Ο καπιταλισμός σκοτώνει…

Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, ο αστικός τύπος και η τηλεόραση, καθώς και όλο το πολιτικό, επιστημονικό και δημοσιογραφικό σινάφι της ελληνικής αστικής τάξης προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο κορονοϊός δεν κάνει διακρίσεις και σκοτώνει ισότιμα πλούσιους και φτωχούς, δεξιούς και αριστερούς, αστούς και προλετάριους, καπιταλιστές και εργάτες, ακόμα και άνδρες και γυναίκες, με ελάχιστες διαφορές μεταξύ των δύο φύλων. 

Προφανώς, όλοι οι παραπάνω πολιτικοί, γιατροί και δημοσιογράφοι της αστικής τάξης αφήνουν να εννοηθεί πως οι αποκλίσεις από την «ισότητα των δύο φύλων» στην τελευταία περίπτωση οφείλονται σε φυσικά αίτια, κι έτερο ουδέν. Το να προχωρήσουν περαιτέρω σε κοινωνικές αναφορές και διακρίσεις, όπως, για παράδειγμα, πόσοι πλούσιοι, πλούσιες και πόσοι φτωχοί, φτωχές είναι ανάμεσα σ’ αυτούς που ασθενούν και πεθαίνουν, ποια ήταν τα επαγγέλματά τους, αν ήταν εργοστασιάρχες, εφοπλιστές, εργάτες, υπάλληλοι, υψηλόμισθοι ή χαμηλόμισθοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, άνεργοι κ.λπ., δεν το γνωρίζουν (κι αν το γνωρίζουν δεν το ανακοινώνουν) ή γενικότερα αδιαφορούν να το μάθουν, παρότι κάτι τέτοιο θα ήταν σχετικά εύκολο να  βρεθεί, δεδομένου ότι τα σχετικά στοιχεία υπάρχουν και μπορεί να προσδιοριστεί το κοινωνικο-οικονομικό στάτους των πληγέντων και των θανόντων από τον κορονοϊό ανδρών και γυναικών. 

Έτσι και οι αξιότιμοι Τσιόδρας και Χαρδαλιάς, εμφορούμενοι από αστική (ο Τσιόδρας και χριστιανίζουσα) ιδεολογία και στηριζόμενοι πάνω στο υπαρκτό και μεγάλο πρόβλημα τού  Covid-19, χρησιμοποιούν μια «ουδέτερη» και υπερταξική γλώσσα που εξισώνει όλους τους ανθρώπους απέναντι στην ασθένεια και που, αφαιρώντας τα οποιαδήποτε κοινωνικο-οικονομικά και ταξικά τους χαρακτηριστικά, προσφέρει ένα και το ίδιο πληκτικό μοτίβο αριθμών από όλο τον κόσμο, με μοναδικό στόχο να μεταδώσει πόσοι  «συνάνθρωποί μας» από όλο τον κόσμο κι από την Ευρώπη αρρώστησαν και πέθαναν από τον νέο κορονοϊό, ώστε να τους αντιπαραθέσει με τους ελάχιστους αριθμούς των ανθρώπων που αρρώστησαν και πέθαναν στη χώρα μας. Ρητορικός τρόπος αφήγησης, από τη μια η τεράστια τραγωδία που συμβαίνει σε όλο τον άλλο κόσμο και από την άλλη η καλότυχη χώρα μας που έχει τη σωστή κυβέρνηση και που ακολούθησε τη σωστή συνταγή του σωτήρα  Σωτήρη Τσιόδρα. «Τι θα συνέβαινε αν είχαμε μιά άλλη κυβέρνηση, σαν εκείνες στις σοσιαλιστικές χώρες;» ρώτησαν δημοσίως κάποιοι υπουργοί και δημοσιογραφικοί εκπρόσωποι της κυβέρνησης. 

Οι πολλοί το πιάνουν το σιωπηρό μήνυμα που θέλει να μεταδώσει ο Τσιόδρας (βλ. η κυβέρνηση ) με όλους τους αντιπαρατιθέμενους αριθμούς: «τρομάξτε μαθαίνοντας πόσοι αρρωσταίνουν και πεθαίνουν σε όλο τον προηγμένο κόσμο και πόσο λίγοι σ’ εμάς, και νιώσετε υπερήφανοι και χαρούμενοι που η μικρή μας χώρα έγινε υπόδειγμα σε όλη τη γη!» Το περί υποδείγματος, άλλωστε, το είπαν και το προπαγάνδισαν αρκετές φορές.

