Ο… Μυστικός Ύπνος

Γράφω πρωτομηνιά του Αυγούστου, αποχαιρετώντας την Αθηνά, μια συντρόφισσα και συνάδελφο, που έπεσε χτυπημένη απ’ τον καρκίνο, αυτό το άρρωστο όπλο, ολοένα και μεγαλύτερου και συχνότερου σε νέους ανθρώπους …βεληνεκούς, για το οποίο δεν ξοδεύονται όσα θα ‘πρεπε δισεκατομμύρια για την κατασκευή ασπίδας και συστημάτων άμυνας. Οπότε ξεκινάω βαριά, γιατί ποιος μπορεί να πει καλό μήνα με την απειλή στη Μέση Ανατολή, για το πέρασμα του κόσμου στον αστερισμό των αντιποίνων. Λες κι όλος ο κόσμος να έχει ασπαστεί αυτό το πολιτισμικά ανίερο δόγμα: Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος.

Ξεσηκώθηκαν οι ναζί της τωρινής εποχής, πολλοί μασκαρεμένοι πίσω από εύπεπτες ταμπελίτσες, ταγεράκια και γραβάτες της άκρας δεξιάς, του υπερσυντηρητισμού, και άλλα τέτοια, για τον Μυστικό Δείπνο στην έναρξη της παριζιάνικης Ολυμπιάδας. Ξεσηκώθηκαν και οι φανατικοί του ατομικού δικαιωματισμού και στήθηκε μια αντιπαράθεση σε κάλπικο ρινγκ. Συνήθως εξεγείρονται αυτοί που ελέγχουν τι εμπεριέχει ένα δείπνο στα τραπέζια των πολλών. Γιατί να μην είναι άγιο πράγμα και να πρέπει να μένει άθικτο, να μη χορταίνει με μια μπουκιά ψωμί και μισό ποτήρι κρασί όλη σχεδόν η ανθρωπότητα, για να μπορούν τ’ αφεντικά της να έχουν βακχικά εδέσματα και διονυσιακά ποτά στα δείπνα της κραιπάλης τους; Οπότε η γύμνια είναι επικίνδυνη, γιατί δείχνει αν η κοιλιά είναι μεγάλη από ευδαιμονία ή απλώς τουμπανιασμένη από την πείνα και την αρρώστια.

Γι’ αυτό τούτο το καλοκαίρι, ακόμα και στο περιθώριο μιας παραλίας και μετά απ’ το φτύσιμο των κουκουτσιών μιας φέτας καρπουζιού, ας μην ασχοληθούμε με τον Μυστικό Δείπνο, που δεν είχε θέμα άλλωστε το φαΐ, αλλά την προδοσία, κι ας κουβεντιάσουμε για τον Μυστικό Υπνο. Αυτόν στον οποίο μας έχει ρίξει η χειραγωγημένη τεχνολογικά εύκολη μαζική επικοινωνία. Ο Μυστικός αυτός Υπνος είναι η βύθισή μας σε μια ατζέντα επικαιρότητας, που υπηρετεί συμφέροντα και μας καθηλώνει σε μία οπτική γωνία, όπου οι έχοντες και οι κατέχοντες τα μέσα και το χρήμα αποφασίζουν τι είναι σπουδαίο και τι ασήμαντο.

