Ο καθόλου τυχαίος θάνατος της νεολαίας (εχθροί της πραγματικότητας)

Το 2016 το καλοκαίρι είχα επιστρέψει από την Πάτρα και την Πελοπόννησο στα Γιάννενα και την Ήπειρο. Το καλοκαίρι αυτό ξεκίνησε και η Κινηματογραφική Λέσχη Άρτας να κάνει προβολές στον Ορφέα, ένα παλιό και εγκαταλελειμμένο μέχρι τότε θερινό σινεμά. Μου είχε φανεί ιδιαίτερα ασυνήθιστο και θετικά αιφνιδιαστικό ότι μια παρέα νέων παιδιών που γύρισε στην πόλη της, αποφάσισε να πάρει αυτή την πρωτοβουλία. Έξι χρόνια μετά η κινηματογραφική λέσχη συνεχίζει να παλεύει για μια διαφορετική Άρτα.

Fast forward στον Οκτώβριο του 2021, όπου  ήρθα σε επαφή με την διευθύντρια του Βιοπαθολογικού εργαστηρίου του ΓΝ Άρτας και μου επικοινώνησε αν θέλω να έρθω στο εργαστήριο ώστε να αναπληρώσω έναν συνάδελφο βιοπαθολόγο που έβγαινε σε αναστολή (και έτσι και αλλιώς δεν ήθελε να συνεχίσει να εργάζεται στην Άρτα). Γνωρίζοντας ότι η θέση είναι για τρεις μήνες και έχοντας ενεργή παράταση στο Νοσοκομείο Χατζηκώστα (Γιάννενα) έως την άνοιξη του 2023, ήμουν αρκετά επιφυλακτικός. Σε συνάντηση με τη διεύθυνση μου έγινε σαφές πως θα προκηρυχθεί κανονικά η θέση του επικουρικού σε σύντομο χρονικό διάστημα και ότι ήταν τεχνικοί/γραφειοκρατικοί λόγοι που δεν επέτρεπαν να γίνει άμεσα. Μετά από γνωστοποίηση της διευθύντριας ότι το νοσοκομείο έχει άμεσες ανάγκες και λόγω της συναισθηματικής σύνδεσης μου με αυτό (η μητέρα μου εργαζόταν στο Νοσοκομείο) αποφάσισα να αφήσω σύμβαση μεγαλύτερης διάρκειας και να έρθω στο ΓΝ Άρτας.

Ενώ αρχικά, λοιπόν, φαινόταν ότι έχει δρομολογηθεί η κατάσταση, με την αρχή της νέας χρονιάς η θέση δεν προκηρύσσεται και, από ό,τι μαθαίνουμε, στις αρχές Ιανουαρίου έχουν σταλεί λάθος τα χαρτιά στο υπουργείο (με ανέφεραν ως βιολόγο και όχι ως βιοπαθολόγο). Ενώ το επόμενο διάστημα υπήρχε ενημέρωση ότι τα χαρτιά έχουν φτάσει στο υπουργείο στη συνέχεια ενημερωθήκαμε πως οι προϋπολογισμοί έχουν σταλεί λάθος (δεύτερη φορά). Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα ενημερωθήκαμε στο εργαστήριο πως το αίτημα εγκρίθηκε στο υπουργείο. Ενώ όμως η θέση δεν προκηρυσσόταν, η 6η ΥΠΕ ενημέρωσε πως το υπουργείο έχει απορρίψει το αίτημα. Επειδή ο φόρτος εργασίας τόσο στο εργαστήριο όσο και στο νοσοκομείο είναι μεγάλος, για το πρόβλημα στελέχωσης τοποθετήθηκε επανειλημμένα  η τριμελής επιτροπή ΕΙΝΗ των γιατρών του νοσοκομείου, ο σύλλογος εργαζομένων και το εργατικό κέντρο (βλέπε εδώ και εδώ), αλλά και η διευθύντρια του βιοπαθολογικού εργαστηρίου και πρόεδρος της επιτροπής λοιμώξεων (βλέπε εδώ).

Στις αρχές Ιουνίου υπήρχε ενημέρωση πως στάλθηκε εκ νέου αίτημα από το ΓΝ Άρτας στο υπουργείο υγείας το οποίο ενώ αρχικά εγκρίθηκε από την Αναπληρώτρια υπουργό δεν προχώρησε καθώς το οικονομικό τμήμα του υπουργείου ενημέρωσε το νοσοκομείο πως οι προϋπολογισμοί έχουν σταλεί πάλι λάθος, ενώ και η διορθωτική που εστάλη ήταν (και πάλι) λάθος, καθώς δεν υπήρχαν κονδύλια (;) για δύο επικουρικούς (έναν μικροβιολόγο και έναν χειρουργό). Στη συνέχεια και εφόσον  δεν υπήρχε (πλέον) χειρουργός στη λίστα στάλθηκε το αίτημα υποτίθεται για τη θέση του βιοπαθολόγου. Υποτίθεται γιατί όπως ενημερωθήκαμε από την 6η ΥΠΕ τελικά πάλι το αίτημα ήταν λάθος (και πάλι αναφέρθηκε η θέση βιολόγου αντί για Βιοπαθολόγου). Τώρα τυχαία να είναι όλα αυτά; Γίνεται τόσες φορές λάθος και τυχαία; Ενώ μάλιστα υποτίθεται ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να μείνω; Ή μήπως ενοχλεί ο ενεργός συνδικαλισμός;

