Ο φίλος μου

Ο φίλος είναι χρόνια πολλά στη ζωή μου.

Για να καταλάβετε, αρκετά Π.Κ. (προ κορονοϊού).

Και από τότε που τον ξέρω, δεν τέλειωνε ποτέ, οποιαδήποτε συνομιλία, από κοντά ή κι απ’  το τηλέφωνο, μ’ εκείνο το μηχανικό και αδιάφορο “φιλάκια”.

Ο φίλος μου λέει πάντα “Να προσέχεις μικρή” -κι ας είμαι δύο χρόνια μεγαλύτερή του- ή -όσο έδεσε στα χρόνια η φιλία και με τους υπόλοιπους της οικογένειας- “Αντε, και να προσέχετε”.

Είναι πάντα μαζί μας χωρίς τσιριτσάντζουλες, χωρίς κολακείες, χωρίς ιδιοτέλεια και πολλές φορές δεν ξέρουμε αν αυτά που κάνουμε, του αρέσουν.

Σημασία έχει πως είναι πάντα -όποτε τον καλέσουμε – παρών, με μυαλό, ιδέες, δημιουργικότητα και υψηλό γούστο, αλλά και χειρωνακτική εργασία. Όλα όσα χρειάζονται για ουσιαστική βοήθεια τα διαθέτει και μετά πάει να ξεκουραστεί στην γεμάτη παρέα “μοναξιά” του.

Ακόμα κι όταν κάποια συμπεριφορά μου του φανεί περίεργη, “μου τη λέει” εκείνη την ώρα και συνεχίζουμε προσπερνώντας το, επειδή είμαστε φίλοι και πρέπει να προσέχουμε αληθινά ο ένας τον άλλον.

Αυτό, εξ άλλου, το “να προσέχετε” πάει για όλα.

Να προσέχεις πώς σκέφτεσαι τώρα που όλα δείχνουν το σκληρό τους πρόσωπο κι έχεις στιγμές που σε παίρνει από κάτω, να προσέχεις να μη σε λυγίσουνε, να προσέχεις να είσαι κοντά στις ιδέες σου, να μην είσαι παραπονιάρικο παιδί και να θεωρείς αυτονόητα μερικά πράγματα επειδή η πραγματικότητα δεν άφησε απ’ έξω και αλώβητους κάποιους που δεν περίμενες.

Όλοι τα παθαίνουμε όλα κι εγώ που σας μιλώ ακόμα πιο πολύ.

Καιρός να βγω να περπατήσω και μετά να ακούσω από το τηλέφωνο τον φίλο μου: “Να προσέχετε”.