Γι’ αυτόν, λοιπόν, τον κύριο Τσιόδρα, όπως και για τον κύριο Χαρδαλιά και για όλη την κουστωδία των εκπροσώπων της κυβέρνησης και των παπαγαλακίων της, οι άρρωστοι και οι νεκροί από τον κορονοϊό χωρίζονται υπερταξικά σε «άνδρες» και «γυναίκες», «νέους» και «ηλικιωμένους άνω των εβδομήντα», «με υποκείμενα ή όχι νοσήματα» και άλλα τέτοια αφαιρετικά και εξισωτικά, χωρίς σάρκα και οστά. [Να δείτε που η ΝΔ θα τον κάνει υπουργό τον Τσιόδρα. Κι απόκοντα, θ’ ακολουθήσει η πλειονότητα των «άνω των εβδομήντα», γιατί θα πούν «ποιος άλλος υπουργός εμφανίστηκε να κλάψει για τους παππούδες και τις γιαγιάδες “μας”;»] Έτσι και χειρότερα. 

Στις καπιταλιστικές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και γενικά σε όλες τις χώρες όπου επικρατεί η αρχή της κυριαρχίας των καπιταλιστικών οικονομικών συμφερόντων πάνω στην ανθρώπινη ζωή (αυτή που προκαλεί και τους πολέμους!), η πλειονότητα των ασθενειών και των επιδημιών πλήττει τους φτωχότερους: αυτούς που αρρωσταίνει καθημερινά η κοινωνικο-οικονομική ανισότητα, η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Αυτό συνέβαινε πάντα με τις αρρώστιες και τις πανδημίες, αυτό συμβαίνει και τώρα με τον κορονοϊό. Κι είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί πλήττονται και πεθαίνουν σε τέτοιες περιπτώσεις οι φτωχότεροι σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο:

Τρέφονται ανεπαρκώς και έχουν λιγότερη ικανότητα να αντιστέκονται στον ιό.

Για να επιβιώσουν, πρέπει να εργάζονται καθημερινά, χρησιμοποιώντας πολυσύχναστα  μέσα μαζικής μεταφοράς.

Ο εγκλεισμός τους γίνεται συχνά σε μικρά, υποβαθμισμένα και εξαιρετικά ανθυγιεινά σπίτια.

Η πρόσβαση στο νερό για συχνό πλύσιμο των χεριών είναι περιορισμένη, ιδιαιτέρως στις φτωχότερες χώρες του τρίτου κόσμου. 

Έχουν μικρή οικονομική δυνατότητα για αγορά προστατευτικού εξοπλισμού και κατάλληλων φαρμάκων.

Οι ηλικιωμένοι συσσωρεύονται σε σπίτια με κακές συνθήκες και περιορισμένη ιατρική υποστήριξη.
Σ’ αυτή την κοινωνία, ό,τι δεν προσφέρεται ως κοινωνικό αγαθό, ώστε να τ’ αποκτήσουν και οι φτωχότεροι, είναι ακριβό εμπόρευμα.

Τελικά, αυτοί είναι που στερήθηκαν στην καπιταλιστική κοινωνία τόσα πολλά κι αυτοί είναι που αποστερούνται και από τον κορονοϊό το τελευταίο που τους απομένει: τη ζωή. 

Και τώρα που τελειώνουν τα περιοριστικά μέτρα και επιστρέφουμε στην «κανονικότητα» της νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας, θα προστεθούν στους παραπάνω φτωχότερους και τα εκατομμύρια των νέων ανέργων όλου του κόσμου και οι χιλιάδες των χιλιάδων της χώρας μας. Αυτούς όλους, όμως, τους «συνανθρώπους μας» δεν θα τους μετρήσει κανένας Τσιόδρας κι ούτε θα κλάψει για την απώλεια της εργασίας και την καταστροφή της ζωής τους καμιά αστική και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Άλλωστε, οι δολοφόνοι δεν κλαίνε πάνω στα μνήματα των θυμάτων τους.