Ο ρατσισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον

Ο ρατσισμός βλέπει τον άνθρωπο σαν ράτσα με καθαρό DNA για βρώμικα μυαλά, τον κάνει ζώο – τόσο τα δίποδα, όσο και τα τετράποδα, και τον γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, στο μαύρο παρελθόν της κοινωνίας της εκμετάλλευσης, ενώ του πήρε πολλά χρόνια να σταθεί όρθιος και να περπατήσει.

Ο ρατσισμός είναι δίδυμο αδέρφι με τον εθνικισμό, την ιδέα της ανωτερότητας μιας φυλής ή ενός συνόλου με βάση το δέρμα του ή την εμφάνισή του. Κι είναι ο βασικός μοχλός με τον οποίο οι αστικές δυνάμεις συσπειρώνουν και συστρατεύουν μάζες σε αντιδραστική πάντα κατεύθυνση. Ο ρατσισμός μπορεί ενίοτε να υπερβεί τις ταξικές διακρίσεις και να χτυπήσει έναν πλούσιο Αφροαμερικανό, έναν ευκατάστατο ομοφυλόφιλο, έναν Εβραίο μαγαζάτορα κοκ. Μία ιδέα μπορεί να αυτονομηθεί από τις αιτίες που τη γεννάνε, να πάρει δική της ξεχωριστή υπόσταση και να φαντάζει ως κάτι αυθύπαρκτο. Έχει όμως πάντα ταξικό πρόσημο και ρίζες στον κόσμο της εκμετάλλευσης.

Η κοινωνία του μέλλοντος δε θα απαλλαγεί μονομιάς από τέτοια φαινόμενα και συμπεριφορές, θα αφαιρέσει όμως τη βάση διαμόρφωσής τους, θ’ αλλάξει τις παλιές, σκουριασμένες συνειδήσεις, δείχνοντας στους λαούς ότι μπορούν να ζουν αδελφωμένοι κι ότι είναι αλλού ο εχθρός που πρέπει ν’ αναζητήσουν.

Ας μην ξεχνάμε πως οι καπιταλιστές μπορούν να πουλήσουν το σκοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε, να κάνουν προϊόν τον αντιρατσισμό, να το χρησιμοποιήσουν ως άλλοθι ή συγκριτικό πλεονέκτημα για συγκεκριμένα προϊόντα τους.

Αν ο ρατσισμός είναι το όπιο του εθνικιστή και κοινός τόπος αναφοράς για κάθε δεξιό, κάθε απόχρωσης (φιλελέ ή φασίστα), χρήσιμο εργαλείο για κάθε επιχειρηματία και για το τσάκισμα εργατικών δικαιωμάτων, υπάρχει από την άλλη το αντίστοιχο ενός ρηχού “αριστερού’ αντιρατσισμού, που δε φτάνει ποτέ στις ρίζες του προβλήματος, που φρονεί πως μπορεί να χτυπά μόνο τα κλαδιά του, μόνο τις συνέπειες και που χρειάζεται, όσο κανείς τους ρατσιστές και τους φασίστες ως αντίπαλο δέος για να επιβεβαιώνει δια του ετεροπροσδιορισμού τη δική του “προοδευτική ταυτότητα” και να κρύβει την εναλλακτική ενσωμάτωσή του στον κόσμο που γεννά αυτά τα τέρατα.

Όπως κάθε παγκόσμια ημέρα, δε θα μπορούσε κι αυτή να μην είναι γεμάτη υποκρισία. Οι ρατσιστές γιορτάζουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο και τα αστικά κράτη τιμούν την επέτειο με Μόριες, ναυάγια στο Αιγαίο και πογκρόμ στα Βίλια και την Κόνιτσα κοκ.