Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος είναι ο άνθρωπος που το 2015 όταν δεν υπήρχε ΜΚΟ, ούτε ο ΟΗΕ, ούτε η Φρόντεξ για να σώσει τους πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονταν προσπαθώντας να φτάσουν στη Σκάλα Συκαμιάς, μαζί με κάποιες συλλογικότητες  κυρίως από την περιοχή των Εξαρχείων, που πολλοί από αυτούς είχαν βοηθήσει ήδη τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στο Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα-πριν μεταβούν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αποφάσισαν να δράσουν και να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, προκειμένου να βοηθήσουν τους μετανάστες. Εκεί ο Ιάσονας, μαζί με τους υπόλοιπους, στην παραλία, δημιούργησαν μια αυτοδιαχειριζόμενη κατασκήνωση και μια αλληλέγγυα κουζίνα.

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος  είναι εκείνος που σε εκείνη την παραλία μια μέρα παρακολουθώντας  τρελαμένος 50 ανήμπορους ανθρώπους να πνίγονται χωρίς να μπορεί  κανείς από τους διασώστες να κάνει κάτι, εκείνη την ημέρα ενημέρωσε τους υπόλοιπους ότι έχει ένα μικρό φουσκωτό στην Αθήνα, ότι ξέρει να το οδηγεί και ότι θα μπορούσαν με αυτό, όπως και έγινε, να δημιουργήσουν μια ομάδα διάσωσης.

Ο Ιάσονας Αποστολόπουλος  είναι εκείνος που το 2019, δήλωνε ότι όλη η Ευρώπη κρύβεται πίσω από τον Σαλβίνι, όταν η Καρόλα Ρακέτε έσπαγε το μπλοκάρισμα του αποκλεισμού αφού μέχρι τότε καμία χώρα δεν της είχε δώσει  άδεια ελλιμενισμού.

Είναι εκείνος που δήλωνε ότι το πιο σοκαριστικό από τη συχνή επαφή του με τον θάνατο είναι να ξέρεις ότι ο  θάνατος αποτελεί πολιτική επιλογή και ότι οι  άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αλλά δεν σώθηκαν. Και ότι αυτό όσο και εξοργιστικό να είναι ταυτόχρονα δημιουργεί και τη διάθεση να αγωνίζεσαι  ακόμη περισσότερο ενάντια στην υπάρχουσα κατάσταση.

Είναι αυτός που δήλωνε ότι  όταν διασώζεις ανθρώπους στην θάλασσα, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για την πολιτική σύγκρουση.

Ένας άνθρωπος λοιπόν που είναι έτοιμος να έρθει σε πολιτική ρήξη με ένα σάπιο σύστημα, υπήρχε ποτέ περίπτωση να παραβρεθεί σε τελετή στήριξης αυτού του συστήματος;

Αν κάτι πρέπει να κρατήσουμε από τις τελευταίες του δηλώσεις είναι τούτο: «Από τις 2 Ιούλη, είμαστε αποκλεισμένοι από το ιταλικό λιμενικό στο λιμάνι της Augusta, δεν μας αφήνουν να σαλπάρουμε, δεν μπορούμε καν να βγούμε στην ακτή μας και μας έχουν στα ανοιχτά με άγκυρα.

Λίγα μίλια παραπέρα, εκατοντάδες άνθρωποι παλεύουν καθημερινά για την ζωή τους πάνω σε μισοδιαλυμένα φουσκωτά, αντιμέτωποι με τα κύματα αλλά και την απόλυτη αδιαφορία των ευρωπαϊκών λιμενικών αρχών.

Όσοι άνθρωποι καταφέρουν να επιζήσουν, επιστρέφονται στα σκλαβοπάζαρα και τα κέντρα βασανιστηρίων της Λιβύης σε κοινές επιχειρήσεις Frontex-λιβυκού λιμενικού.

Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε και όσοι δεν θέλουνε να μιλάμε για αυτήν, αποκρύπτουν και ουσιαστικά υποθάλπουν ένα συνοριακό ευρωπαϊκό καθεστώς που καθημερινά παράγει μαζικό θάνατο, βία και εξαθλίωση»

Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα η προβολή φωτογραφιών ανθρώπων που παραβρέθηκαν στο προεδρικό μέγαρο. Αποπροσανατολίζει τις σκέψεις μας, μεταθέτει τις ευθύνες μας, τρώει τον χρόνο μας.  Γιατί όλοι φέρουμε ευθύνες για μία ανύπαρκτη δημοκρατία και για μια Ευρώπη  που αυτή τη στιγμή  παράγει μαζικό θάνατο. Για μια Ευρώπη που κρύβεται πίσω από τους φασίστες.