Οι αλυκές του μόχθου

Αυτό τον Αύγουστο φυσάει λυσσασμένα. Σε παίρνει και σε σηκώνει. Κι ο πολύπειρος λαός που λέει το γνωστό «από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα», το ξέρει πως ο φετινός χειμώνας τείνει να πάρει και να σηκώσει κυριολεκτικά ζωές στον αέρα. Οι μεγαλοκαρχαρίες άλλωστε του καπιταλισμού δεν σκαμπάζουν και πολλά από εποχές. Μυρίζουν αίμα και ορμάνε.

Έτσι μπορείς να κάθεσαι κατάκοπος στο κυλικείο της Amazon στη Βρετανία για μια ανάσα, και να ‘ρχεται εκπρόσωπος του αφεντικού, που είχε πέρυσι είκοσι δισεκατομμύρια λίρες κέρδος μόνον στη χώρα του, και να σου λέει να μην τολμήσεις να μην δεχτείς αύξηση μισή λίρα την ώρα, όταν ζητάς τουλάχιστον δέκα τα εκατό στο μισθό. Επεσε γιουχάισμα, αλλά τώρα πια οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι δε φτάνει. Κι έτσι άρχισε η ανεπίσημη λευκή απεργία. Ολοι στην ώρα τους, αλλά δε σκίζονται κιόλας.

Αφήνουν την παραγωγικότητα να την κυνηγάνε οι λογιστές, κι όχι οι εργάτες και οι κουβαλητές. Σ’ αυτή την εκδοχή την εργατική, από μια σκοπιά ο χειμώνας μπορεί και να έχει θυελλώδεις επίσημα κηρυγμένες απεργίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το χαμηλό βαρομετρικό κερδών.

Η Τράπεζα της Αγγλίας προειδοποιεί ότι δεν υπάρχει κανένα φως στον ορίζοντα, αφού προβλέπεται αύξηση των τιμών Ενέργειας άλλο ένα εβδομήντα τοις εκατό το φθινόπωρο. Υφεση παρατεταμένη, πληθωρισμός 13%, διακοπές εμπορίου, πολιτική αστάθεια, κοινωνική αναταραχή και περασμένα βρετανικά μεγαλεία διηγώντας τα να κλαις. Τα ίδια στη Γερμανία. Τα ίδια στην Ασία. Μαύρα σύννεφα, κάψιμο δισεκατομμυρίων σε προστιθέμενη αξία, γεωπολιτική ένταση σε κορύφωση, λίβας και ξηρασία γίνονται δρεπάνι για κεφάλια ανθρώπινα που θα κατρακυλάνε σαν τις μετοχές.

Αυτά τα κουδούνια, σύντροφοι, που όλοι βαράνε, έχοντάς τα όμως κρεμασμένα στο λαιμό μας, καθιστούν ακόμα πιο υπεύθυνους τους κρούστες. Αυτό πια αρχίζουν και το καταλαβαίνουν ακόμα και τα μικρά, έστω και απολίτικα παιδιά, που μεγαλώνουν ζώντας για να δουλεύουν, και όχι δουλεύοντας για να ζουν. Κι έτσι ο χάρτης ο παγκόσμιος μίκρυνε γρηγορότερα απ’ ό,τι οι καλλιεργημένες προσδοκίες. Κι αρχίζουν κι αναρωτιούνται πώς γίνεται να ξεσπάει πόλεμος ή απειλή πολέμου απ’ τη μία άκρη του κόσμου, την Ουκρανία, ως την άλλη, την Ταϊβάν, όπου ω του καπιταλιστικού θαύματος!, απ’ τη μεν πρώτη εξαρτάται το ψωμί κι η πείνα των ανθρώπων, κι απ’ την άλλη το ψωμί – μικροτσίπ των υπολογιστών όπου Γης. Κι αναρωτιούνται πώς γίνεται τα μεγάλα πολυεθνικά θεριά να ‘χουν ρίξει όλα τους τα λεφτά σ’ αυτές τις δυο περιοχές, σχεδόν μονοπωλιακά. Στην ουσία γιατί είναι οι λόγχες που μπήγονται βαθιά στους γίγαντες με τους οποίους συνορεύουν, τη Ρωσία και την Κίνα.

Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα και για μεγάλους και για παιδιά, γιατί αυτός ο Αύγουστος θέλει απαραιτήτως το χειμώνα, που δείχνει πως θα μοιάζει, να πρέπει να ξεχωρίσεις το δρεπάνι του καπιτάλα χάρου, απ’ το σφυροδρέπανο που μπορεί να τον παλέψει στα ίσα και να τον αντιμετωπίσει. Ο,τι άνεμος και αν φυσάει, ο λαός πρέπει να σταθεί όρθιος και να μη σκιαχτεί από τους τόσους κώδωνες κινδύνου που βαράνε όλοι μαζί, με στόχο τις απαιτήσεις του και την έγκαιρη εγκατάσταση ενός διαρκούς φόβου και μιας ανασφάλειας, που είναι και δυο γεροί πυλώνες χειραγώγησης των μαζών.

Το σαπισμένο σύστημα που εξωραϊσμένα παρουσιάζεται ως αποπαγκοσμιοποίηση, στην καλύτερη των περιπτώσεων προετοιμάζεται για τη δημιουργία μιας στρατιάς εξαθλιωμένων, εργαζομένων ή ανέργων αδιάφορο, που θα τροφοδοτήσουν την κρεατομηχανή της κερδοφορίας, ανασταίνοντας τα συμφέροντα ζόμπι. Καβάτζα αρσενικά και θηλυκά, φανερά και κρυφά, φασιστόσκυλα απευθύνονται, ειδικά στη Δύση, σε μιλιούνια εργαζομένων που κυνήγησαν το όνειρο πενθήμερων διακοπών, με την αποκοτιά του μελλοθάνατου, με στόχο να τους κάνουν να πιστέψουν πως αρκούν για να αντέξουν τριακόσιες εξήντα μέρες εξαντλητικής μάχης για επιβίωση.

Αυτός ο Αύγουστος και ειδήσεις έχει και πολλά κουδούνια, αλλά και συνάμα τόση τεχνητή προειδοποίηση, ώστε να ισοδυναμεί με μια πολιτική σιωπής για την ουσία της δουλειάς και της ζωής. Από Αύγουστο χειμώνα λοιπόν, αλλά με μια ζωτικής σημασίας λεπτομέρεια, που μόλις προσεχθεί, η αντίσταση και η αντεπίθεση γίνεται πιο προσιτή και εντέλει εφικτή. Το αλάτι της θάλασσας δεν είναι το αλάτι ούτε του ιδρώτα, ούτε των δακρύων. Δε νοστιμεύει το δεύτερο τη ζωή, αλλά δίνει στον καθένα και στην καθεμιά μας το δικαίωμα να καθορίζουμε την τιμή του αλατιού στις αλυκές του μόχθου.

Το σκίτσο είναι του Βάη