Ετσι έχουμε ένα κράτος, το Ισραήλ, το οποίο επί δεκαετίες μεγαλώνει εδαφικά, με πολέμους, βίαιους εποικισμούς, εξανδραποδισμό πληθυσμού, και εντέλει γενοκτονία των Παλαιστινίων. Αυτό το κράτος δρα σαν ο καλύτερος μαθητής των προαιώνιων διωκτών του και των ναζί βασανιστών του. Πάνε δε κάμποσες δεκαετίες που αποφάσισε από την Ολυμπιάδα του Μονάχου και μετά να γίνει και επιλεκτικός δολοφόνος όσων ηγετών, ακόμα και του ίδιου του του κράτους, όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν, αντιστασιακών, τρομοκρατών, αρχηγών οργανώσεων, όπως προχτές ο Χανίγια. Και παρέλασε στο Σηκουάνα η σημαία ενός κράτους που μπορεί να δολοφονεί όποιον θέλει, σε άλλες χώρες, γειτονικές ή και μακρινές, μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά των στόχων του. Και παρέλασε. Αυτή η άμυνα σε μια βαρβαρότητα που αν δεν είσαι σε Μυστικό Υπνο, δύσκολα ξεχωρίζεις την αντίσταση από την τρομοκρατία. Τέτοιες σημαίες δεν παρελαύνουν απλώς. Εξασφαλίζουν και συμπάθεια και συμμάχους και προμηθευτές όπλων και επισκέψεις και κοινοβουλευτικά χειροκροτήματα κι επενδύσεις. Δεν είδα και κανέναν λοιπόν να ξεσηκώνεται που παρέλασαν βγαλμένα μάτια και ξεριζωμένα δόντια σε παραπάνω από μία σημαίες ανάμεσα σε κάμποσες, για παράδειγμα, μετααποικιοκρατικές Γουινέες. Και παρέλασε μια λάντζα με μια ομάδα Παλαιστίνη – κράτος, και σε μια άλλη οι πρόσφυγες ως άλλοθι. Ηθελα να ‘ξερα τι κουβέντα μπορεί να ανοίξουμε για το περίπλοκο πολιτικά, ενεργειακά, πολιτισμικά, ιστορικά και γεωστρατηγικά Μεσανατολικό, μια πληγή, σκόπιμα ανοιχτή κοντά έναν αιώνα τώρα, όταν μας φαίνεται φυσικό είτε μια ομάδα μυστικών πρακτόρων, είτε μια ρουκέτα από μυστικό τόπο εκτόξευσης, μπορεί να πέσει δίπλα μας για να δολοφονηθεί ο εχθρός του εχθρού ή του φίλου μας. Γιατί στην επικοινωνία εντός Μυστικού Υπνου δεν είδα σε κανέναν τίτλο την ανακοίνωση της κοινότητας των Δρούζων, που ζήτησαν σε μαζική συγκέντρωση «να μη χυθεί σταγόνα αίμα με άλλοθι την εκδίκηση για τα δώδεκα παιδιά μας που χτυπήθηκαν από ρουκέτα στο γήπεδο…». Είδα όμως υπερπροβολή των δύο δηλώσεων υπέρ μερικών έφεδρων Ισραηλινών στρατιωτικών που βίασαν με παλούκια Παλαιστίνιους αιχμαλώτους με το σκεπτικό ότι «λίγα τους έκαναν, έπρεπε να τους εκτελέσουν επιτόπου, αφήστε τους στρατιώτες μας ελεύθερους…».

Η βαβούρα γύρω απ’ αυτήν την ελευθεριακή Ολυμπιάδα, όπου τα πολυεθνικά πλήθη, σε όλα σχεδόν τα αθλήματα, κραυγάζουν χουλιγκάνικα και αναγκάζουν τους κριτές και τους αφέτες να επαναλαμβάνουν εκκινήσεις, απαιτώντας σεβασμό στους αθλητές, επισκιάζει μια κλιμακούμενη ένταση στον πόλεμο της Ουκρανίας και κρύβει το φυτίλι που άναψε εν χορδαίς και οργάνοις στη Μέση Ανατολή. Εκεί που τα παιδιά μπαίνουν στη ζυγαριά της φρίκης, δέκα εβραιόπουλα ίσον χίλια Παλαιστινιάκια…

Μιας και διανύουμε περίοδο διακοπών, έχω μια πρόταση για την αφύπνιση από τον δήθεν υπέροχο κι ελεύθερο Μυστικό μας Υπνο. Ενα κόλπο ελιξήριο σαν του Αστερίξ. Το αντηλιακό και τις διαφημίσεις περί αυτό. Για σκεφθείτε. Προσφέρθηκε ποτέ σε εργάτες της οικοδομής και των δρόμων, αγρότες στα χωράφια και άνδρες και γυναίκες που βγάζουν το ψωμί τους στο λιοπύρι;

Αυτοί δεν κινδυνεύουν από τις ακτίνες UV και τον καρκίνο του δέρματος;

Καλό ταξίδι, Αθηνά, καλές και ξύπνιες διακοπές τον Αύγουστο το θεριστή σε όλες κι όλους σας.