Ο πόλεμος είναι εδώ

O πόλεμος είναι εδώ. Δεν έρχεται. Ηρθε. Και στον βορρά (Ουκρανία) και στον νότο (Παλαιστίνη -Λίβανος). Δεν είμαστε σ’ αυτόν ουδέτεροι παρατηρητές. Συμμετέχουμε. Με όπλα, με χρήμα, με ψηφοφορίες σε διεθνείς οργανισμούς, με συμμαχίες, με δηλώσεις, με προπαγάνδα. Ο πληθυντικός που χρησιμοποιώ μέχρι εδώ δεν είναι τεχνητός. Είναι απεικόνιση της πραγματικότητας. Πλην ΚΚΕ, λοιπόν, που έχει σαφή πολιτική θέση απέναντι στη φύση, στο ανάγλυφο των συμφερόντων, στην αντικειμενική κατανομή των βαρών και των συνεπειών του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σχεδόν όλοι οι άλλοι ιδεολογικοπολιτικοί χώροι κινούνται μεταξύ εκβιασμένης λαϊκής άγνοιας και αδράνειας, και σε διαγκωνισμούς συμμετοχής στα τυχόν λάφυρα, με ανίερους ελιγμούς και φτιασιδωμένα κίνητρα.

Στη θολούρα που συνεπάγεται για τον λαό, σε καθημερινή μάχη επιβίωσης, ένας τέτοιος πόλεμος, η κυρίαρχη μιντιακή σκοπιμότητα φλυαρεί με κλισέ οργουελικού τύπου, ισοπεδώνοντας συστηματικά τις λέξεις και τη σημασία τους. Εγώ τις θεωρώ ασφαλέστερο από άλλα καταφύγιο όταν δεν θέλω μήτε να στείλω τα παιδιά στον θάνατο, μήτε τις βόμβες στα σπίτια, στα σχολεία, στα χωράφια, στα μουσεία. Και αυτό το …πατήρ πάντων, περί πολέμου, άμα δεν το δεις ολόκληρο για να τοποθετηθείς, με βασανίζει στα στόματα αυτών που το εκτοξεύουν χωρίς να τους πειράζει που δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Λέει ο Ηρακλειτος: «Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους». Η φιλοσοφική φράση του Ηράκλειτου μοιάζει πολλές φορές ακατανόητη ως θέση. Ακριβώς γιατί περιλαμβάνει και τη σύγκρουση στο πεδίο της ύλης, που καταλήγει στην επιβολή της ισχυρότερης δομής, και στη γενίκευση των ανθρώπινων σχέσεων, όπως διαμορφώνονται από την εξουσία ως τη δουλεία.

Η αρχική σημασία της ομηρικής λέξης πελεμίζω, από όπου βγαίνει ο πόλεμος, είναι φοβίζω τον εχθρό. Ποιος φοβάται σήμερα τον πόλεμο; Αυτόν που τώρα γίνεται και μας αφορά. Εκεί παίζεται όλος ο χυδαίος εφησυχασμός των λαών που δεν έχουμε ακόμα βρεθεί και με στρατιώτες στα μέτωπα. Στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ο εχθρός είναι οι λαοί. Είναι οι άνθρωποι που πρέπει να γίνουμε δούλοι των ορατών τε και αόρατων αφεντικών – βασιλιάδων. Σκόπιμα σε κάθε συζήτηση για την οικονομική πραγματικότητα, τη φτώχεια, τα επιδόματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, τους φόρους, τις ανάγκες, αποκρύπτεται και από την κυβέρνηση και από τα αντιπολιτευόμενα σοσιαλδημοκρατικά, προσωποπαγή ή μη κόμματα και ακροδεξιά μορφώματα, το κολοσσιαίο πολεμικό γεγονός ότι ο φετινός προϋπολογισμός της ΕΕ αναγγέλθηκε και ανακηρύχθηκε πολεμικός. Είμαστε σε πόλεμο. Εν χορδαίς και οργάνοις. Αλλά οι σειρήνες της ενημέρωσης και της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας βαράνε νταούλια σε μικροπολιτικά ιδιοτελή πανηγύρια. Σου λένε ότι φταίει ο πόλεμος των άλλων για την ενεργειακή σου φτώχεια. Στις μετακινήσεις, στο ηλεκτρικό, παντού. Και σου προσφέρουν τη λύση να παίζεις τζόκερ τιμολογίων, διαλέγοντας πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε και εσχάτως σωτήρια …πορτοκαλί τιμολόγια. Ετσι μαθαίνεις ότι για την ειρήνη πασχίζεις στοιχηματίζοντας καθημερινά. Αφού προηγουμένως έχεις δώσει και γην, και ύδωρ, και τρένα, και λιμάνια…

Ισχυρότερη δομή από τον οργανωμένο λαό δεν υπάρχει. Και αν αποφασίσει να μην υπηρετήσει αλλότρια συμφέροντα αλλά να υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια ο λαός τα δικά του, τότε δεν θα υποδουλωθεί, γιατί θα έχει συνειδητοποιήσει και ποιος είναι ο εχθρός και ποια είναι και η τάξη του και η δύναμή του.