Ο τροχός της τύχης (Matchpoint)

Θα γυρίσει ο τροχός, θα απαφτώσει και ο φτωχός λέει ένα ρητό, κλείνοντας μέσα σε μια φράση τα ιδεολογήματα της μικροαστικής τάξης και του λούμπεν προλεταριάτου. Υπόμεινε τα πάντα και κάποια στιγμή η ελεύθερη αγορά θα σου δώσει την ευκαιρία να κάνεις σε άλλους τα ίδια που υπέμεινες. Όμως, επειδή ο τροχός αυτός με τον τροχό της τύχης μοιάζει περισσότερο, αντί να απαφτώσει ο φτωχός τελικά ήρθε η στιγμή να απαφτωθούν και οι υπόλοιποι, οι μεσοαστοί, οι νοικοκυραίοι, όλοι αυτοί που με τόσο κόπο, σκύψιμο και σάλιο βολεύτηκαν στη ζωή τους. 

Αφορμή για αυτές τις σκέψεις υπήρξε μια συνδικαλιστική συνάντηση. Το πολύ πρωτότυπο με αυτή τη συνάντηση ήταν ότι το μικρό για τα δεδομένα του νοσοκομείου σώμα, αποτελούνταν στο 90% από διευθυντές του ΕΣΥ. Παράδοξο όσο και το να γινόταν συνέλευση εργοστασίου με προϊστάμενους και απόντες τους εργάτες. Το δεύτερο πιο παράξενο είναι ότι οι διευθυντές γκρίνιαζαν για τα προγράμματα, τα ωράρια, της εφημερίες, τις καλύψεις πολλαπλών τμημάτων από τον ίδιο γιατρό. Παράδοξο για δύο λόγους: ο πρώτος ότι αυτοί υπογράφουν τα προγράμματα, ο δεύτερος ότι όταν τα έκαναν αυτά οι ειδικευόμενοι ήταν μέρα μεσημέρι.

Τι έγινε λοιπόν τώρα; Ξύπνησαν τα κορόιδα, έφυγαν με αυτές τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις προς το εξωτερικό και εκεί που περίμεναν οι δύστυχοι να απαφτώσουν τους νέους συναδέλφους, βρίσκονται να απαφτώνονται τελικά οι ίδιοι. Ειρωνεία της τύχης; Κάρμα; Μια σκηνή βγαλμένη από το Match Point του Woody Allen, όπου όλη σου η ζωή καθορίζεται από ποια πλευρά του φιλέ θα πέσει το μπαλάκι. Και όπως τα έφερε η ζωή, η μοίρα, ο καπιταλισμός, τα μνημόνια, ο Μητσοτάκης και η πανδημία, το μπαλάκι δεν πέφτει στη σωστή πλευρά του γηπέδου. 

Και γι’ αυτό το λόγο ούτε ειδικευόμενοι ούτε επικουρικοί βρίσκονται σε τέτοιες μαζώξεις, γιατί αυτά που στους διευθυντές φαίνονται εξωφρενικά είναι για αυτούς η καθημερινότητα. Αυτοί είναι τα “παιδιά” που οφείλουν να κάνουν τη λάντζα για να μπορούν οι υπόλοιποι να κάνουν ενεργές εφημερίες από το σπίτι και να καταγγέλλουν τον κάθε διοικητή που τους τις μετατρέπει σε μικτές. Και όντως τι νόημα έχει για κάποιον αναλώσιμο να βρίσκεται σε μια τέτοια συνέλευση, όταν ακόμα και θεσμική συνάδελφος τους κόβει δίνοντας το λόγο πρώτα στους διευθυντές κατά προτεραιότητα ειδικότητας κιόλας (!); 

Το ακόμα πιο κακό είναι ότι ακόμα και τώρα αυτοί οι συνάδελφοι δεν έχουν κατανοήσει το ρόλο τους στην κατάσταση αυτή. Γιατί όταν ερχόταν τα εντέλεσθε μέσα στην πανδημία, έψαχναν τα “παιδιά” που θα καλύψουν τις τρύπες, που δε θα πάρουν τα νόμιμα ρεπό, που δε δικαιούνται ν’ απεργήσουν. Βέβαια και να καταλάβαιναν το ρόλο τους, και να άλλαζαν, δε σημαίνει ότι θα άλλαζε και η πραγματικότητα. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ. Και δυστυχώς δεν αλλάζει ούτε με βαρύγδουπες δηλώσεις σε κανάλια, ούτε με πονταρίσματα στο Facebook ή τιτιβίσματα στο Twitter. 

Και σε αυτό το σημείο έρχεται η στιγμή του matchpoint για τον κάθε συνάδελφο, την κάθε παράταξη, την κάθε συνδικαλιστική ένωση. Να διαλέξει από ποια πλευρά του γηπέδου θέλει να βρεθεί. Γιατί σε αυτό  το σύστημα υγείας, με τις ταξικές αντιθέσεις να διαπερνούν και τον ίδιο κλάδο, δε γίνεται να τους εκπροσωπείς όλους. Και κακά τα ψέματα ή λειτουργία του εθνικού συστήματος υγείας βασίζονταν και βασίζεται στους ειδικευόμενους και τους αγροτικούς, και τελευταία και στους επικουρικούς. Και τελικά οι διευθυντές βρέθηκαν στρατηγοί χωρίς στρατό. Και το ερώτημα είναι αν ο ρόλος μας σε αυτό είναι να τους βρούμε στρατό ή να αλλάξουμε τον τρόπο οργάνωσης των δομών υγείας. 

Χριστοδούλου Πάνος, Βιοπαθολόγος / Εργαστηριακός Ιατρός, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης, Μεταπτυχιακός φοιτητής στο ΠΜΣ Τρόφιμα, Διατροφή και Μικροβίωμα της ιατρικής του ΔΠΘ