Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι… “φασίστες” του ΠΑΜΕ – Όταν η κυβέρνηση ζηλεύει τη δόξα του Τζήμερου και της Χρυσής Αυγής

Τι κοινό έχει ο Τζήμερος, ο Άδωνις Γεωργιάδης, τα μαντρόσκυλα της Χρυσής Αυγής, με τον Ανδρέα Νεφελούδη -από τον καιρό της ΔΗΜΑΡ- και ένα βουλευτή του Σύριζα, από τους θεωρούμενους “αριστερούς”; Όλοι τους θεωρούν το ΠΑΜΕ και τους κομμουνιστές φασίστες!

Τα ακροδεξιά, φασιστικά εμέσματα, με φιλελεύθερο ή μη μανδύα, είναι γνωστά και δε χρειάζεται καν να τα αναπαράγουμε. Αξίζει να θυμηθούμε και να θαυμάσουμε όμως τα αντίστοιχα κατορθώματα των κυβερνητικών στελεχών.

Το καλοκαίρι του 2010, της πρώτης μνημονιακής χρονιάς, στο πλαίσιο μιας πανελλαδικής απεργίας, οι ναυτεργάτες δέχτηκαν ομοβροντία λάσπης από εφοπλιστές, ΜΜΕ και παπαγαλάκια που επιζητούσαν να ανοίξουν με κάθε τρόπο τα λιμάνια. Ο Ανδρέας Νεφελούδης ως στέλεχος της ΔΗΜΑΡ τότε (τον καιρό του “άντε και γ… σύντροφε Κουβέλη”) έβαλε το δικό του λιθαράκι στην προσπάθεια ενεργοποίησης αντανακλαστικών κοινωνικού αυτοματισμού, κάνοντας λόγο για ολοκληρωτισμό, φασιστική τρομοκρατία και περιφρόνηση της δημοκρατικής νομιμότητας!

«Ολα αυτά τα απολύτως ολοκληρωτικά φαινόμενα (σ.σ.: η απεργία των ναυτεργατών) πρέπει να καταγγελθούν, να στηλιτευτούν και να απομονωθούν από την κοινωνία…». […] «Ο συνδικαλισμός του ΠΑΜΕ θυμίζει φασιστική τρομοκρατία» […] περιφρονεί τη «δημοκρατική νομιμότητα»…

Τα απεργοσπαστικά του ένσημα αναγνωρίστηκαν από την “αριστερή κυβέρνηση” του Σύριζα (που τότε έκανε λόγο για τις “εξαλλοσύνες” του ΠΑΜΕ στο λιμάνι) κι έτσι ο Α. Νεφελούδης έγινε στέλεχος στην κατάλληλη θέση: γενικός γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας, για να περάσει το νόμο που βάζει νέα εμπόδια στις απεργίες και να κάνει δηλώσεις περί “πολιτικής αλητείας” του ΠΑΜΕ.

Το δεύτερο κρούσμα ήταν η χτεσινή, κατάπτυστη ομιλία του βουλευτή του Σύριζα, Νίκου Παπαδόπουλου, που χαρακτήρισε “επαναστάτες φασίστες” τα μέλη του ΠΑΜΕ που έκαναν έφοδο στο Υπουργείο Εργασίας και πως “στο δικό μας κόμμα, δεν κάναμε έτσι”, για τα χρόνια που ήταν μέλος του ΚΚΕ. Φαίνεται πως ο Ριζοσπάστης δεν έφτανε τότε στη Θεσσαλία ή ότι ο Ν. Παπαδόπουλος έχει επιλεκτική μνήμη. Αλλιώς θα θυμόταν πολύ καλά ενέργειες, όπως το φέρετρο του νεκρού εργάτη στο γραφείο του Κατσιφάρα ή τους οικοδόμους να ξηλώνουν πλάκες από πεζοδρόμια. Κρίμα που τότε ήταν στη λάθος πλευρά και δεν είχε βρει το δρόμο του προς τα κυβερνητικά έδρανα, για να μας πει από τότε τη γνώμη του σχετικά.

Ο δήθεν λεβέντικος ισχυρισμός του πως δεν κωλώνει να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο και να πλακωθεί, εκτός από γραφικός κουτσαβακισμός -που θυμίζει κάτι από Σαμαρά στα χειρότερά του- είναι και κωμικός αν σκεφτεί κανείς πως τα μέλη και τα στελέχη του Σύριζα δεν τολμάν να κινηθούν πλέον πουθενά χωρίς αστυνομική προστασία, πόσο μάλλον αν πρόκειται να συναντήσουν το οργανωμένο μαζικό κίνημα (όπως στην πρόσφατη επέτειο του Πολυτεχνείου). Την τελευταία φορά που το δοκίμασε ο ίδιος, εξάλλου, αποδοκιμάστηκε έντονα από τους αγρότες στο μπλόκο της Νίκαιας που δεν ανέχονταν την κοροϊδία (να πουλάει συμπαράσταση, ενώ έλεγε άλλα στα κανάλια) και έφυγε άρον-άρον.

Όσο για την απορία του, ποιος ήταν αυτός που χτύπησε το τραπέζι μπροστά στην υπουργό, και αν πρόκειται για εργάτη, είχε την ευκαιρία να τον δει στη Βουλή να μιλάει στην αρμόδια επιτροπή ως εκπρόσωπος των φορέων. Αλλά τότε μάλλον χάζευε στο Facebook ή κάπου αλλού. Ο κυβερνητικός λόχος δίνει πολύ μεγάλη σημασία σε όσα γίνονται στη Βουλή κι αυτό βγαίνει και προς τα έξω.

Όπως είπε κι ο Τσακαλώτος όμως, δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Η συζήτηση στη Βουλή θα κρατήσει ως τη Δευτέρα και ως τότε μπορεί να ακούσουμε πολλά καινούρια μαργαριτάρια…