Οδοιπορία…

Αν οδοιπορείς ολομόναχος μέσα στη σκόνη και στον κοπετό της νύχτας που κάλυψε τη γη, δε θα σε αναγνωρίσει κανένα άστρο και κανένα φεγγάρι τ’ ουρανού, γιατί ήδη έχεις εξαντλήσει το θεσπέσιο φέγγος της ψυχής σου, γιατί ψηλαφίζεις σαν τον τυφλό, ικετεύοντας δίχως ελπίδα το μίζερο και ατελέσφορο σκοτάδι… Αν νυχτωθείς μέσα στην ερημιά και στην ολιγόλογη σιωπή του ανώνυμου πλήθους, η ύπαρξή σου έχει απολέσει ανεπανόρθωτα την ταυτότητά της κι έχει μεταβληθεί σε ένα σκοτεινό είδωλο πάνω στον γκρίζο τοίχο, καταβεβλημένη και παραδομένη στην ασυδοσία της αλαζονικής εξουσίας των αυλοκολάκων και των καιροσκόπων του ρυπαρού και μίζερου κατεστημένου…

Ναι, στο ενδιάμεσο διάστημα της γέννησης και του θανάτου πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να ναυαγήσει η υπαρξιακή αγωνία, να εκπέσει η ελεύθερη βούληση, να αλλοιωθεί το περιεχόμενο του λόγου, στοιχεία δυναμικά, κυρίαρχα και κρίσιμα, που όταν υπάρχουν ισοζυγιάζουν τη ζωή, κρατάνε ψηλά το ηθικό φρόνημα και την αυτοπεποίθηση μέσα σε τούτο το έντονο τρικύμισμα, στην αναστάτωση που προκαλεί συχνά η δόλια, υποκριτική κι ύπουλη πραγματικότητα… Ωστόσο, ο άνθρωπος οφείλει πρώτα να αγωνίζεται ενάντια στον εαυτό του κι ύστερα ενάντια σ’ αυτούς που επιδιώκουν να του φράξουν το δρόμο, να του στερήσουν το μοναδικό κι ανεπανάληπτο ταξίδι, τη βασανιστική αλλά εξαίσια πορεία στον ενδεδειγμένο χρόνο για την κατάκτηση της απαιτητικής αιωνιότητας…

Μην αποζητάς λοιπόν θνητέ άνθρωπε να γίνεις αποδεχτός στο κοινότυπο και στο ανούσιο και μη μεταθέτεις σ’ άλλες ημερομηνίες την ταξική διαμάχη για χάρη μιας ψευδαίσθησης πως μπορείς τάχα ν’ απαλλαγείς από τη δίωξη κι από τον κατατρεγμό, γιατί αν υπεκφεύγεις και χρονοτριβείς συστηματικά, η πιθανότητα να πέσεις στον εκφυλισμό και στην κατάπτωση παραμένει πάντα ισχυρή, ενεργή και δραστήρια…

Με τη συγκροτημένη σκέψη και με την πλήρη αντιληπτικότητα θα δυνηθείς να πλήξεις τον κακό δαίμονα που φωλιάζει μέσα σου, με τη σύγκρουση και με τη σκληρή αντιπαράθεση θα καταφέρεις να βγεις ακέραιος κι αλώβητος στο ξέφωτο, να διαδηλώσεις μπροστά στο πλανεμένο πλήθος για κείνο το όραμα που κρατά ζωντανή την ελπίδα στην πλάση, να σηματοδοτήσεις χωρίς ενδοιασμό την επέλαση της αναμενόμενης σαρωτικής νίκης, αυτής που θα σε καταστήσει πρωτολάτη και πρωτοστάτη στα μάτια των αφοσιωμένων συντρόφων σου αλλά και στις μεταμελημένες συνειδήσεις όλων εκείνων που κάποτε είχαν επιβάλλει επαχθή μέτρα δίωξης εναντίον σου…

Κι είναι καιρός να επικροτήσουμε μαζικά και συλλογικά τις περίβλεπτες ηθικές αρχές, τις αναμφισβήτητες αλήθειες της ζωής, εκείνες τις πράξεις και τα γεγονότα που αντλούν έμπνευση κι ενθουσιασμό από τη ριζοσπαστική ιδεολογία κι από την ανιδιοτελή πίστη των αχανών οριζόντων, του συμπαντικού κόσμου που φανερώνει στα σαστισμένα μάτια των ανθρώπων τον επιβεβλημένο στόχο, αυτόν που έπρεπε από αιώνες να ‘χε φανερωθεί στο βλέμμα, αυτόν που έπρεπε να είχε ήδη κατακτηθεί στην ψυχή…

Πέρα, μακριά στα σύνορα της νύχτας ακούγονται οι κραυγές και τα σπαράγματα των νηπίων, η αγανάκτηση και η οργή των μανάδων, τα βογγητά των ανυστερόβουλων ψυχών που μεταναστεύουν βίαια στα ουράνια με τη συνοδεία των πένθιμων ήχων της καμπάνας… Στα ρολόγια του κόσμου ο χρόνος σταματά και πισωγυρίζει, για να αναχαιτίσει τις φωτιές, την οδύνη και τα δάκρυα κι απαιτεί επιτακτικά από τους ζωντανούς να ‘ναι αποφασισμένοι, πεπεισμένοι και σταθερά προσηλωμένοι στην προοπτική του μέλλοντος που σαλπίζει δίχως αναπαμό: η άγια ψυχή των θνητών θα επαναπατριστεί στην πατρογονική της γη μόνο αν διασωθεί το πνεύμα που δεινοπαθεί κι αν χειραφετηθεί η μνήμη που ματώνει… Κι είναι συλλογική η ευθύνη να σταθούμε αλληλέγγυοι, συνεπείς κι ενωμένοι δίπλα στα θύματα της γενικευμένης βίας, στον εύλογο και δίκαιο αγώνα των καθημαγμένων προλετάριων της γης, γιατί οι άνθρωποι στο αίμα, στο πόνο και στη θυσία γίνονται σύντροφοι!…’’