Ο Κλέων και ο κλαίων…

Τώρα που ο λαός «ησύχασε», γιατί έχει όχι απλώς μια σταθερή κυβέρνηση των 158 βουλευτών, αλλά και μια σταθερή σύμπλευση ελευθερίας να τη βοηθάει στα πλαίσια της καινοτομίας της κυβερνώσας έσχατης αντιπολίτευσης, πλην Λακεδαιμονίων ΚΚΕ, αρχίζει η συμπίεση μυαλών και συνειδήσεων, ώστε να ενσωματωθούν μεγάλες μάζες πολιτών στη λογική των ακατανόητων συμφερόντων. Ηδη έχουμε τα πρώτα δείγματα που περνάνε υποχρεωτικά στα ψιλά, για να αναδυθούν σε άθλια και χονδροειδή αντιλαϊκή επίθεση που θα έρθει από φθινόπωρο, όταν τελειώσουν τα θερινά ψέματα.

Ο Κλέων, προσωποποιημένος καύσων, όχι τυχαία επιμένω, αφού η προσωποποίηση των συμφορών είναι τεχνική της προπαγάνδας, είπαν κι έγραψαν ότι βάρεσε κατακούτελα οκτώμισι εκατομμύρια Ελληνες. Οπως βλέπετε εξαιρέθηκαν οι τουρίστες. Αλλά μαζί μ’ αυτούς που «εκκενώθηκαν» απ’ τον φιλόξενο λαό προς τις πατρίδες τους, ο Κλέων χτύπησε και εικοσιτρείς ψυχιατρικούς ασθενείς στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίου. Στοιβάχτηκαν σε καμιά δεκαριά ράντζα χωρίς κλιματισμό! Στις ίδιες συνθήκες και πέντε υπό χημειοθεραπεία ασθενείς σε δίκλινα δωμάτια, που προφανώς εξαιρέθηκαν της ενεργειακής αναβάθμισης της ευρωχώρας μας. Είναι οι στιγμές που ακούς τη φράση «φιλοξενείται στο τάδε δωμάτιο νοσοκομείου κάποιος ασθενής» κι αναρωτιέσαι τι του ‘χει κάνει του Κλέωνα και τον βασανίζει έτσι.

Λίγο παραδώθε στο τσιμεντένιο κλεινόν αθηναϊκό άστυ, ο Κλέων υπέβαλε στο μαρτύριο της κακοήθους θερμοπληξίας μια χούφτα αστυνομικούς, που τους έστειλε το ποντιοπιλατικό μας κράτος να εμποδίσουν τους εμποδιστές της έξωσης μιας μονογονεϊκής οικογένειας, που χρώσταγε το ασύλληπτο ποσό των 800 ευρώ. Είναι ν’ απορεί κανείς πώς δεν έκαψαν τα γοφιά τους οι ένστολοι από το πυρωμένο όπλο και τις μεταλλικές αγκράφες στο ζωνάρι τους.

Έτσι ο Κλέων έγινε δράκος και βγήκαν στις τηλεοπτικές ρούγες να τον χτυπήσουν στην καρδιά με τον πύρινο λόγο τους οι Αϊ-Γιώργηδες και Αϊ-Δημήτρηδες λογχοφόροι υπουργοί. Θα μου πείτε, υπάρχει κι εκείνο το «η φωτιά σβήνει με φωτιά», οπότε οι πύρινες γλώσσες δουλεύουν και στα δάση και στα στόματα. Οι επιστήμονες λένε πως τα επόμενα χρόνια οι συμφορές από φωτιά, νερό, αέρα, σεισμό, λιμό, λοιμό και καταποντισμό θα εξαντλήσουν το αρχαιοπρεπές μας ονοματολόγιο. Κι αν ενσωματωθούμε λίγο ακόμα στο αστικό παράλογο, σύντομα θα πρέπει να ιδρύσουμε ειδικές κλινικές για την αντιμετώπιση των ασθενειών που θα προκύψουν από την κατάχρηση του 112. Οι Ελληνες του εικοστού πρώτου αιώνα δεν θα ακούνε τον χειμώνα φωνές σαν της Ζαν ντ’ Αρκ, αλλά τον δονητή του 112, που σε λίγο θα βαράει επειδή τελείωσαν οι τσίχλες στο περίπτερο.

Οι εξάρσεις καταστροφικής εθνικής περηφάνιας που εκδηλώθηκαν στη Βουλή, λίγο πριν κλείσει για διακοπές, είναι κυριολεκτικά τρομακτικές. Ο ένας έλεγε πόσα εκατομμύρια στρέμματα – εκτάρια κάηκαν στον Καναδά και τις ΗΠΑ κι ο άλλος πόσα στη Σιβηρία. Και μ’ αυτά τα μαθηματικά συμφοράς οι έχοντες αίμα ελληνικό βγαίναμε νικητές. Ωσπου ήρθαν οι νεκροί. Αλλά αυτούς τους είχαμε υποβαθμίσει σε κομματικές εξισώσεις, από τότε που στο Μάτι απανθρακώθηκε η αλήθεια μαζί τους, και στήθηκε ανδριάντας ατομικής ευθύνης.

Στα πλαίσια του οιηματικού παραλογισμού κρύβεται η παγίδα της λαϊκίστικης κοινωνιολογίας του καφενέ. Σ’ αυτήν μέσα μπορεί να πέσουμε όλοι μας κάποια στιγμή με τραγικά αποτελέσματα. Ακούς τον διπλανό σου να λέει πως άντεξαν οι πνιγμένοι στο καυσαέριο Νεοϋορκέζοι κι η μισή Αμερική να αναπνέουν δύσκολα, χωρίς ορίζοντα, απ’ την αιθαλομίχλη των πυρκαγιών στον Καναδά, οπότε γιατί να μην αντέξεις στη Ρόδο ή τη Λαμία την κάπνα στο οβελιστήριο, τυλίγοντας πιτόγυρα επί δωδεκάωρο για οχτώ κατοστάρικα, ώστε να γλιτώσεις την έξωση.

Οι πραγματικές διακοπές, φέτος, έτος εκλογικό, 2023, είναι να περιπλανηθεί κανείς και στον ύπνο και στον ξύπνιο του εκεί που ο κοινός νους, η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη, η οργή για το άδικο, ο σεβασμός στη δουλειά και τη ζωή του άλλου δίνουν στον μόχθο του καθενός και της καθεμιάς την ποιότητα που χρειάζεται η επιβίωση για να βιώνεται ως ζωή. Με το μυαλό στους πάνω από χίλιους διακόσιους ΚΝίτες εθελοντές πυροσβέστες Καλό Καλοκαίρι. Το Πατριδογνωμόνιο δεν παίρνει άδεια, επειδή και μπορεί και δεν θέλει να χάσει τον μπούσουλα.