, να σε βρίζουν σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνεις και να κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να πεθάνεις μόνος και αβοήθητος; Από πότε έγιναν σόου τα πογκρόμ; Έχει χαρακτήρα παράστασης –αλήθεια τι είδους- το να ακούς τους χρυσαυγίτες να μιλούν για το Πολυτεχνείο; Για το Μεταξά; Για το ΕΑΜ;

Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα ως θέαμα. Ως κάτι που συμβαίνει έξω από την αληθινή ζωή. Κάτι το οποίο απλά μπορούμε να παρατηρήσουμε, να χαζέψουμε και να αλλάξουμε κανάλι. Εθιστήκαμε στη βία, στο «αίμα και σπέρμα» και φιλτράρουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα της εντύπωσης. Όμως πίσω από τα «σόου» και τις «παραστάσεις» και τις «οπερέτες» και δεν ξέρω κι εγώ ποια άλλη λέξη θα βρούμε κάποια στιγμή, υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι οι οποίοι είναι θύματα της φασιστικής βίας, άνθρωποι που υποφέρουν από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου, άνθρωποι που πραγματικά φοβούνται γιατί κινδυνεύουν.

Όσο αντιλαμβανόμαστε τον φασισμό ως σόου, τόσο θα αρκούμαστε να τον αντιμετωπίζουμε με τους ίδιους όρους. Και κάποια στιγμή θα αναρωτηθούμε γιατί δεν αποτρέψαμε τον πλήρη εκφασισμό της κοινωνίας, αφού τα αντιφασιστικά μας τουιτ ήταν τέλεια και τα αντιναζιστικα memes μας έκαναν ρεκόρ στις καρδούλες του facebook. Ας κρατήσουν το «αντιφασιστικό σόου» εκείνοι που κυβερνούν μια χώρα πνιγμένη στο φασιστικό βούρκο, μια χώρα που ο ρατσισμός έχει βαθύνει επικίνδυνα, αλλά κάνουν το αντιφασιστικό χρέος τους ποζάροντας με τη φανέλα του Αντετοκούμπο.

Εμείς ας το δούμε λίγο πιο σοβαρά.