Τόσο η περίπτωση της κινηματογραφικής λέσχης όπως και η περίπτωση της θέσης μου στο ΓΝ Άρτας έχουν ως κοινό παρονομαστή νέους ανθρώπους που παλεύουν για να αλλάξουν τον τόπο τους. Θα βρείτε και άλλα παραδείγματα από νέους αγρότες, έως νέους καλλιτέχνες. Άνθρωποι που δε βολεύονται με μια έξοδο το Σάββατο, με μια επίσκεψη σε ένα βουλευτικό γραφείο, με το να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για περισσότερα χρήματα στο εξωτερικό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι εχθροί της πραγματικότητας, μιας πραγματικότητας που σε θέλει υποταγμένο στη μιζέρια και την επιβίωση. Προτιμούν να ξοδέψουν το λίγο ελεύθερο χρόνο τους για να βελτιωθούν και να βελτιώσουν, να οργανώσουν μια προβολή, μια εκδήλωση, μια κινητοποίηση, να κάνουν ένα, δύο, τρία μεταπτυχιακά και έρευνα. Και όλα αυτά να ρίχνονται σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο. Γιατί το θέμα είναι πώς οι θεσμοί αντιμετωπίζουν αυτούς τους ανθρώπους.

Όσα λόγια και αν ακούγονται, αυτή είναι η έμπρακτη προσπάθεια να δομηθεί ένα άλλο μοντέλο πόλης που θα χωρά νέους ανθρώπους. Και αυτό ίσως είναι ο μόνος τρόπος να μην ερημώσει και άλλο η πόλη και η χώρα, να κλείσουν και άλλα σχολεία, να φύγουν και άλλοι νέοι. Πολλές φορές, έχουμε κουραστεί να ακούμε για brain drain, λες και εδώ μείναμε μόνο οι ηλίθιοι. Βέβαια μπορεί για τη λογική των θεσμών να είμαστε όντως ηλίθιοι, ξεχασμένοι Δον Κιχώτηδες που κυνηγάνε ανεμόμυλους. Και ακούμε για αριστεία, αλήθεια όμως τι είναι αριστεία; Τα κομματόσκυλα που θεωρούν προσόν διορισμού το μέσο; Οι δημοσιεύσεις  στο Facebook και στο Instagram;  Ή οι άνθρωποι αυτοί που παλεύουν να γίνουν καλύτεροι κάνοντας καλύτερη την κοινωνία;

Για αυτό και οι θεσμοί όταν δεν είναι εφικτό να τους εκμεταλλεύονται, τους πολεμούν. Αν δε μπορούμε να οικειοποιηθούμε το έργο τους, αν εκτός από δουλειά μιλάνε κιόλας, τόσο το χειρότερο. Πρόσφατα άκουσα πως μέλη της διοίκησης θέλουν να με περάσουν από ΕΔΕ γιατί είπα ότι έκαναν εφτά φορές λάθος, και όχι τέσσερις ή πέντε. Συγγνώμη πάντως δε ζήτησαν. Ντρέπονται που δημοσιεύτηκε τι έκαναν, όχι ότι το έκαναν. Είναι αυτό αριστεία; Είναι μεταρρύθμιση; Αυτό είναι ό,τι μπορεί να προσφέρει ο νεοφιλελευθερισμός στην κοινωνία: ρεμούλα, αδιαφορία, ανικανότητα, κομματικό κράτος, αδιαφάνεια. Και μετά να καταγγέλλει ό,τι το ίδιο σύστημα έχει δημιουργήσει. Μόνο μέσω μιας συλλογικής κουλτούρας αλληλεγγύης και ελέγχου, μπορεί να επιτευχθεί αριστεία, εξέλιξη,  πρόοδος. Μέσω του σοσιαλισμού δηλαδή.

Αντί αυτού βέβαια η κοινωνία βράζει. Απλήρωτοι λογαριασμοί, έσοδα που μετατρέπονται σε έξοδα σε χρόνο dt, φόροι, χίλιοι θάνατοι από κορονοϊό σε ένα εξάμηνο, γυναικοκτονίες, υποκλοπές, δύο αυτοκτονίες νέων την εβδομάδα. Η νέα γενιά έχει εγκλωβιστεί και το έχει καταλάβει. Μένει να καταλάβει και το εύρος της δύναμής της, της κατάρτισής της, της ηθικής της. Και να αναλάβει δράση άσχετα αν κανένας ή σχεδόν κανένας οργανωμένος φορέας θέλει ή μπορεί να το κάνει. Γιατί αυτό φοβούνται όσοι κινούνται στο σκοτάδι, το φως και το δημόσιο λόγο. Βέβαια αριστεία στο σκοτάδι δεν υπάρχει. Και αν αυτοί είναι η ζοφερή πραγματικότητά τους, τότε εμείς θα παραμένουμε, με κάθε κόστος, εχθροί της πραγματικότητας αυτής.

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, μέλος τριμελούς επιτροπής γιατρών ΓΝ Άρτας